Η
απληστία της αρπαχτής και του γρήγορου κέρδους κάνει την εμφάνισή της, σε όλο
της το μεγαλείο, στις παραλίες, με το που σκάνε μύτη οι πρώτοι τουρίστες. Μια
καλοκουρδισμένη μηχανή χρήματος, ο τουρισμός της ξαπλώστρας, καταλαμβάνει όλο
και περισσότερες παραλίες, καταπατώντας δημόσιο χώρο απροκάλυπτα – και συνήθως
με τις ευλογίες των δημοτικών και λιμενικών αρχών, που τους εξασφαλίζουν
ατιμωρησία. Χρόνο με τον χρόνο, το καθεστώς των αυθαίρετων, παράνομων και
ενίοτε φαραωνικών εγκαταστάσεων επεκτείνεται προκλητικά. Αλλού λιγότερο και
αλλού περισσότερο.
Ομπρέλες και ξαπλώστρες σε απόσταση η μία από την άλλη που…
ίσα ίσα περνάς, «εκεί ακριβώς που σκάει το κύμα», πεζοδρομήσεις, τοιχοποιίες,
δενδροφυτεύσεις, βραχόκηποι, μπαρ, αλλοιώσεις φυσικού ανάγλυφου, και όλα αυτά εκτός
των νόμιμων ορίων κατά πολύ. Στημένη από επιχειρηματίες λαμόγια, η ιστορία αυτή
απευθύνεται, στις περισσότερες των περιπτώσεων, σε προνομιούχους τουρίστες που
μπορούν να πληρώσουν το υψηλό αντίτιμο. Για όλους τους υπόλοιπους, που ούτε
θέλουν αλλά ούτε και μπορούν να πληρώσουν, η πολυπόθητη βουτιά στη θάλασσα, αν
λάβουμε υπ’ όψιν και την οικονομική κρίση, μετατρέπεται από κοινόχρηστο αγαθό
σε απαγορευμένη πολυτέλεια!
Ο.Σ.