1) Και πάλι για το
ποιοι είμαστε
 |
Κάρολος Μαρξ
Ο γενάρχης της ιδεολογίας μας
|
Είμαστε μαχητές τη «Κομμουνιστικής Τροτσκιστικής Ένωσής μας»
που είναι το σπέρμα της επαναστατικής ηγεσίας των εκμεταλλευομένων και
καταπιεζομένων του κεφαλαίου, για την κοινωνική επανάσταση που θ’ αλλάξει τον κόσμο.
Ο σκοπός μας είναι η κομμουνιστική κοινωνία της πλήρους
ισότητας αδελφότητας και δικαιοσύνης των ανθρώπων, και γι’ αυτό ακριβώς το
λόγο, και πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα είμαστε κομμουνιστές.
Πάνω στο θέμα του σκοπού της κομμουνιστική κοινωνίας, ο
μεγάλος ηγέτης της κομμουνιστικής ιδεολογίας ο Φρειδερίκος Ένγκελς έγραφε. Ότι
όλα τα κοινωνικά συστήματα που έχει περάσει έως τώρα η ανθρωπότητα, δηλαδή η
δουλεία, η δουλοπαροικία και το αστικό καθεστώς, έχουν το κοινό θεμέλιο της καταπίεσης
και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και στηρίζονται στη βία και τη
βαρβαρότητα: Και γι’ αυτό όλα αυτά τα κοινωνικά συστήματα αποτελούν τη βάρβαρη
προϊστορία της ανθρωπότητας. Και ο Ένγκελς συνέχιζε: Η ανθρωπότητα όμως θα
ξεπεράσει τη βάρβαρη προϊστορία της και θα μπει στην πραγματική και πολιτισμένη
ιστορία της, μόνο διαμέσου της κομμουνιστικής κοινωνίας της, που είναι η
κοινωνία του πραγματικά απελευθερωμένου ανθρώπου.
Γι’ αυτό το λόγο, εμείς οι ιδεολόγοι κοινωνικοί επαναστάτες της
«Κομμουνιστικής Τροτσκιστικής Ένωσής μας», θεωρούμε τον σκοπό της κομμουνιστικής
κοινωνίας της ανθρωπότητας, το μεγαλύτερο σκοπό που μπορεί να υπάρχει και που
είναι υπεράνω κάθε άλλου σκοπού. Και επίσης πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει υψηλότερο σημείο
ηθικής ανάτασης για ένα νέο άνθρωπο, από το να στρατευθεί εθελοντικά στον
τιτάνιο ιστορικό αγώνα της πορείας της ανθρωπότητας, για τον τελικό θρίαμβό της
με την πραγματοποίηση της κομμουνιστικής κοινωνίας της.
Πάνω στις κομμουνιστικές ιδέες έχουν γίνει έως τώρα δύο
ιστορικά πειράματα. Το πρώτο έγινε το 1871 με την «Κομμούνα του Παρισιού», και
το δεύτερο το 1917 με τη Ρωσική προλεταριακή επανάσταση. Και τα δύο πειράματα όμως
απέτυχαν λόγω της ακαταλληλότητας των συνθηκών τους. Διότι το πρώτο έγινε σε ακατάλληλο χρόνο, δηλαδή πρόωρα, και
το δεύτερο σε ακατάλληλο τόπο, δηλαδή απομονώθηκε σε μια ανώριμη χώρα και
εκφυλίστηκε.
Ουδέν όμως κακό αμιγές καλού. Διότι όπως στις φυσικές
επιστήμες, έτσι και στην κοινωνιολογία, είναι η μελέτη του πειραματισμού αυτή
που δίνει τα αναγκαία πολύτιμα συμπεράσματα για την εξασφάλιση της βεβαιότητας
για την τελική επιτυχία. Που στην κοινωνιολογία είναι η μετάβαση της ανθρωπότητας
από τη βάρβαρη προϊστορία της, στην κομμουνιστική κοινωνία της με την οποία θα
μπει στην πραγματική ιστορία της.
