Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΤΑΞΗ ΣΕ ΠΑΛΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ

Τα εργασιακά μέτρα του φθινοπώρου και οι ευρωπαϊκές εξελίξεις θα ευνοήσουν αυτή την αφύπνιση

           

Οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν έχουν ξεχάσει να μάχονται. Όλες οι ευρωπαϊκές
και εσωτερικές εξελίξεις συντείνουν στο ότι οι κρυμμένες δυνάμεις της εργατικής
μας τάξης θα βρουν διέξοδο, στους δρόμους και όχι μόνο

Η εργατική τάξη είναι αυτή που σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία θα προχωρήσει την κοινωνία στο επόμενο στάδιο της εξέλιξης της, δηλαδή από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό και κατόπιν στον κομμουνισμό, την κοινωνία της ελευθερίας και της ισότητας. Αυτό θα γίνει όχι γιατί οι εργάτες είναι γεννημένοι σούπερ ήρωες, αλλά γιατί, σύμφωνα με τον (ειδικά σήμερα επίκαιρο) Μαρξ, «δεν έχουν να χάσουν τίποτα άλλο πέρα από τις αλυσίδες τους». Δεν έχουν δηλαδή καμία ιδιοκτησία, όπως άλλες κοινωνικές τάξεις, π.χ., αγρότες, μικροαστικά στρώματα κ.λπ., αλλά ζουν προσφέροντας μόνο την εργατική τους δύναμη, άρα είναι και αυτοί που έχουν τους περισσότερους λόγους και προϋποθέσεις να οργανωθούν και να συγκρουστούν με τα καπιταλιστικά συμφέροντα.

Στα έξι μέχρι σήμερα μνημονιακά χρόνια η εργατική τάξη της χώρας μας δοκιμάζεται σκληρά. Έχουν χαθεί θέσεις εργασίας, εισοδήματα, εργασιακά δικαιώματα. Κάποιοι βιάστηκαν να κατηγορήσουν τους εργαζόμενους, ειδικά την τελευταία περίοδο, για έλλειψη ταξικής συνείδησης και αγωνιστικής διάθεσης. Σύμφωνα με τις θεωρίες ορισμένων, θα έπρεπε ήδη να έχει γίνει επανάσταση. Στην πραγματικότητα, η εργατική τάξη της χώρας μας δεν έχει σταματήσει ούτε λεπτό να μάχεται. Μάχεται με αξιοπρέπεια, με θέληση και με θάρρος πρώτα απ’ όλα για την επιβίωσή της. Σε συνθήκες πραγματικά δύσκολες, χωρίς καμία υποστήριξη από καμιά πολιτική ή συνδικαλιστική ηγεσία. Μάχεται να σταθεί στα πόδια της, για να κάνει το επόμενο βήμα.

Η εργατική τάξη της χώρας μας, μέσα σε όλη αυτή την επίθεση που δέχθηκε, ανέβασε την πολιτική και ταξική της συνείδηση. Έσπασαν οι αυταπάτες που δημιουργήθηκαν από την παρασιτική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών. Έσπασαν οι αυταπάτες του ατομισμού, της ατομικής «ευημερίας» μακριά από οποιαδήποτε ταξική και κοινωνική πρόοδο. Τώρα ο εχθρός είναι ορατός, τα συμφέροντα είναι ξεκάθαρα, οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι.

Αυτό που λείπει σήμερα από την τάξη μας είναι οι ξεκάθαρες, αποφασισμένες και τίμιες ηγεσίες που θα αναλάβουν το έργο της οργάνωσής της. Και αυτό το βήμα όμως μπορεί να γίνει μέσα στις συνθήκες που διαμορφώνονται. Όλα δείχνουν ότι, παρά τη φαινομενική ησυχία, βαδίζουμε προς νέα κορύφωση των κοινωνικών συγκρούσεων. Οι καπιταλιστές δεν έχουν άλλη λύση από τη συνέχιση της επίθεσης με περισσότερη λύσσα, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Τα εργασιακά μέτρα που ετοιμάζονται να περάσουν τον Σεπτέμβρη (παρ’ όλες τις καθησυχαστικές δηλώσεις της κυβέρνησης, που δείχνουν και τον φόβο της απέναντι στις αντιδράσεις που περιμένει) θα είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Η εργατική τάξη της Γαλλίας με τους ηρωικούς αγώνες της, ακόμα και η ιδιαίτερη κατάσταση με το Brexit στην Αγγλία, είναι συνθήκες που ευνοούν την κατάσταση και εδώ, γιατί δείχνουν ότι οι εχθροί μας είναι τώρα διασπασμένοι και πιο αδύναμοι. Οι αγώνες στα λιμάνια, τους σιδηρόδρομους, την υγεία είναι μόνο η αρχή. Η εργατική τάξη της χώρας δεν πρόκειται να υποχωρήσει ούτε με την απειλούμενη ποινικοποίηση του συνδικαλισμού ούτε με τα μέτρα του εργασιακού μεσαίωνα. Οι περισσότερες κατακτήσεις της έγιναν σε περιόδους που όχι μόνο διωκόταν ο συνδικαλισμός αλλά οι πρωτοπόροι εργάτες απειλούνταν με θάνατο και σε περιόδους που οι εργασιακές συνθήκες ήταν ακόμα πιο δύσκολες. Με όπλο αυτές τις αγωνιστικές παραδόσεις και μνήμες, μπορούμε όχι μόνο να ανατρέψουμε τα μνημονιακά μέτρα αλλά και να ανοίξουμε έναν δρόμο μεγάλων κοινωνικών αλλαγών στη χώρα μας.

Μαρία Καράβολα