Στο αδιέξοδο του 3ου Μνημονίου να απαντήσουμε με συμμαχία εργατών-αγροτών-αυτοαπασχολούμενων, για έξοδο από τα μνημόνια και το ευρώ, για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με κεντρικό σχέδιο και δημόσιες επενδύσεις!
Η κινητοποίηση της
εργατικής τάξης είναι η μόνη εγγύηση
ενάντια σε όλα τα αντιδραστικά σχέδια
που απεργάζεται η ξένη και ντόπια
κεφαλαιοκρατία και που τα επισπεύδει
το βάθεμα της παγκόσμιας κρίσης.
1. Δεν έχουν περάσει
ούτε 60 μέρες από τότε που γράφαμε στη
Σοσιαλιστική Προοπτική μας: «Το 3ο
Μνημόνιο οδηγεί σε νέο αδιέξοδο… Αυτό
που έχει σημασία… είναι το κατά πόσον
στην επόμενη στροφή της κατάστασης οι
μάζες θα είναι περισσότερο έτοιμες να
σπρώξουν τα πράγματα προς τις λύσεις
εκείνες που εξυπηρετούν τη δική τους
επιβίωση». Λοιπόν, εδώ ακριβώς βρισκόμαστε!
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με τους αγρότες
και τους αυτοαπασχολούμενους σε γενικό
ξεσηκωμό και με την αβεβαιότητα να δίνει
ένα ακόμα χτύπημα στην εσωτερική αγορά
(βλ. κατάρρευση του χρηματιστηρίου),
έχει μπροστά της μέσα στους επόμενους
μήνες: Να φέρει ένα ασφαλιστικό,
που, κάτω από τις πιέσεις των «δανειστών»,
θα είναι χειρότερο και από το σχέδιο
Κατρούγκαλου, με μεγάλες περικοπές σε
νέες και παλαιές συντάξεις, αυξήσεις
ορίων ηλικίας, μεγάλες αυξήσεις εισφορών
για αγρότες, αυτοαπασχολούμενους κ.λπ.
Να περάσει ένα φορολογικό, που θα
προβλέπει τουλάχιστον 300 εκατ. νέους
φόρους. Να περάσει ένα Μεσοπρόθεσμο,
με μέτρα έως και 9 δις για τα επόμενα
χρόνια (ώστε να βγουν τα πλεονάσματα
που έχει τάξει στους «δανειστές»). Να
περάσει την αξιολόγηση της τρόικας,
η οποία, βλέποντας την κυβέρνηση σε
αδύναμη θέση, δεν βιάζεται καθόλου και
εντείνει τις πιέσεις για μέτρα και στο
εργασιακό, τις ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ.
Και στο τέλος, προκειμένου να διατηρήσει
μια ελάχιστη ανοχή από την κοινωνία, η
κυβέρνηση θα πρέπει και να παριστάνει
ότι περιμένει μέσα στο 2016 «ανάκαμψη»
και ελάφρυνση του χρέους. Ούτε ο ίδιος
ο Τσίπρας δεν πιστεύει ότι αυτά μπορούν
να συμβούν!
Είναι δεδομένο ότι όλα
τα παραπάνω, συν την επίδραση της
παγκόσμιας οικονομικής επιδείνωσης,
θα διαμορφώσουν ένα κλίμα στα όρια
της έκρηξης, που θα διατρέχει όλες
τις κοινωνικές τάξεις. Το αδιέξοδο του
3ου Μνημονίου είναι εδώ και σπρώχνει σε
γοργές εξελίξεις. Οι «δανειστές»
ετοιμάζονται για μια ακόμη φορά να
εκμεταλλευθούν την κατάσταση και να
κλιμακώσουν τη «θεραπεία του σοκ», ενώ
η ντόπια αντίδραση συγκεντρώνει εφεδρείες
για άγρια χτυπήματα ενάντια στην εργατική
τάξη… Το ζήτημα, όμως, δεν είναι τι
κάνουν αυτοί, αλλά τι κάνουμε εμείς! Τι
κάνει η εργατική μας τάξη, τι κάνουν τα
φτωχά στρώματα του εργαζόμενου λαού,
και κυρίως τα πιο συνειδητά και
αντιστεκόμενα. Επείγει να βγούμε και
πάλι στο προσκήνιο, όπως τις ημέρες του
ΟΧΙ, να βάλουμε τη δική μας σφραγίδα
στις εξελίξεις, να εκμεταλλευθούμε το
γεγονός ότι η κυβέρνηση είναι χειροπόδαρα
δεμένη στις αντιφάσεις της! Κι αυτό
μπορεί να γίνει μόνο με μια συμμαχία
της εργατικής τάξης –που είναι η φυσική
πρωτοπορία του λαού–, με τα στρώματα
που κινητοποιούνται αυτή τη στιγμή,
αλλά και με τους ανέργους και τους
συνταξιούχους, πάνω σε μια γενική
κατεύθυνση: Κάτω τώρα τα μνημόνια! Δεν
υπάρχει καμιά «βιώσιμη λύση» κάτω από
τον ζουρλομανδύα των μνημονίων. Άρνηση
πληρωμής του εξωτερικού χρέους και
επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, για να
προωθήσουμε την παραγωγική ανασυγκρότηση
της χώρας, με κεντρικό σχέδιο, δημόσιες
επενδύσεις και εργατικό έλεγχο! Μόνο
σε αυτή τη βάση μπορούν οι επιμέρους
αντιδράσεις να ενωθούν και να αποκτήσουν
προοπτική, μόνο σε αυτή τη βάση μπορεί
να χτυπηθεί ο κοινωνικός κανιβαλισμός
και να κλείσει ο δρόμος στους νέους
αντιλαϊκούς σχεδιασμούς της αντίδρασης.
2. Βλέποντας ότι το
κοινωνικό καζάνι φτάνει και πάλι σε μια
κατάσταση βρασμού, το πολυπρόσωπο
μνημονιακό σύστημα παίζει διάφορα
παιχνίδια, και κυρίως προσπαθεί να
στρέψει τους μικρομεσαίους ενάντια
στους εργάτες και το αντίστροφο.
Η κυβέρνηση επιχειρεί
να εξαπατήσει τους μισθωτούς του δημόσιου
και του ιδιωτικού τομέα και τους
συνταξιούχους λέγοντάς τους: «Μόνο
εσείς πληρώνετε τόσα χρόνια. Να πληρώσουν
τώρα και οι ελεύθεροι επαγγελματίες
και οι αγρότες». Την ίδια στιγμή, βέβαια,
και στο ασφαλιστικό και σε όλα τα θέματα
χτυπάει τους μισθωτούς και τους
συνταξιούχους εξίσου με τους μικρομεσαίους.
Με τη σειρά της, η μνημονιακή αντιπολίτευση
μαζί με την πλειονότητα των μεγαλοαστικών
ΜΜΕ απευθύνονται στη μικροαστική τάξη
και της λένε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ σου φορτώνει
υπέρμετρες εισφορές και φόρους για να
μην κόψει από το σπάταλο δημόσιο και
από τις υψηλές συντάξεις, δηλαδή από
την κομματική του πελατεία». Και αυτά
τα λένε αυτοί οι οποίοι έξι χρόνια τώρα
έχουν σαρώσει τους ελεύθερους επαγγελματίες
και τους μικροεπιχειρηματίες με την
τρομακτική ύφεση και τους δυσθεώρητους
φόρους που έφεραν τα μνημόνια, αλλά και
με τις «μεταρρυθμίσεις ανοίγματος της
αγοράς».
Στην ουσία, αυτά που
λένε μνημονιακοί της συμπολίτευσης και
μνημονιακοί της αντιπολίτευσης δεν
διαφέρουν. Και οι μεν και οι δε
αποδέχονται πλήρως το μνημονιακό πλαίσιο
και πιστεύουν ότι είτε έτσι είτε αλλιώς
πρέπει να πάμε σε νέες περικοπές! Κι
αυτό όταν χοντρικά το ΑΕΠ της χώρας, οι
μισθοί, οι συντάξεις, ο αριθμός των
απασχολούμενων στο δημόσιο, αλλά και
το εισόδημα των ελεύθερων επαγγελματιών
έχουν περικοπεί από 30% και πάνω! Κι αυτό
όταν το ίδιο το ΔΝΤ έχει αποδείξει με
έκθεσή του ότι κάθε 1 ευρώ περικοπή
φέρνει 1,7 ευρώ ύφεση. Οι παρανοϊκοί
του μνημονίου, όμως, επιμένουν: Κόψτε
κι άλλα!
3. Η εργατική μας
τάξη, παρά τη δυσκολία του να κινηθεί
μαζικά και συγκροτημένα σε αυτή τη φάση,
που έχει να κάνει βέβαια με την παντελή
απουσία πολιτικής και συνδικαλιστικής
ηγεσίας, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει
ότι δεν έχει άλλο δρόμο… από το να
βγει στο δρόμο. Ακόμα και μέσα στις
σημερινές συνθήκες, η δύναμή μας σαν
εργατική τάξη είναι τεράστια! Ας μην
ξεχνάμε ότι η αποφασιστική στάση της
εργατικής τάξης ήταν εκείνη που έκρινε
το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του
Ιουλίου. Η ταξική πάλη δεν σταματά ποτέ,
η διαμόρφωση του ταξικού συσχετισμού
ξεκινά από το κλίμα μέσα στην κάθε
επιχείρηση, από τις συζητήσεις στη
γειτονιά, από το τι παίζεται μέσα στις
ίδιες τις εργατικές οικογένειες. Η
κατάσταση αλλάζει γοργά, καθώς το νέο
μνημονιακό αδιέξοδο γίνεται όλο και
πιο αισθητό από τις εργαζόμενες μάζες
σε όλες του τις διαστάσεις.
Αυτό που πρέπει να
κάνουν σήμερα οι εργάτες, αυτό που πρέπει
να κάνει η πιο συνειδητή και πιο ενεργή
πρωτοπορία της τάξης μας, είναι να
απευθυνθεί με όποιον τρόπο μπορεί στους
αγρότες και τους ελεύθερους επαγγελματίες
και να τους πει: «Σας στηρίζουμε
ενάντια στην ασυδοσία του μεγάλου
κεφαλαίου, ξένου και ντόπιου, που έρχεται
να σας εξοντώσει. Απ’ τη μεριά σας θα
πρέπει να στηρίξετε τα δικά μας εργασιακά
δικαιώματα και να συμφωνήσουμε σε μια
δίκαιη κατανομή του φορολογικού και
ασφαλιστικού βάρους. Αλλά τίποτα απ’
όλα αυτά δεν μπορεί να γίνει μέσα στο
πλαίσιο του μνημονίου. Να αγωνιστούμε
μαζί για να φύγει η χώρα από το μνημονιακό
καθεστώς και να ξαναχτίσουμε την
παραγωγική βάση, με τις επιτροπές
εργατών, αγροτών και νέων επιστημόνων
να έχουν τον καθοριστικό ρόλο!».
Αν η κυβέρνηση αποτύχει
να περάσει το ασφαλιστικό, αν αναγκαστεί
να το πάρει πίσω, τότε θα μιλάμε για
εμπλοκή στην υλοποίηση του 3ου Μνημονίου,
και αυτό θα ανοίξει τεράστιες ευκαιρίες
για την ταξική πάλη. Δεν αποκλείεται
να απέχουμε εβδομάδες ή ίσως και ημέρες
από μια κατάσταση κατά την οποία θα
ξαναμπεί ανοιχτά, όπως και τον Ιούλιο,
το ερώτημα: «Πώς προχωράει η χώρα
παρακάτω; Με το μνημόνιο ή χωρίς αυτό;
Με υποταγή στους δανειστές ή σε σύγκρουση
με αυτούς; Μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη
της αιώνιας λιτότητας;». Όλη η προσοχή
μας πρέπει να είναι στραμμένη σε αυτό
το σημείο! Επείγει αυτή η κρίσιμη
καμπή να μας βρει προετοιμασμένους,
αγωνιστικά, πρακτικά, ψυχικά, πολιτικά,
για να μη διστάσουμε ούτε στιγμή και με
όσους αγώνες και όσες θυσίες χρειαστούν
να σπρώξουμε τα πράγματα προς την
κατεύθυνση που εξυπηρετεί τα συμφέροντα
της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Φράζοντας
έτσι και το δρόμο στα πραξικοπηματικά,
τρομοκρατικά σχέδια που ήδη προετοιμάζει
η ντόπια και ξένη αντίδραση.
Ο καπιταλισμός
παγκόσμια όχι απλώς έχει γεράσει αλλά
έχει αρχίσει να σαπίζει. Πόλεμος,
προσφυγιά, φτώχεια, κάθε είδους βαρβαρότητα
εξαπλώνονται σε ένα όλο και μεγαλύτερο
κομμάτι του πλανήτη. Η ανεξέλεγκτη φυγή
των προσφύγων από τη Μέση Ανατολή
κλονίζει τις ήδη ευαίσθητες ισορροπίες
της χτυπημένης από την κρίση Ευρωπαϊκής
Ένωσης. Ενώ η πιθανότητα ενός γενικευμένου
πολέμου Ρωσίας-Τουρκίας (που ήδη έχει
αρχίσει κατά κάποιον τρόπο στη Συρία)
αλλάζει γοργά την κατάσταση σε όλη την
περιοχή μας. Η δομική χρεοκοπία του
ελληνικού καπιταλισμού είναι ένας
βασικός κρίκος στη βαθιά και ιστορική
κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Παράλληλα με την προσπάθεια να βάλουμε
σε κίνηση την εργατική τάξη, πρέπει να
εκπαιδεύσουμε ταχύρρυθμα τα πιο πρωτοπόρα
στοιχεία της στο ότι μόνο με μια
επαναστατική ηγεσία και με όπλο τον
μαρξισμό η τάξη μας μπορεί να τα βάλει
με τον παρηκμασμένο καπιταλισμό με
όρους νίκης, μπορεί να καθαρίσει αυτή
την κόπρο του Αυγείου. Γι’ αυτό και η
πολιτική προετοιμασία, μαζί με την
αγωνιστική, πρέπει να ενταθούν εδώ και
τώρα!
11.2.2016
Από τη σύνταξη