Επίσης όμως, οι στρατευμένοι σ’ αυτόν το μέγιστο σκοπό της ανθρωπότητας
πρέπει να ξέρουν, ότι το βασικό χαρακτηριστικό ακόμα και των πλέον καλοπροαίρετων
ανθρώπων: Είναι να χαρακτηρίζουν ονειροπόλους όσους ακολουθούν ένα μεγάλο σκοπό
που κατ’ αυτούς είναι ακατόρθωτος φυσικά για όσο χρονικό διάστημα χρειάζονται
και οι ίδιοι, για να πειστούν και να τους
ακολουθήσουν…
Γι’ αυτό όμως το λόγο και οι στρατευμένοι στο μεγάλο σκοπό της
κομμουνιστικής κοινωνίας, ονομάζονται πρωτοπόροι. Γιατί πορεύονται πρώτοι…
2) Ο αγώνας μας είναι
ταξικός
Ο σκοπός της ευρωπαϊκής αστικής
τάξης είναι να χτυπήσει την ανεπτυγμένη πολιτικά και ταξικά ευρωπαϊκή εργατική
τάξη και να την αντικαταστήσει ή έστω να την αναμείξει με μεγάλες εισαγόμενες
μάζες ξένων καθυστερημένων εργατών: Γιατί
φοβάται ότι η οικονομική κρίση του συστήματός της, θα φέρει την κοινωνική κρίση
του, που θα εκδηλωθεί πρώτα με αγωνιστικά και μετά με επαναστατικά γεγονότα, τα
οποία προσπαθεί από τώρα με κάθε τρόπο να τα αποφύγει. Και το μόνο μέσο που της
απομένει είναι ο αγώνας της να αλλάξει τη σύνθεση της εργατικής τάξης στις βιομηχανικές
χώρες της Ευρώπης.
Αυτός ο αγώνας των καπιταλιστών είναι αγώνας μιας τάξης εναντίον μιας άλλης
τάξης. Όπως και ο αγώνας της εργατικής τάξης εναντίον των σχεδίων των καπιταλιστών
είναι πάλι και αυτός, αγώνας μιας τάξης εναντίον μιας άλλης τάξης. Δηλαδή είναι
αγώνας ταξικός.
Οι καπιταλιστές όμως δεν μπορούν
να αλλάξουν την εργατική τάξη τους, εάν δεν εισάγουν και ενσωματώσουν
καθυστερημένες ξένες εθνότητες από καθυστερημένες χώρες.
Δηλαδή η εισαγωγή ξένων καθυστερημένων
εργατών και η ενσωμάτωση των ξένων καθυστερημένων εθνοτήτων τους, για τους καπιταλιστές
είναι ταυτόσημη.
Οπότε για τον ίδιο λόγο και για
την επαναστατική πρωτοπορία, η υπεράσπιση της ελληνικής εργατικής τάξης με την
αναμφισβήτητη μεγάλη υπεροχή της σε πολιτική και ταξική συνείδηση έναντι των
καθυστερημένων ξένων εργατών και των εθνοτήτων τους που εισάγουν και
ενσωματώνουν οι Έλληνες καπιταλιστές, είναι ταυτόσημη με την υπεράσπιση της ελληνική
εθνότητας.
Δηλαδή υπερασπιζόμαστε τη διατήρηση της εθνότητας, διότι αυτή
η διατήρηση είναι η βασική προϋπόθεση για τη διατήρηση της ελληνικής εργατικής
τάξης.
Και τώρα
επαναλαμβάνουμε: Ότι ο αγώνας μας είναι εναντίον της αστική
τάξης και του καθεστώτος της. Δηλαδή είναι ένας αγώνας αποκλειστικά και μόνο
ταξικός.
Ότι υπερασπιζόμενοι τη
διατήρηση της ελληνικής εθνότητας υπερασπιζόμαστε τη διατήρηση της ελληνικής
εργατικής τάξης μας.
Και ότι η υπεράσπιση της
πολιτικής και ταξικής υπεροχής και των κατακτήσεων της ελληνικής εργατικής
τάξης, μπαίνει πάνω απ’ όλα.
3) Πώς βλέπουμε τον
κόσμο
Για μας τους Μαρξιστές, οι
βασικότεροι γενικοί όροι για την μετάβαση μιας χώρας από τον καπιταλισμό στον
σοσιαλισμό, είναι δύο.
Πρώτον: Είναι το μέγεθος του
προλεταριάτου της χώρας και η ταξική του ιστορία και η ταξική του διαπαιδαγώγηση.
Και δεύτερον: Είναι η οικονομική
δύναμη της χώρας, η πολιτική και πολιτιστική της στάθμη, και η πολιτική και
κοινωνική ιστορία της.
Ο πρώτος όρος, είναι για την
κατάληψη της εξουσίας. Δηλαδή να μπορεί αυτό το προλεταριάτο να καταλάβει την
εξουσία, και να μπορεί να την κρατήσει.
Και ο δεύτερος όρος, είναι για
την εφαρμογή του σοσιαλισμού. Δηλαδή, η οικονομία της χώρας και η πολιτική και
κοινωνική της στάθμη, να επιτρέπουν την λειτουργία του Σοσιαλιστικού κοινωνικού
συστήματος, και να το οχυρώνουν από τον κίνδυνο του εκφυλισμού του.
