 |
Οι
φτωχοί, οι άνεργοι, οι εργάτες, δεν έχουμε
να φοβηθούμε τίποτα από μια επιστροφή
σε εθνικό νόμισμα, αλλά ούτε και αυτό
είναι σωτηρία αν δεν παλέψουμε
ενάντια
στον παρηκμασμένο καπιταλισμό, που θα
γεννάει όλο και βαθύτερες κρίσεις
|
Μετά
την εκλογική νίκη του αντιμνημονιακού
στρατοπέδου, τα ερωτήματα που μπαίνουν
καθημερινά είναι πολλά, με πιο επιτακτικό
το ευρώ ή δραχμή. Κάποιοι οικονομολόγοι
υποστηρίζουν ότι το εθνικό νόμισμα θα
ήταν η μοναδική σωτηρία για τη χώρα,
άλλοι πάλι πιστεύουν πως η λύση βρίσκεται
μέσα στο ευρώ, με κατάλληλους χειρισμούς.
Ας
δούμε τα πράγματα με τη σειρά: ποιοι
ζημιώνονται και ποιοι κερδίζουν από
μια αλλαγή
νομίσματος. Οι «δανειστές»
μας υποστηρίζουν ότι είναι πλέον
διαχειρίσιμη μια έξοδος της Ελλάδας
από την Ευρωζώνη και ότι η απόφαση για
κάτι τέτοιο θα είναι απόφαση της Ελλάδας,
αν και οι χειρισμοί τους υποδηλώνουν
άλλα.
Η
βρετανική τράπεζα Barclays
κάνει μια γρήγορη ανάλυση για το τι θα
συμβεί σε περίπτωση ελληνικής εξόδου
(GREXIT)
από το ευρώ. Η
μεγαλύτερη ζημιά θα είναι για τη Γερμανία,
με 92 δισ. Ακολουθεί η Γαλλία με 70 δισ., η
Ιταλία με 61,2 δισ.
Για την Εσθονία αντιστοιχεί στο 4,3% του
ΑΕΠ, 4,2% για τη Σλοβακία και 5,3% για τη
Μάλτα. Ας δούμε, όμως, και τα τελευταία
νέα για το δημοσιονομικό χρέος των
«υγιών» χωρών της Ευρωζώνης: η Γερμανία
φτάνει σιγά σιγά την Ελλάδα, με χρέος
145% του ΑΕΠ της, η Ολλανδία με 115%, η Σλοβενία
με 111%.
Μάλλον δύσκολη η απόφαση να στείλουν
την Ελλάδα σε εθνικό νόμισμα…
Για
την Ελλάδα, ένα εθνικό νόμισμα, με τη
δυνατότητα υποτίμησης, σημαίνει μείωση
των εισαγωγών (θα μεγαλώσει ακόμη
περισσότερο το πρόβλημα της Γερμανίας),
αύξηση των εξαγωγών, αφού τα προϊόντα
μας θα είναι φθηνότερα, αύξηση της
κατανάλωσης των εγχώριων προϊόντων,
γιατί τα εισαγωγής θα είναι ακριβά,
αύξηση της πρωτογενούς παραγωγής
(γεωργία, ορυκτά) και της βιομηχανίας,
με απορρόφηση μεγάλου μέρους της
ανεργίας.
Όλες αυτές βέβαια οι θετικές συνέπειες
μπορούν να υπάρξουν στο βαθμό που ο
ελληνικός λαός είναι προετοιμασμένος
να αντιμετωπίσει το πρώτο «τράνταγμα»,
και να επιβάλει μια πολιτική διαγραφής
του χρέους, παραγωγικής ανασυγκρότησης
με εργατικό έλεγχο και σύγκρουσης με
την εγχώρια μεγαλοαστική τάξη.
Την
έξοδο, βέβαια, μια αστική κυβέρνηση θα
προσπαθήσει να την αποφύγει, μα, σε
περίπτωση που συμβεί, έστω από «ατύχημα»,
τότε όλα τα τεράστια υπερκέρδη που
συσσώρευσε η αστική τάξη της χώρας, αυτά
τα χρόνια της σκληρής λιτότητας, θα
χαθούν και θα είναι μια μεγάλη ήττα για
αυτή. Οι
άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι και γενικά
οι φτωχοί, θα κερδίσουν από μια τέτοια
αλλαγή.
Προσπαθούν
να μας πείσουν ότι ο ελληνικός λαός δεν
θέλει μια έξοδο από το ευρώ. Αυτό
είναι ένα ψέμα.
Ο ελληνικός λαός έχει επιρρίψει την
ευθύνη στο ευρώ, όταν από την επόμενη
μέρα της εισόδου σε αυτό τριπλασιάστηκαν
οι τιμές.
Η
πολεμική στάση που κρατούν οι «εταίροι»
μας εναντίον της χώρας σπρώχνει τον
ελληνικό λαό να απαιτεί μια πολιτική
υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας σε
όλα τα επίπεδα, κάτι που είναι σύμφωνο
με
τη γενικότερη τάση που ενισχύεται σε
πολλά κράτη της Ευρώπης, σε μια προσπάθεια
να αμυνθούν στην επιθετική νομισματική
πολιτική της ισχυρότερης οικονομίας
της Ευρώπης, της Γερμανίας.
Ας
μην έχουμε, όμως, αυταπάτες πως θα σωθούμε
με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μέσα στα
καπιταλιστικά πλαίσια. Η οικονομική
κρίση είναι δημιούργημα του καπιταλισμού.
Με οποιοδήποτε νόμισμα, χωρίς την
ανατροπή του συστήματος, την όποια
ανακούφιση δεν θα αργήσει να διαδεχθεί
μια νέα, βαθύτερη οικονομική κρίση.
Μετά
από πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας, ο
λαός έχει καταλάβει τον αντιδραστικό
ρόλο της Ε.Ε., αντιλαμβάνεται πλέον ότι
Ε.Ε. με ένα ενιαίο νόμισμα, μα με εντελώς
διαφορετικές οικονομίες, οδηγεί στη
μεγαλύτερη εκμετάλλευση των πιο αδύναμων
χωρών. Εμείς πάντα επιμέναμε πως η Ε.Ε.,
εκτός από αντιδραστική, είναι και
ουτοπική. Έστω και ασυνείδητα –για την
ώρα–, ο ελληνικός λαός αντιλαμβάνεται
πως η Ενωμένη Ευρώπη που θέλει είναι η
Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ισότητας,
η Ευρώπη των εργατών, τείνοντας όλο και
πιο πολύ προς τον δικό μας στόχο, των
Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της
Ευρώπης.
Χρήστος
Χατζής