Ο
πολιτισμός μιας χώρας δεν φαίνεται μόνο
από τα οικονομικά, επιστημονικά ή
πολιτιστικά
επιτεύγματά της, αλλά κυρίως
από τη στάση της απέναντι σε ομάδες του
πληθυσμού που χρειάζονται υποστήριξη,
όπως γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους και
άτομα με αναπηρίες. Η πολιτική των
μνημονίων που έχουν φορτωθεί
στον
ελληνικό λαό τα τελευταία χρόνια στοχεύει
όχι μόνο στην «κινεζοποίηση» των
εργαζομένων και της χώρας αλλά και στην
επιβολή μιας γενικευμένης κοινωνικής
βαρβαρότητας, μέσω της διάλυσης της
παιδείας, της υγείας αλλά και κάθε
έννοιας κοινωνικών παροχών και κοινωνικής
πρόνοιας. |
| Οι ανάπηροι κινητοποιήθηκαν πολλές φορές τα τελευταία χρόνια ενάντια στα μνημονιακά μέτρα που τους εξοντώνουν, και θα το κάνουν και πάλι, δίνοντας το παράδειγμα σε όλο τον λαό |
Σύμφωνα
λοιπόν με το πρόσφατο ασφαλιστικό
νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στη Βουλή, η
αναπηρική σύνταξη μειώνεται κατά 25%.
Πρακτικά όμως αυτό το 25% είναι πολύ
μεγαλύτερο, αν σκεφτεί κανείς τη
διάλυση του τομέα της υγείας
(κλείσιμο ή υπολειτουργία νοσοκομείων,
άρα εξετάσεις και νοσηλεία πολλές φορές
αναγκαστικά γίνονται στον ιδιωτικό
τομέα), την αύξηση της συμμετοχής του
ασφαλισμένου στα φάρμακα, την κατάργηση
μιας σειράς υποδομών υποστήριξης. Όλα
αυτά σημαίνουν πως το
κόστος για την αξιοπρεπή διαβίωση των
ατόμων με αναπηρίες, με χρόνιες ασθένειες
και γενικότερα όσων χρειάζονται μόνιμα
ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ανεβαίνει
όλο και περισσότερο.
Επίσης,
η κυβέρνηση σε συνεννόηση με τους
«δανειστές» προωθεί τη γενίκευση του
μέτρου του «ελάχιστου εγγυημένου
εισοδήματος», το οποίο όμως θα
εφαρμοστεί ξεκάθαρα εις βάρος της
κοινωνικής πρόνοιας, αφού από αυτή θα
αφαιρεθούν κονδύλια ίσα με το 0,5% του
ΑΕΠ τουλάχιστον. Αυτό
θα έχει ως συνέπεια, όποιος παρουσιάζει
έστω και ένα ελάχιστο εισόδημα, να μη
δικαιούται κανένα κοινωνικό επίδομα,
μια πολιτική που θα επιβαρύνει ειδικά
τους ανθρώπους με αναπηρίες.
Δεν
ξέρουμε αν αυτοί που σχεδιάζουν και
ψηφίζουν τέτοια μέτρα είχαν στο μυαλό
τους κάποιο σύγχρονο Καιάδα, αλλά απ’
ό,τι φαίνεται αυτό θέλουν να κάνουν.
Προσπαθούν να δημιουργήσουν μια κοινωνία
που θα έχουν θέση μόνο οι υγιείς, οι
παραγωγικοί και άρα οι οικονομικά
εκμεταλλεύσιμοι, ενώ όλοι οι άλλοι θα
ζουν στο περιθώριο.
Όμως,
την αλληλεγγύη, την αποδοχή, την υποστήριξη
που αρνείται η επίσημη πολιτεία θα την
προσφέρει η ίδια η εργαζόμενη και
αγωνιζόμενη κοινωνία.
Κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει την
έντονη αγωνιστική παρουσία των σωματείων
των αναπήρων τα τελευταία δύσκολα χρόνια
του μνημονίου, κανείς δεν ξεχνά την
ηρωική τους στάση στις διαμαρτυρίες
και συγκρούσεις στο Σύνταγμα.
Το
καλύτερο παράδειγμα που μπορεί να
υπάρξει σε αυτόν τον τομέα είναι οι
ηρωικοί αγώνες των αναπήρων και θυμάτων
πολέμου τις δεκαετίες του ’20 και ’30,
όταν, υπό την ηγεσία των Κομμουνιστών-Τροτσκιστών
και του τυφλού-ανάπηρου πολέμου Σταύρου
Βερούχη, έφτιαξαν οι ίδιοι ένα τεράστιο
και μαχητικότατο κίνημα και κατέκτησαν
συντάξεις, επιδόματα και κοινωνικές
παροχές, δίνοντας το παράδειγμα σε όλους
τους εργαζόμενους της εποχής τους. Για
άλλη μια φορά, η ιστορία τους καλεί, με
το μεγαλείο και τη δύναμη της ψυχής
τους, να γίνουν η πρωτοπορία στους αγώνες
που έρχονται!
Μαρία
Καράβολα