 |
«Οι άνθρωποι πάνω από τις τράπεζες»: Ένα σύνθημα που ενώνει
τις εργατικές
τάξεις όλων των ευρωπαϊκών χωρών.
|
Ανακοινώθηκαν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού τα αποτελέσματα των
τελευταίων «τεστ αντοχής» (stress tests) από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), όπου δοκιμάζεται η
ανθεκτικότητα των ευρωπαϊκών τραπεζών σε μεταβολές της οικονομίας. Το
ενδιαφέρον σε αυτή τη διαδικασία, όμως, ήταν ο τρόπος που παρουσιάστηκαν τα
αποτελέσματα, ώστε να δημιουργήσουν στο
κοινό την εντύπωση ότι, ύστερα από αρκετά δύσκολα χρόνια, το τραπεζικό σύστημα
της Ευρώπης ξεπερνά τις συνέπειες του παγκόσμιου σεισμού που ξεκίνησε με την
κατάρρευση της αμερικάνικης τράπεζας Lehman Brothers το 2008. Η
αλήθεια, όμως, είναι εντελώς διαφορετική!
Συγκεκριμένα, 7 τράπεζες, ανάμεσά τους η προβληματική Monte dei Paschi di Siena της Ιταλίας, η κρυφο-αμαρτωλή γερμανική
Deutsche Bank, η γαλλική Societe Generale και η ολλανδική ABN AMRO, είναι οι πλέον επικίνδυνες της Ευρώπης, με βάση τον νέο δείκτη-κλειδί που χρησιμοποιούν διεθνώς οι εποπτικές
αρχές μετά το φιάσκο της Lehman Brothers. Αυτός όμως ο δείκτης (δείκτης μόχλευσης, leverage ratio) επιμελώς υποβαθμίστηκε στην ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, για χάρη του διάτρητου «κλασικού» δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας, που πράγματι δείχνει βελτιωμένος και
σχετικά ανθεκτικός στο δυσμενές σενάριο για την πλειονότητα των τραπεζών που
ελέγχθηκαν. Επειδή όμως στην κρίση του 2008 η Lehman κατέρρευσε αν και είχε υγιείς δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας, υπήρξε διεθνής συμφωνία να
χρησιμοποιείται για σκοπούς εποπτείας και ο δείκτης μόχλευσης, που δεν
επιτρέπει «μαγειρέματα», ώστε να μην επαναληφθούν φαινόμενα τύπου Lehman. Στην Ευρώπη των
προβληματικών τραπεζών, το όριο του εν λόγω δείκτη έχει τεθεί στο ελάχιστο
ποσοστό, 3%, ενώ οι Αμερικανοί υιοθέτησαν ένα υψηλότερο όριο, 5%, ώστε να θωρακίσουν
καλύτερα τις τράπεζές τους.
Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι οι μεγάλες τράπεζες της Ευρωζώνης, με
την «εγγύηση» των ισχυρών κυβερνήσεών τους (βλ. Deutsche Bank), κρύβουν τα
προβλήματά τους κάτω από το χαλί, όντας εκτεθειμένες σε κάθε απρόβλεπτη κίνηση
των καπιταλιστικών αγορών στις οποίες δραστηριοποιούνται. Όταν όμως έρθει η
στιγμή που θα σκάσει η φούσκα τους και θα ζητηθεί από τους ευρωπαϊκούς λαούς να
πληρώσουν και πάλι τα σπασμένα, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για να
ανατρέψουμε μια και καλή τη δικτατορία του διεθνούς τραπεζικού-τοκογλυφικού
κεφαλαίου!
Γιάννης Τριανταφύλλου