Για τους μεγαλοκαπιταλιστές-καναλάρχες
«ελευθερία του Τύπου» είναι η δική τους ελευθερία να τρομοκρατούν και να
εκβιάζουν τον λαό
 |
Τα κανάλια είναι
ένα ισχυρό όπλο στα χέρια της μεγαλοαστικής τάξης αλλά ένας
λαός
συνειδητοποιημένος και σε κίνηση μπορεί να τα «αφοπλίσει» - και αυτό
αποδείχτηκε στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015
|
Αυτό που επιβεβαιώνεται από όλες τις εξελίξεις γύρω από τις τηλεοπτικές άδειες και τη σύγκρουση που προκάλεσε ο σχετικός διαγωνισμός είναι ότι: τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη χώρα μας αποτελούν ένα ισχυρότατο όπλο στα χέρια της μεγαλοαστικής τάξης, όχι μόνο για την προώθηση των οικονομικών της συμφερόντων, αλλά κυρίως για τη χειραγώγηση των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, μέσω της παραπληροφόρησης και τρομοκράτησης του ελληνικού λαού και του ελέγχου των αστών πολιτικών.
Ο
ελληνικός καπιταλισμός είναι τόσο παρηκμασμένος αλλά και τόσο ελεγχόμενος από
τις ολιγάριθμες μεγαλοαστικές συμμορίες που ακόμα και το δικό του αστικοδημοκρατικό
εποικοδόμημα τού είναι δυσβάσταχτο. Δεν ανέχεται συμβιβασμούς ούτε καν με τα
αστικά κόμματα. Η συμπεριφορά αυτών των συμμοριών παίρνει όλο και περισσότερο έναν
μαφιόζικο χαρακτήρα. Όσο βαθαίνει η κρίση του εγχώριου καπιταλισμού, τόσο το κεφάλαιο θέλει να επεμβαίνει πιο
απροκάλυπτα και χωρίς διαμεσολαβητές στις πολιτικές εξελίξεις και στη χειραγώγηση
της ελληνικής κοινωνίας. Γι’ αυτό διαγκωνίζονται τόσο αδυσώπητα τα πιο
ισχυρά τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου γύρω από το θέμα των τηλεοπτικών αδειών.
Για την απόλυτη κυριαρχία στην πληροφόρηση, για τον απόλυτο έλεγχο στη
διαμόρφωση της συνείδησης των πολιτών, και ακόμα για την αποβλάκωσή μας μέσα από
την «ψυχαγωγία» της κλειδαρότρυπας, του κουτσομπολιού και της φθηνής
διασκέδασης. Για να μπορούν να προωθούν
πολιτικές γενοκτονίας και κοινωνικού κανιβαλισμού. Άλλωστε, τα τελευταία χρόνια
των μνημονίων, έχουμε νιώσει για τα καλά την τρομοκρατία και τη βρώμικη
προπαγάνδα με την οποία μας βομβαρδίζουν καθημερινά οι λακέδες τους
«δημοσιογράφοι».
Ο
νόμος Παππά φιλοδοξούσε να βάλει κάποια όρια σε αυτή την κατάσταση, κάποια
στοιχεία κρατικού ελέγχου και «νοικοκυρέματος» της τηλεοπτικής αγοράς, χωρίς να
ανατρέπει τον έλεγχό της από τη μεγαλοαστική τάξη και, φυσικά, με την παράλληλη
πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να στήσει τις δικές του συμμαχίες με νέα και παλιά αστικά
«τζάκια». Η πλειοψηφία της μεγαλοαστικής
τάξης εναντιώθηκε λυσσαλέα σε αυτόν τον νόμο. Και αυτό φυσικά δεν το έκαναν
επειδή κόπτονται για την «πολυφωνία» και την «ελευθερία του Τύπου». Αλλά γιατί
διεκδικούν να διατηρήσουν με νύχια και με δόντια κάτω από τον δικό τους,
ασύδοτο έλεγχο αυτό το ισχυρό όπλο που λέγεται τηλεόραση. Και παρότι η
σύγκρουση δεν έχει τελειώσει, οι πλέον αδίστακτες μεγαλοαστικές συμμορίες
πέτυχαν να αναστείλουν την εφαρμογή του νόμου και να ακυρώσουν ένα σημαντικό
κομμάτι του, με τη βοήθεια της δικαστικής εξουσίας, που είναι και αυτή
ελεγχόμενη από τους ίδιους.
Όσο
το δημόσιο αγαθό των τηλεοπτικών συχνοτήτων παραμένει στα χέρια των
μεγαλοκαπιταλιστών, η ενημέρωση, η πληροφόρηση, θα είναι δικό τους εργαλείο,
που θα το χρησιμοποιούν ενάντιά μας. Ο
μόνος αποτελεσματικός δρόμος για να μπει φραγμός στην ασυδοσία τους είναι μια
πραγματικά δημόσια τηλεόραση, πολυφωνική, ποιοτική, με θεσμούς λαϊκού ελέγχου. Αυτό
μπορεί να περιλαμβάνει επίσης ΜΜΕ που θα ανήκουν σε πανεπιστήμια, δήμους,
συνδικάτα, διάφορες λαϊκές συλλογικότητες, και θα λειτουργούν σε μια λογική τελείως
διαφορετική από τα σημερινά κανάλια. Ο
κόσμος των εργαζομένων έχει ανάγκη από τα δικά του μέσα επικοινωνίας, που να
εκφράζουν τις δικές του ανάγκες του και αλήθειες, να υπερασπίζονται τα
συμφέροντά του και να διευρύνουν τους ορίζοντές του. Χρειάζεται μέσα
πολιτισμού, ψυχαγωγίας, διαφώτισης και γνώσης. Να έχουν φωνή όχι οι μπράβοι και
οι λακέδες του κεφαλαίου αλλά οι εργάτες, η νεολαία, τα καταπιεσμένα στρώματα.
Μέχρι τότε, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η δύναμη των ΜΜΕ είναι μεγάλη
αλλά όχι απεριόριστη. Το αποδείξαμε στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015,
που παρ’ όλη την τρομοκρατία που εξαπέλυσαν τα τσιράκια των καναλαρχών-μεγαλοκαπιταλιστών,
η απάντηση που πήραν ήταν ένα ηχηρό και ταξικό ΟΧΙ.
Όλγα Στεφανίδου