 |
Ας βάλει κι ένα πωλητήριο η κυβέρνηση στο
κτήριο
του υπουργείου Οικονομικών, μια και όλες οι αρμοδιότητές του μεταφέρονται στην ανεξέλεγκτη «Αρχή» |
Το πολυνομοσχέδιο που πέρασε
με τη διαδικασία του κατεπείγοντος προκειμένου να κλείσει η περιβόητη
«αξιολόγηση» ξεπερνάει σε αντιδραστικότητα κάθε προηγούμενο, αφού υπονομεύει σε
βάθος θεμελιώδη δικαιώματα του ελληνικού λαού, αλλά και αυτήν ακόμα την αστική
δημοκρατία. Εδώ θα ασχοληθούμε με έναν μόνο άξονά του, την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων.
Στην πραγματικότητα, οι
βασικότερες λειτουργίες του υπουργείου Οικονομικών (φοροεισπρακτικός
μηχανισμός, ΔΟΥ, ΣΔΟΕ, τελωνεία κ.λπ.) και τα έσοδα του κράτους περνάνε στη δικαιοδοσία
μιας εντελώς ανεξέλεγκτης «αρχής», που επισήμως και ρητώς δεν θα λογοδοτεί ούτε στη Βουλή ούτε στην κυβέρνηση.
Η ηγεσία της
(διοικητής, συμβούλιο διοίκησης, εμπειρογνώμονας της Ε.Ε.) θα αναδεικνύεται
μέσα από διαδικασίες ουσιαστικά ελεγχόμενες από τους «δανειστές», ενώ οι
υπάλληλοί της θα εξαιρούνται από το εργασιακό καθεστώς των δημοσίων υπαλλήλων.
Χαρακτηριστικό για τον δικτατορικό χαρακτήρα αυτής της «αρχής» είναι το εξής: προβλέπεται ακόμα και το δικαίωμά της να
αρνείται την παροχή στοιχείων στον υπουργό Οικονομικών!
Η εύκολη εξήγηση είναι να πει
κανείς ότι όλα αυτά συμβαίνουν επειδή η χώρα είναι «κατεχόμενη» από τους
δανειστές. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή
τη φάμπρικα των «Ανεξάρτητων Αρχών» την έχει προωθήσει επί χρόνια η εγχώρια
μεγαλοαστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Ο καπιταλισμός (και όχι
μόνο στην Ελλάδα) βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση παρακμής, που μπορεί να
αναπαραχθεί μόνο απαλλοτριώνοντας όλες τις πολιτικές, κοινωνικές, εργασιακές κατακτήσεις
των λαϊκών τάξεων. Έχει ανάγκη από ένα κράτος το οποίο όχι απλώς θα υπηρετεί τα
καπιταλιστικά συμφέροντα, αλλά θα είναι
και επισήμως απαλλαγμένο από κάθε πολιτική πίεση των «από κάτω», από κάθε
έννοια ταξικού συμβιβασμού, από κάθε, έστω και τυπική, έννοια «λαϊκής
κυριαρχίας». Πρόκειται για μια μορφή πραξικοπήματος, με τη διαφορά ότι το ρόλο
των τανκς εδώ παίζουν εκβιαστικά νομοθετήματα που δικαιολογούνται από τις
«έκτακτες συνθήκες».
Όμως, οι «συνταγματάρχες» αυτής της σύγχρονης χούντας
ας μη γελιούνται. Ακόμα και τα πιο αυταρχικά καθεστώτα της ιστορίας δεν
μπόρεσαν για πολύ να απαλλαγούν από τις κοινωνικές συγκρούσεις αλλά και τις
αντιφάσεις μέσα στην ίδια την κυρίαρχη τάξη. Είτε μέσα από τα αδιέξοδά του
(π.χ. ένα νέο βάθεμα της κρίσης) είτε μέσα από την αφύπνιση του εργαζόμενου
λαού, οι προϋποθέσεις για να γκρεμίσουμε το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» που
έχει στηθεί στη χώρα μας θα δημιουργηθούν. Ας κάνουμε το παν για να τις
εκμεταλλευτούμε!
Πάρις Δάγλας