Ο πατέρας του, Βαγγέλης Τσίλης,
ήταν τροτσκιστής και στο διοικητικό συμβούλιο του μαχητικότατου σωματείου των
λιθογράφων προδικτατορικά, όταν αυτό ελεγχόταν από τους τροτσκιστές. Μέσα από
έναν τέτοιο κοινωνικό περίγυρο, ο σ. Θανάσης ανέπτυξε έντονα τα χαρακτηριστικά της
δικαιοσύνης, της ταξικής ηθικής και το πνεύμα της αγωνιστικότητας, που τον συνόδευαν
μέχρι τέλους. Δεν το έβαζε κάτω, όσο αντίξοες και αν ήταν οι συνθήκες, ακόμα
και όταν όλοι ήταν εναντίον του.
Όταν ο δήμος αύξησε τα τροφεία στους
παιδικούς σταθμούς, αυτός πρώτος, παρά την απογοήτευσή των άλλων γονέων,
ξεκίνησε ένα αγώνα για τη μείωσή τους, καθώς ήταν ένα άδικο μέτρο για τους ήδη
χειμαζόμενους εργαζόμενους. Χαρακτηριστική ανάρτηση στο facebook συνδημότη του μέλους του συλλόγου
γονέων του παιδικού σταθμού: «Ο αγώνας για τα τροφεία ξεκίνησε από τον Θανάση
και τελείωσε με επιτυχία. Συσπείρωσε με το πείσμα του και την επιμονή του τους συλλόγους
γονέων της περιοχής και καταφέραμε αυτό που μέχρι τότε άλλοι θεωρούσαν
ακατόρθωτο».
Το 2013-2014 πρωτοστάτησε στον
αγώνα για να ΤΕΕ της Επανομής, παρά το εχθρικό κλίμα από μερίδα
φιλοκυβερνητικών καθηγητών. Και πάλι με την επιμονή του και το αγωνιστικό
πνεύμα που τον χαρακτήριζε, κατόρθωσε να συσπειρώσει τους συναδέλφους του και
όλοι μαζί κατάφεραν να παραμείνουν στις θέσεις τους οι υπό απόλυση καθηγητές.
Δραστήριος, σε πολλά επίπεδα,
πάντα έλεγε ότι η ειδικότητά του τον έκανε να ψάχνει και την παραμικρή
λεπτομέρεια με ό, τι καταπιανόταν. Από τις αγροτικές ενασχολήσεις και το
ψάρεμα, που ήταν η ξεκούρασή του, έως οικονομικά ζητήματα και θέματα
παραγωγικής ανασυγκρότησης, όπου είχε έφεση, πάνω στα οποία -και όχι μόνο- αρθρογραφούσε
στην εφημερίδα μας, από το καλοκαίρι του 2013, με το ψευδώνυμο Θωμάς
Θαλασσινός.
Η συνέπεια που τον χαρακτήριζε
και η πίστη του στην ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη τον έφεραν κοντά μας.
Ήταν για αυτόν μια απόφαση ζωής προσεκτικά μελετημένη, να εντάξει τον εαυτό του
στους αγώνες της εργατικής τάξης και των μαρξιστικών ιδεών, σαν τον μοναδικό
δρόμο που θα μπορούσε να ακολουθήσει ένα ανήσυχο πνεύμα, που δεν αντέχει την
αδικία του κοινωνικού συστήματος στο οποίο ζούμε. Σαν τον μοναδικό δρόμο
υπεράσπισης της οικογένειάς του και των συνανθρώπων του, που υφίστανται τη βαρβαρότητα
αυτού του συστήματος.
Σύντροφε Θανάση, δεν θα σε
ξεχάσουμε ποτέ. Το ήθος σου και το αγωνιστικό και ασυμβίβαστο πνεύμα σου θα μας
συντροφεύει πάντα και θα μας δίνει δύναμη στους αγώνες που έχουμε μπροστά μας.
Η Συντακτική Επιτροπή