 |
Η δύναμη που συγκέντρωσε στα χέρια του ο
Τσίπρας δεν
είναι ουσιαστικά του κόμματός του αλλά της εργατικής
τάξης και των
φτωχών εργαζόμενων στρωμάτων
|
Τα
αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου εκφράζουν ξεκάθαρα μια μεγάλη πολιτική μετατόπιση του
ελληνικού λαού, που μπορεί να αποδειχτεί ιστορικής σημασίας και να εγκαινιάσει μια
ελπιδοφόρο κοινωνική προοπτική. Αυτό, όμως, υπό τον εντελώς αναγκαίο όρο ότι τα
πλέον πρωτοπόρα και συνειδητά τμήματα της εργατικής μας τάξης θα αποδειχτούν
αποφασισμένα να οδηγήσουν την τάξη μας σε νέους, δυναμικούς αγώνες και να
εκμεταλλευθούν τις νέες, ευνοϊκές συνθήκες.
Ποια,
όμως, είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται;
1)
Η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής μας τάξης, καθώς και η πλειοψηφία της
μικροαστικής τάξης και ένα σημαντικό τμήμα των αγροτών ψήφισε ένα κόμμα που
προέρχεται ιστορικά από τον χώρο της αριστεράς. Αυτό από μόνο του έχει μια κεφαλαιώδη
πολιτική σημασία, ακόμα κι αν το κόμμα αυτό δεν είναι ένα κόμμα της εργατικής
τάξης, αλλά ένα κόμμα που κινείται απολύτως μέσα στο πλαίσιο του υπάρχοντος
κοινωνικού συστήματος. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων ψήφισαν αυτό το κόμμα δεν
έχει αυταπάτες για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει και δεν του έδωσε καμιά «λευκή
επιταγή». Η εργατική μας τάξη, με
δεδομένη την απουσία ενός καθαρά δικού της κόμματος, επέδειξε πολιτική τόλμη
και υψηλή πολιτική συνείδηση. Έσπασε την τρομοκρατία του μνημονιακού
καθεστώτος, έσυρε τα μικροαστικά στρώματα και μπορεί τώρα να διεξαγάγει την
πάλη της από πολύ καλύτερες θέσεις.
2)
Πολλοί θα πουν ότι όλος αυτός ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει ότι
απέκτησε και μια «αριστερή» πολιτική συνείδηση. Η άποψη αυτή είναι κοντόθωρη. Στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερο μέρος
αυτού του κόσμου είναι αριστερότερα και όχι δεξιότερα του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό
θα αποδειχθεί στην πράξη, όταν θα έρθει η ώρα της διεκδίκησης.
3)
Η παράταξη της συντηρητικής δεξιάς βγήκε βαθιά λαβωμένη απ’ αυτή την
αναμέτρηση. Αν και πέτυχε να κρατήσει ποσοτικά τον κύριο όγκο των δυνάμεών της,
δεν φαίνεται να μπορεί ν’ αναδείξει σύντομα μια νέα, αξιόμαχη ηγεσία, ενώ η
κοινωνική της υποστήριξη στις παραγωγικές ηλικίες και στις πόλεις συρρικνώνεται
διαρκώς.
4)
Η παράταξη του κέντρου, ιστορικά η πιο δραστήρια και τολμηρή αστική παράταξη
στη χώρα μας, έχει μπει σε μια βαθιά κρίση, καθώς το κόμμα που την εξέφραζε τα
τελευταία 40 χρόνια, το ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται υπό διάλυση. Ο μόνος δρόμος να επανασυσπειρωθεί
το κέντρο είναι να κάνει ένα γενναίο βήμα προς τ’ αριστερά, υπό μια νέα ηγεσία,
αν στο μεταξύ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καλύψει οριστικά τον χώρο του κέντρου, μια εξέλιξη που θα ήταν καταλυτικής
σημασίας.
5) Η φασιστική ακροδεξιά διατηρεί τον κύριο
όγκο των δυνάμεών της και δεν παύει να αποτελεί μια εφεδρεία για τη
μεγαλοαστική τάξη, σε περίπτωση που το εργατικό κίνημα ξεφύγει από τα όρια που
μπορεί ν’ αντέξει το καθεστώς.
6)
Το ΚΚΕ, στα λόγια πολύ αριστερότερο του ΣΥΡΙΖΑ, στην πράξη εξίσου προσηλωμένο στην ταξική συνεργασία και πιο ακίνδυνο,
κατάφερε να συγκρατήσει την πτώση του. Η άκρως συντηρητική γραφειοκρατία του,
όμως, το έχει καταδικάσει σε περιχαράκωση και δεν υπάρχουν δυνάμεις στο
εσωτερικό του που θα μπορούσαν να πιέσουν για μια αριστερή στροφή.
7)
Οι ΑΝ.ΕΛ. είναι η έμπρακτη απόδειξη ότι συντηρητικά μικροαστικά στρώματα
τραβήχτηκαν προς τ’ αριστερά και προς μια καθαρή σύγκρουση με το μνημόνιο, κάτω
από τη βίαιη επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου. Όποιος δεν βλέπει την ξεκάθαρα προοδευτική σημασία αυτής της εξέλιξης
είναι πολιτικά τυφλός.
8)
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει να ισορροπήσει ανάμεσα στα αντίπαλα ταξικά
συμφέροντα που προσωρινά συγκέρασε, «πατώντας» κυρίως στην αντίθεση
ΗΠΑ-Γερμανίας, στην αντίθεση μεγάλου και μικρομεσαίου κεφαλαίου μέσα στην
Ελλάδα, αλλά και στο αδιέξοδο της μέχρι χθες ακολουθούμενης πολιτικής. Αυτή η
δύσκολη άσκηση ισορροπίας μπορεί να έχει μιαν ορισμένη επιτυχία, το σίγουρο όμως είναι ότι αφήνει πολύ
«χώρο» για ριζοσπαστικοποίηση και κινητοποίηση της εργατικής τάξης. Πάνω σ’
αυτό θα δοκιμαστούν όσοι πονάνε πραγματικά την υπόθεση της εργατικής μας τάξης
και της κοινωνικής της απελευθέρωσης.
Πάρις Δάγλας