Η
μέγιστη ηγέτιδα της ανθρωπότητας γράφει για τον ιστορικό ρόλο του ευρωπαϊκού
προλεταριάτου
 |
Ρόζα Λούξεμπουργκ
|
Αυτό
το απόσπασμα είναι από το βιβλίο «ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ» που γράφτηκε από
τη Ρόζα Λούξεμπουργκ τον Απρίλη του 1915, μόλις εννέα μήνες μετά το ξέσπασμα
του πρώτου παγκοσμίου πολέμου του 1914: Όταν αυτή ήταν κλεισμένη στη φυλακή του
Βερολίνου.
«Ποτέ
εδώ κι έναν αιώνα ο πόλεμος δεν χτύπησε με τέτοιο τρόπο όλους τους πολιτισμένους
λαούς της Ευρώπης. Στα Βόσγια, στις Αρδένες, στο Βέλγιο, στην Πολωνία, στα
Καρπάθια, στη Σαβοΐα, χαθήκανε εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, εκατομμύρια
άνθρωποι μείνανε ανάπηροι. Τα εννέα δέκατα απ’ αυτά τα θύματα, προέρχονταν από
τον εργαζόμενο λαό της πόλης και της υπαίθρου. Είναι η δύναμη μας, η ελπίδα μας
που θάφτηκε στα πεδία της μάχης κατά μάζες ολόκληρες, σαν στάχυα που θερίστηκαν
απ’ το δρεπάνι.
Είναι οι καλύτερες, οι πιο φωτισμένες δυνάμεις μας, οι καλύτερα
διαπαιδαγωγημένες του διεθνούς σοσιαλισμού που θάφτηκαν εκεί. Είναι οι
φορείς των πιο ιερών μας ιδεών, οι πιο τολμηροί
εκπρόσωποι των σοσιαλιστικών ιδανικών, οι πιο ηρωικές μορφές του σύγχρονου
εργατικού κινήματος, οι πρωτοπορίες ολόκληρου του παγκόσμιου προλεταριάτου: οι
εργάτες της Αγγλίας, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Γερμανίας, της Ρωσίας που
είναι σήμερα σκοτωμένοι αφού πρώτα σφάχτηκαν. Αυτοί οι εργάτες που ανήκουν στις
καπιταλιστικές ηγετικές χώρες της Ευρώπης είναι αυτοί στους οποίους έλαχε η
ιστορική αποστολή να πραγματοποιήσουν τη σοσιαλιστική επανάσταση. Είναι μονάχα
απ’ την Ευρώπη, είναι μονάχα απ’ αυτές τις καπιταλιστικές χώρες που μπορεί να
έρθει, όταν θα έχει σημάνει η ώρα, το μήνυμα της σοσιαλιστικής επανάστασης που
θα ελευθερώσει την ανθρωπότητα. Μονάχα οι Άγγλοι, Γάλλοι, Βέλγοι, Γερμανοί,
Ρώσοι και Ιταλοί εργάτες, μπορούν όλοι μαζί να μπούνε επικεφαλής των
εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων των πέντε ηπείρων. Μόνο αυτοί μπορούν όταν
θα ‘ρθει ο καιρός, να κανονίσουν τους λογαριασμούς τους με τον καπιταλισμό για
όλα τα αιώνια εγκλήματά του σ’ όλους τους πρωτόγονους λαούς, για το
καταστρεπτικό του έργο σ’ ολόκληρο τον πλανήτη μας, και μόνο αυτοί μπορούν να
του ανταποδώσουν την τιμωρία. Αλλά για να μπορέσει ο σοσιαλισμός να κάνει
το ρήγμα του και να φέρει τη νίκη, πρέπει να υπάρχει ένα προλεταριάτο
διαπαιδαγωγημένο, δυνατό, ισχυρό, ικανό για δράση, να υπάρχουν μάζες εργατικές
των οποίων η δύναμη δε βρίσκεται μόνο στο πολιτιστικό τους επίπεδο αλλά και
στον αριθμό τους, και είναι αυτές ακριβώς οι μάζες που αφανίζονται σ’ αυτόν τον
πόλεμο.
Έτσι
βλέπουμε ότι ο σημερινός πόλεμος αποδεικνύεται ότι είναι, όχι μόνο μια γιγάντια
δολοφονία, αλλά επίσης και μια μαζική αυτοκτονία της ευρωπαϊκής εργατικής
τάξης. Γιατί είναι οι στρατιώτες του σοσιαλισμού, οι προλετάριοι της Αγγλίας, της
Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ρωσίας, του Βελγίου που εδώ και μήνες σφάζουν ο ένας
τον άλλον κάτω απ’ τις διαταγές του κεφαλαίου, είναι αυτοί οι ίδιοι που βυθίζουν
στην καρδιά τους το μαχαίρι, είναι αυτοί οι ίδιοι που αλληλοπνίγονται θανάσιμα,
και παραπατώντας και παλεύοντας παρασύρουν ο ένας τον άλλον στον τάφο».
«Οι
μετοχές ανεβαίνουν και οι προλετάριοι πέφτουν, και μαζί με καθέναν απ’ αυτούς είναι
ένας μελλοντικός αγωνιστής, ένας στρατιώτης της επανάστασης που κατεβαίνει στον
τάφο. Αυτή η τρέλα, αυτή η ματωμένη κόλαση, θα πάψει να υπάρχει, από τη μέρα
που οι εργάτες της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας, και της Ρωσίας θα βγουν
επιτέλους από τη μέθη όπου σήμερα είναι βουτηγμένοι και ξυπνώντας, θα τείνουν
αδελφικά το χέρι, σκεπάζοντας ταυτόχρονα τη κτηνώδικη κραυγή των θηρίων του
ιμπεριαλιστικού πολέμου, με την παλιά και δυνατή φωνή του πολέμου της εργασίας:
προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε»