ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ

Όλες οι στρατηγικές παραγωγικές δομές της χώρας θα πρέπει να περάσουν υπό 

κρατική ιδιοκτησία και υπό εργατικό έλεγχο και να υπαχθούν σε ένα κεντρικό σχέδιο 

παραγωγικής ανασυγκρότησης, από την οποία θα εξαρτηθεί και το μέλλον της χώρας

1. Με ενάμισι εκατομμύριο ανέργους, με χιλιάδες απλήρωτους εργαζόμενους και με μια μικροαστική τάξη ουσιαστικά χρεοκοπημένη, όλοι πια καταλαβαίνουν ότι το μεγάλο ζητούμενο για το λαό μας είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση. Χωρίς αυτή, η Ελλάδα θα γίνει μια επαρχία κάποιου ιμπεριαλισμού (γερμανικού, κινεζικού ή όποιου άλλου), που θα ζει από τις ελεημοσύνες του, και ο ελληνικός λαός μια μάζα ανέργων και υποαπασχολούμενων, που θα φυτοζωεί με επιδόματα.

Η λύση ασφαλώς δεν είναι η επιστροφή στο παλιό παραγωγικό μοντέλο, που ανάμεσα στα άλλα χαρακτηριζόταν από μια υπερδιογκωμένη και σαθρή μικροαστική επιχειρηματικότητα χωρίς γερά θεμέλια. Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι το μέλλον του κατεστραμμένου κομματιού της μικροαστικής τάξης δεν βρίσκεται στο ξαναστήσιμο ενός προσωπικού «μαγαζιού» αλλά στην ένταξη των ανθρώπων αυτών, που στην πλειοψηφία τους έχουν ικανότητες, σε οργανωμένες παραγωγικές μονάδες, ως μισθωτών.

Πέραν αυτού, όπως δείχνουν οι εξελίξεις από την πτώση της μνημονιακής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μέχρι σήμερα, το αντιμνημονιακό κομμάτι της ελληνικής αστικής τάξης που στηρίζει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (φαρμκοβιομήχανοι κ.λπ.), δεν είναι διατεθειμένο να προσφέρει ούτε χρήματα ούτε ιδέες για μια πραγματική ανάπτυξη. Από τη μια δεν θέλει το αντιαναπτυξιακό μέρος των μνημονίων αλλά κι από την άλλη δεν είναι διατεθειμένο να εγκαταλείψει τα προνόμιά του και προπαντός να φορολογηθεί ανάλογα με τις δυνάμεις του. Θέλει, όπως λέμε, «και την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο». Επειδή όμως δημιουργία παραγωγής χωρίς λεφτά δεν γίνεται, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει από πρωτοβουλία κανενός τμήματος της αστικής τάξης.

2. Η παραγωγική ανασυγκρότηση πρέπει να πατάει σε δύο πυλώνες:

Πρώτον: Στην αξιοποίηση των ήδη υπαρχουσών υποδομών, πρώτων υλών και ανθρώπινου δυναμικού. Τα εργοστάσια που έκλεισαν τα τελευταία χρόνια και που η επαναλειτουργία τους είναι εφικτή, θα πρέπει να ξαναδουλέψουν με το προσωπικό που είχαν, είτε ως συνεταιριστικά είτε ως κρατικά. Οι αγροτικοί συνεταιρισμοί θα πρέπει να πολλαπλασιαστούν και να ανασυγκροτηθούν σε υγιή βάση. Οι πηγές ενέργειας που εγκαταλείφθηκαν τα τελευταία χρόνια θα πρέπει να επιστρατευθούν ξανά. Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας (ήλιος, αέρας, συγκεκριμένα αγροτικά προϊόντα, ορυκτά κ.λπ.) θα πρέπει να αξιοποιηθούν στο έπακρο.

Δεύτερον: Στην υπερσυγκέντρωση, επιστράτευση και σχεδιασμένη χρησιμοποίηση του συνόλου των οικονομικών και παραγωγικών δυνάμεων στα χέρια του κράτους υπό εργατικό έλεγχο. Η ελληνική αστική τάξη κάτω και από τις δύο εκδοχές της (μνημονιακή και αντιμνημονιακή) αποδεικνύεται ανίκανη να δώσει στην οικονομία μια ώθηση βασισμένη στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Η ανάπτυξη στην Ελλάδα ή θα είναι δημόσια ή δεν θα υπάρξει. Και επίσης, ή θα είναι το αποτέλεσμα υπερσυγκέντρωσης όσο γίνεται περισσότερων δυνάμεων, ή θα αποτύχει λόγω της μειονεκτικής θέσης στην οποία πλέον έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία μέσα στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι το κράτος, υπό εργατικό έλεγχο, θα πρέπει να πάρει στα χέρια του τις τράπεζες, τους δρόμους, την ενέργεια, τις μεταφορές, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τις επικοινωνίες και φυσικά όλες τις μεγάλες παραγωγικές μονάδες. Και παράλληλα θα πρέπει, με τη βοήθεια του επιστημονικού δυναμικού της χώρας, να εκπονήσει ένα κεντρικό σχέδιο για δημιουργία συγκεκριμένων βιομηχανικών παραγωγικών μονάδων.

3. Στον αγώνα για την παραγωγική ανασυγκρότηση θα πρέπει να στρατευθεί όλη η εν ενεργεία και η εν δυνάμει (άνεργοι, κατεστραμμένοι και μισοκατεστραμμένοι μικροαστοί) εργατική τάξη της χώρας. Γιατί αυτός είναι ο βασικότερος αγώνας, που θα κρίνει το μέλλον του λαού μας.

Βασίλης Παπανικολάου