 |
|
Αν
είναι «ακροδεξιοί» οι ΑΝ.ΕΛ., τότε πού
πρέπει
να κατατάξουμε τα κόμματα της
μνημονιακής γενοκτονίας;
|
Ενάντια
στις «προβλέψεις» των εταιρειών
δημοσκοπήσεων, που όλοι ξέρουμε από
ποιους ελέγχονται, οι Ανεξάρτητοι
Έλληνες κέρδισαν άνετα την εκπροσώπησή
τους στη Βουλή, παίρνοντας μάλιστα
περισσότερες ψήφους από το ΠΑΣΟΚ. Και
όχι μόνο αυτό, αλλά συμμάχησαν αμέσως
με τον ΣΥΡΙΖΑ και έτσι συμμετέχουν τώρα
στην κυβέρνηση.
Το
κόμμα αυτό (ένα αστικό κόμμα με μικροαστική
βάση) εδώ και πέντε χρόνια, έχει ακούσει
τα μύρια όσα: ακροδεξιούς, εθνικιστές,
λαϊκιστές, συνωμοσιολόγους, «ψεκασμένους»…
τους ανέβαζαν και τους κατέβαζαν. Φυσικά,
αυτά τα έλεγαν –και τα λένε ακόμα– οι
μνημονιακοί και οι κάθε
λογής ντόπιοι
και ξένοι υπερασπιστές των συμφερόντων
των «δανειστών». Και
τα έλεγαν για να διασπάσουν το τεράστιο
αυτό κομμάτι του ελληνικού λαού που
αντιστάθηκε στα μνημόνια, να απομονώσουν
πολιτικά τους αριστερούς και να αποτρέψουν
τους μη αριστερούς πολίτες από οποιαδήποτε
σκέψη εναντίωσης στο μνημόνιο.
Ευτυχώς
απέτυχαν! Η αντιμνημονιακή ενότητα που
χτίστηκε στις πλατείες, πάνω σε μια βάση
ουσιαστικά ταξική (εργάτες, άνεργοι,
φτωχοί μικροαστοί κ.λπ.), άντεξε το
σφυροκόπημα του αντιπάλου και εκφράστηκε
πολιτικά με ξεκάθαρο τρόπο στις 25
Ιανουαρίου.
Τα
έλεγαν αυτά, όμως, και πολλοί αριστεροί,
που δυστυχώς έχουν μάθει να σκέπτονται
όχι με το δικό τους μυαλό και με βάση
την ιδεολογία μας, τον μαρξισμό, αλλά
με βάση τις επιρροές που δέχονται από
την «κοινή γνώμη». Και γιατί είναι πιο
δεξιό ένα κόμμα που υπερασπίστηκε
τουλάχιστον κάποιες στοιχειώδεις
δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις
του ελληνικού λαού από τα κόμματα εκείνα
–όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ– που
στήριξαν το Μνημόνιο; Που στήριξαν
δηλαδή ένα ακραία αντεργατικό και
αντιδημοκρατικό πρόγραμμα υποταγής
στη διεθνή τοκογλυφία; Και γιατί είναι
πιο επικίνδυνος ο «πατριωτισμός» των
ΑΝ.ΕΛ. από τον «κοσμοπολιτισμό» και
«ευρωπαϊσμό» του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού,
της ΔΗΜΑΡ, που είναι άμεσα υποταγμένος
στη μεγαλοαστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό;
Όποιος
θέλει να δικαιούται τον τίτλο του
αριστερού, του πρωτοπόρου, του επαναστάτη
οφείλει να σκέπτεται πριν απ’ όλα
ταξικά, δηλαδή με βάση τι συμφέρει την
εργατική μας τάξη, τι βοηθάει την πάλη
της. Και όχι να αποδέχεται τους διαχωρισμούς
και τις κατηγοριοποιήσεις που επιβάλλει
κάθε φορά ο αντίπαλος για το δικό του
συμφέρον.
Πάρις
Δάγλας