Οι χώρες που έχουν αυτούς τους όρους -περισσότερο από όλες τις άλλες-
είναι οι ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου και ιδιαίτερα οι χώρες της Ευρώπης που
συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα.
Γι’ αυτό και αυτές οι χώρες -που έχουν τις περισσότερες προϋποθέσεις-
θα είναι και οι πρώτες στην μετάβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.
Οι άλλες χώρες, μέσα στην
αλληλουχία της παγκόσμιας οικονομικής συνεργασίας, αργά ή γρήγορα θα
ακολουθήσουν.
Έτσι βλέπουμε τα πράγματα, και γι’
αυτό δεν τραβιόμαστε ιδιαιτέρως από το καθετί και που κάθε φορά μπορεί να
κινείται πάνω στη γη. Τα διάφορα κινήματα των καθυστερημένων χωρών, τα
συμπαθούμε μεν, τους συμπαραστεκόμαστε, αλλά η παγκόσμια υπόθεση του
σοσιαλισμού, δηλαδή η υπόθεσή μας, δεν πιστεύουμε ότι εξαρτάται από αυτά.
4) Η υποχρεωτική διατίμηση
Η καταπολέμηση της ακρίβειας με
την υποχρεωτική διατίμηση δεν λειτουργεί μόνο σαν ένα αποτελεσματικό μέτρο για
την υπεράσπιση των εργατικών εισοδημάτων. Αλλά λειτουργεί και σαν μέσο
εξακρίβωσης των πραγματικών διαθέσεων του καθενός, έναντι όλων αυτών που
ληστεύουν τον ελληνικό λαό με την ακρίβεια που μεγαλώνει συνέχεια.
Διότι η υποχρεωτική διατίμηση χτυπάει την «ελεύθερη καπιταλιστική
οικονομία», δηλαδή την αρπακτική ασυδοσία του κεφαλαίου. Γι’ αυτό, για να
δεχθεί κανείς να υποστηρίξει την υποχρεωτική διατίμηση πάνω στα είδη πρώτης
ανάγκης του λαού, πρέπει να είναι διατεθειμένος να τα βάλει με το κεφάλαιο. Και
έτσι μπαίνει για τον καθένα το αδυσώπητο δίλημμα: Με ποιον είναι; Με το
κεφάλαιο ή με το λαό; Γιατί εάν είναι με το λαό θα δεχθεί την υποχρεωτική
διατίμηση. Εάν όμως είναι μόνο στα λόγια, τότε θα κάνει ότι δεν κατάλαβε τίποτα
για να μην ενοχληθεί το κεφάλαιο.
Γι’ αυτό το λόγο και εσείς, με
την καλύτερη δυνατή προδιάθεση, να παρατηρήσετε ήρεμα και να μετρήσετε… Πόσοι «φίλοι
του λαού», πόσοι «φιλεργάτες», πόσοι «σοσιαλιστές», πόσοι «κομμουνιστές» και
πόσοι «κοινωνικοί επαναστάτες» θα υποστηρίξουν την υποχρεωτική διατίμηση πάνω
στα είδη πρώτης ανάγκης του λαού;
Παρατηρήστε μόνοι σας και μόνοι σας
πάλι θα βγάλετε χρήσιμα συμπεράσματα για σας.
5) Στην υπηρεσία της
αλήθειας
Το να μην ξέρει κανείς την
αλήθεια για τα προβλήματα της κοινωνίας είναι κάτι το φυσικό, και υπάρχει το
δικαιολογητικό της άγνοιας.
Όταν όμως ένας νέος άνθρωπος
μαθαίνει την αλήθεια, τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Η αλήθεια δεν είναι κάτι το
παθητικό, αλλά κάτι το εντελώς ενεργητικό, και γι’ αυτό κάθε ένας οφείλει να
την υπηρετεί.
Έτσι σκέπτονται οι υποψήφιοι σύντροφοι και συντρόφισσες μας. Και γι’
αυτό τελικά γίνονται Κομμουνιστές-Τροτσκιστές. Για να υπηρετήσουν την αλήθεια.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους την
επικαιρότητα και την πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή στήλη που έγραφε ο
αλησμόνητος σύντροφος δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης από τον Ιανουάριο
του 1996. Τα άρθρα που δημοσιεύουμε σε αυτό το φύλλο μας έχουν γραφτεί τον
Φεβρουάριο του 2005 το 1ο, τον Νοέμβριο του 2004 το 2ο, τον Φεβρουάριο του 2003
το 3ο, τον Ιανουάριο του 2004 το 4ο και τον Ιούνιο του 2003 το 5ο.