Η υπερψήφιση της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση («Brexit») στο βρετανικό δημοψήφισμα
της 23ης Ιουνίου σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: την αρχή του τέλους για την αντιδραστική ουτοπία της καπιταλιστικής
ενοποίησης της Ευρώπης. Όσα επεισόδια κι αν μεσολαβήσουν, είναι δεδομένο ότι και άλλες χώρες θα
ακολουθήσουν τη Βρετανία. Εμείς οι Έλληνες Κομμουνιστές-Τροτσκιστές
διακηρύξαμε πρώτοι, ήδη από την εποχή του Μάαστριχτ (1993), ότι δεν είναι δυνατή η ενοποίηση της Ευρώπης
υπό καπιταλιστικές συνθήκες. Η πρόγνωσή μας αυτή στηρίχθηκε στην ακλόνητη
πίστη μας στον μαρξισμό, ο οποίος διδάσκει ότι δεν μπορεί να υπάρχει
καπιταλισμός χωρίς εθνικό κράτος. Μια πραγματική ενοποίηση της Ευρώπης υπό
καπιταλιστικές συνθήκες θα σήμαινε την πλήρη υποταγή μιας πλειάδας ιστορικών
αστικών τάξεων στην ισχυρότερη απ’ αυτές, εν προκειμένω τη γερμανική.
Το «πείραμα» της Ε.Ε. φαινόταν να πηγαίνει καλά όσο ο
καπιταλισμός δεν βρισκόταν σε ύφεση και η εισαγωγή του ευρώ εξασφάλιζε μια
αυξημένη ρευστότητα σε σκληρό νόμισμα. Η πρώτη σοβαρή κρίση (αυτή που ξεκίνησε
το 2008 και δεν λέει να τελειώσει) έριξε το σκάφος στα βράχια, αφ’ ενός γιατί
τα προγράμματα άγριας λιτότητας έκαναν την Ε.Ε. μισητή στις πλατιές εργαζόμενες
μάζες και αφ’ ετέρου γιατί, λόγω της φύσης της Ε.Ε., οι συνέπειες της κρίσης «μοιράστηκαν» με εντελώς άνισο τρόπο μεταξύ των
κρατών-μελών. Το ιστορικότερο αστικό έθνος της Ευρώπης, η Βρετανία, η οποία
ούτως ή άλλως ήταν πάντα με το μισό πόδι στην Ε.Ε., αποφάσισε την έξοδο. Οι
εξελίξεις από δω και στο εξής θα είναι γοργές. Αυτό που από το 1957 αποτελούσε
την κύρια στρατηγική όλων των ευρωπαϊκών καπιταλισμών κλυδωνίζεται μπροστά στα
μάτια μας. Αυτό σημαίνει ότι και στο εσωτερικό της κάθε χώρας οι πολιτικοί και
κοινωνικοί κλυδωνισμοί θα είναι χωρίς προηγούμενο.
Ένα μεγάλο κομμάτι της λεγόμενης «αριστεράς», πανευρωπαϊκά,
αντιμετωπίζει τις εξελίξεις με «προβληματισμό», «ανησυχία», ακόμα και
απαισιοδοξία. Αυτό αποδεικνύει ότι αυτές οι δυνάμεις έχουν χάσει εδώ και πολύ καιρό την όποια επαφή τους με την εργατική
τάξη, καθώς και το δικαίωμα να εμφανίζονται ως «πρωτοπορία» της. Κάθε
εξέλιξη που οξύνει την ταξική πάλη, λόγω της κοινωνικής πόλωσης που δημιουργεί,
ενέχει και κινδύνους (όπως η άνοδος του εθνικισμού και των διαφόρων
υπερ-αντιδραστικών εφεδρειών του καπιταλισμού). Ωστόσο, μόνο μέσα σε τέτοιες
συνθήκες η εργατική τάξη μπορεί να
συνειδητοποιήσει τον ιστορικό της ρόλο. Αυτό που συμβαίνει με τους προαναφερόμενους
«αριστερούς» είναι ότι ουσιαστικά δεν θέλουν την όξυνση της ταξικής πάλης,
γιατί έχουν αφομοιωθεί πλήρως στο σύστημα. Ας είναι. Οι συνειδητοί εργάτες απ’
άκρη σ’ άκρη της Ευρώπης διαισθάνονται τον κοσμοϊστορικό χαρακτήρα των
γεγονότων που ξεκίνησαν από τη Βρετανία, διαισθάνονται ότι τώρα έχουν ένα
ισχυρό «χαρτί» ενάντια στον «ευρω-μονόδρομο» της αιώνιας λιτότητας. Είναι μια μοναδική ευκαιρία να διασπαστούν
τ’ αφεντικά μας και να δώσουμε από καλύτερες θέσεις τη μάχη ενάντια σε μια
πολιτική που μας αφαιρεί κατακτήσεις ενός αιώνα.
Για να εκμεταλλευθούμε όμως αυτή την ευκαιρία χρειαζόμαστε
τόλμη, αισιοδοξία, μαχητικό πνεύμα, ενότητα, πίστη στην τάξη μας, πίστη στην
ακατάβλητη μαρξιστική μας ιδεολογία, που τόσο πανηγυρικά δικαιώνεται. Με αυτά
τα όπλα, εμείς οι Έλληνες Κομμουνιστές-Τροτσκιστές ριχνόμαστε στη μάχη. Και
καλούμε κάθε συνειδητό εργάτη, κάθε πρωτοπόρο νεολαίο αγωνιστή, που βλέπει ότι
η ώρα της αποφασιστικής αναμέτρησης με τον νέο μεσαίωνα κοντοζυγώνει, να
συνταχθεί μαζί μας!
27-6-2016
Η Διοίκηση της
Κομμουνιστικής-Τροτσκιστικής Ένωσης
