 |
Η λατινοαμερικάνικη εργατική τάξη
αντιστέκεται στις
σκευωρίες και τα πραξικοπήματα της αντίδρασης
|
Η ιστορία της Λατινικής
Αμερικής χαρακτηρίζεται από μια βασική αντίφαση: ενώ τα περισσότερα κράτη της
περιοχής ιδρύθηκαν νωρίς (αρχές 19ου αιώνα), δεν μπόρεσαν ποτέ να φτάσουν σε
ένα υψηλό επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης, κυρίως λόγω των καθυστερημένων
κοινωνικών δομών που άφησε η ισπανική αποικιοκρατία. Έτσι, οι αστικές τους
τάξεις παλαντζάρουν διαρκώς ανάμεσα σε μια τάση υποταγής στον ιμπεριαλισμό των
ΗΠΑ και μια προσπάθεια ενίσχυσης της θέσης τους μέσα από προστατευτικές
πολιτικές.
Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου,
η μεγάλη άνοδος των τιμών του πετρελαίου και των πρώτων υλών, αλλά και η
σημαντική άνοδος του εργατικού κινήματος συνέβαλαν ώστε να έρθουν στην εξουσία σε
πολλές από αυτές τις χώρες δυνάμεις που αναφέρονται γενικά στον «σοσιαλισμό»,
την «εθνική ανεξαρτησία», τον «αντι-ιμπεριαλισμό» (Βενεζουέλα-Τσάβες, Βραζιλία-Λούλα,
Εκουαδόρ-Κορέα, Βολιβία-Μοράλες κ.λπ.), είτε δυνάμεις που απομακρύνθηκαν από τη
νεοφιλελεύθερη «ορθοδοξία» για να αντιμετωπίσουν βαθιές οικονομικές κρίσεις
(Αργεντινή). Όσο και αν αυτές οι ηγεσίες στηρίχθηκαν αναγκαστικά και στο
εργατικό κίνημα, στην ταξική τους φύση είναι
αστικές-μικροαστικές και η πολιτική τους αποσκοπεί τελικά στην ενίσχυση του
εθνικού τους καπιταλισμού στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Λίγο πιο μακριά
πήγε το καθεστώς του Τσάβες στη Βενεζουέλα, με κρατικοποιήσεις και άλλα
φιλολαϊκά μέτρα.
Ωστόσο, τους τελευταίους μήνες το πολιτικό «εκκρεμές» στην περιοχή κινείται
προς τα δεξιά. Την Κριστίνα Φερνάντες στην Αργεντινή διαδέχθηκε ο Μαουρίσιο
Μάκρι, που πέρασε αμέσως σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, στη Βενεζουέλα
κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές η αντίδραση, στη Βραζιλία η Ντίλμα Ρούσεφ ανατράπηκε
με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Οι
λατινοαμερικάνικες μάζες κινδυνεύουν άμεσα να χάσουν και τα λίγα που κέρδισαν
τα τελευταία χρόνια. Το έργο της φιλο-ιμπεριαλιστικής αντίδρασης ασφαλώς
διευκολύνεται από τις οικονομικές αποτυχίες των «αριστερών» κυβερνήσεων. Με
σοσιαλδημοκρατικού τύπου μέτρα, χωρίς βάθεμα της ταξικής πάλης και τσάκισμα της
αντίδρασης, δεν μπορείς να πετύχεις τίποτα μέσα σε έναν καπιταλισμό άκρως
διεθνοποιημένο αλλά και ιστορικά παρηκμασμένο.
Οι φτωχές λατινοαμερικάνικες μάζες καταλαβαίνουν ότι ο
θανάσιμος εχθρός είναι η ανοιχτά φιλο-ιμπεριαλιστική μισο-χουντική
νεοφιλελεύθερη αντίδραση και αντιστέκονται όπως μπορούν. Εμείς οι
Κομμουνιστές-Τροτσκιστές πιστεύουμε ότι αυτός είναι ένας σωστός προσανατολισμός
τούτη τη στιγμή. Ωστόσο, η εργατική τάξη πρέπει να καταλάβει ότι μόνο με
πραγματικά δικά της, επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα και μόνο στην πάλη για
τη δική της εξουσία, θα μπορέσει να πετύχει πραγματικές νίκες.
Πάρις Δάγλας