Αυτή η αποτρόπαια
μορφή δουλείας θα εξαφανιστεί μαζί με την κοινωνία που βασίζεται στην
εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο
 |
Η υποδούλωση και
εκπόρνευση γυναικών είναι ένα από τα πιο φρικτά –και
διαχρονικά– εγκλήματα των
ταξικών κοινωνιών, που στον σημερινό καπιταλισμό
της παρακμής έχει πάρει
πρωτοφανείς διαστάσεις
|
Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι αναφορές σε «προοδευτικά» και ψευτοεπαναστατικά έντυπα και εφημερίδες που παρουσιάζουν τις εκδιδόμενες γυναίκες σαν «εργάτριες του σεξ», άρα και την πορνεία σαν «επάγγελμα», προβάλλουν διεκδικήσεις στο πλαίσιο αυτής της λογικής κ.λπ. Με αφορμή αυτό το στοιχείο, και επειδή το φαινόμενο στην εποχή του αμετάκλητα σαπισμένου καπιταλισμού έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε την ιστορική και σύγχρονη θέση του εργατικού κινήματος.
Η πορνεία δεν
είναι ούτε επάγγελμα, ούτε το «αρχαιότερο επάγγελμα», όπως λέει η χυδαία
επικρατούσα άποψη. Εμφανίστηκε μαζί με την ταξική κοινωνία και αποτελεί μια
γνήσια απόληξή της. Είναι στην ουσία η άλλη πλευρά της πατριαρχικής
οικογένειας.
Η τελευταία σαν κοινωνικός θεσμός αναπτύχθηκε μαζί με την ατομική ιδιοκτησία. Η
υποδούλωση των ανθρώπων για την εκμετάλλευσή τους από τις ισχυρές κοινωνικές
ελίτ έφερε και την υποδούλωση για σεξουαλικούς σκοπούς των γυναικών που δεν
είχαν κανένα μέσο επιβίωσης.
Ο
καπιταλισμός μπορεί να κατάργησε την παραδοσιακή μορφή της δουλείας, αλλά την
ίδια στιγμή συστηματοποίησε την πορνεία σε σχεδόν βιομηχανική κλίμακα.
Το εργατικό κίνημα
ήταν και είναι άμεσα και κάθετα αντίθετο στην πορνεία. Παλεύει για μια κοινωνία
ελευθερίας, όπου το σεξ και ο έρωτας δεν θα έχουν καμιά σχέση με καταπίεση, εκμετάλλευση,
προσωπική αλλοτρίωση και συναλλαγή. Θεωρεί τις εκδιδόμενες γυναίκες θύματα και παλεύει για τη
δημιουργία κοινωνικών δομών, με τη δική του οργάνωση και ενίσχυση, που θα τις
βοηθήσουν να ξεφύγουν από την κατάσταση την οποία βιώνουν.
Οι εκδιδόμενες
γυναίκες δεν είναι εργάτριες. Η εργάτρια πουλάει την εργατική της δύναμη, όχι
την αξιοπρέπειά της και την ίδια την ανθρώπινη υπόστασή της. Γι’ αυτό και οι
εργάτριες έχουν τη δυνατότητα να ορθωθούν και να παλέψουν για τα κάθε είδους
δικαιώματά τους, σαν εργάτριες και σαν γυναίκες. Οι γενάρχες του κινήματός μας,
Μαρξ και Ένγκελς, μαζί με την ανάπτυξη των ορειχάλκινων νόμων της πολιτικής
οικονομίας, προέβαλλαν πάντα σαν αποφασιστικό το ηθικό και πολιτιστικό
στοιχείο. Και στην προκειμένη περίπτωση, αυτό είναι που μετράει ιδιαίτερα.
Οι
απόψεις των διαφόρων μικροαστικών κύκλων περί «εργατριών του σεξ» είναι
αντανάκλαση της εξάρτησής τους από την ιδεολογία της καπιταλιστικής κοινωνίας
που βρίσκεται σε έσχατη σήψη. Στην ουσία
δεν βοηθάνε τις γυναίκες αυτές, αλλά νομιμοποιούν απ’ το παράθυρο την πορνεία,
την καθαγιάζουν με ψευτοπροοδευτική χροιά και συμβάλλουν στη διαιώνιση του
φαινομένου.
Η
πορνεία γνωρίζει έξαρση σε διεθνή κλίμακα. Είναι γνωστό το σύστημα του «trafficking», δηλαδή κυκλώματα που φέρνουν γυναίκες
από την Ανατολική Ευρώπη ή τον τρίτο κόσμο για να γίνουν αντικείμενα
σεξουαλικής εκμετάλλευσης στις προηγμένες χώρες. Το φαινόμενο έχει πάρει ενδημικές
διαστάσεις και στην Ελλάδα την τελευταία εικοσιπενταετία, κάτω από την
διακριτική «ανοχή», στην ουσία συνέργεια, των κυβερνήσεων ΝΔ–ΠΑΣΟΚ. Και εξακολουθεί
να ανθεί και τώρα. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται πως είναι αριστερή. Πως
είναι δυνατόν μια αριστερή κυβέρνηση να ανέχεται τέτοια φαινόμενα; Εκτός αν εμπίπτουν και αυτά στις
«μνημονιακές δεσμεύσεις».
Γύρω απ’ αυτά τα
κυκλώματα έχουν σχηματιστεί τεράστια οικονομικά συμφέροντα. Το οργανωμένο
εργατικό κίνημα, στην πάλη του ενάντια στο φαινόμενο της πορνείας, οφείλει να
βάλει στο στόχαστρό του αυτές τις συμμορίες, που είναι δεδομένο πως έχουν διασύνδεση
με ισχυρά αστικά κέντρα και τον κρατικό μηχανισμό.
Σ. Κρόκος