Στην ακί του στοχάστρου ΒΟΛΗ ΚΑΤΑ ΒΟΛΗ

Του Γιάννη Βερούχη (1931-2010)

1)    Η οριοθέτησή μας

● Θεωρούμε καθήκον μας να οριοθετήσουμε τα χαρακτηριστική γνωρίσματά μας, και ιδιαίτερα προς αυτούς που μιλάνε στο όνομα της επανάστασης, ώστε να είναι σαφείς οι εξωτερικές σχέσεις μας. αυτό το κάνουμε κατ’ αρχήν από θέση αρχών και συμπληρωματικά από θέση μιας δύναμης που πιστεύουμε ότι διαθέτουμε.

Η πραγματική μας δύναμη βρίσκεται:

1. Στην βαθιά πίστη μας στην πανίσχυρη επαναστατική ιδεολογία του Μαρξισμού.
2. Στην πίστη μας και στην βεβαιότητά μας στον ιστορικό επαναστατικό ρόλο της εργατικής τάξης.
3. Στην πίστη μας και στην βεβαιότητά μας, στην ακηλίδωτη επαναστατική μας σημαία.
4. Στην πίστη μας και στην αφοσίωσή μας, στην οργάνωσή μας και στην μεγάλη ιστορική μας πορεία.
5. Στην συνέπειά μας, στην ακρίβειά μας, και στο αυστηρό οργανωτικό μας πνεύμα.
6. Στο δυναμικό πάθος του επαναστάτη που είναι το βασικό χαρακτηριστικό της μεγάλης πλειοψηφίας των συντρόφων μας.
7. Στην αναστρέψιμη πορεία μας προς την ολοκλήρωση της ενσωμάτωσής μας στην εργατική τάξη.
8. Στην ακαταπόνητη προσπάθειά μας για την στρατολόγηση νέων μαχητών συντρόφων μας.
9. Στην δημοκρατική μας λειτουργία και στην εμπεδωμένη αντίληψη των μελών μας, να μην αναθέτουν σε άλλους να σκέπτονται για λογαριασμό τους.
10. Στην πλήρη ενότητα των σκοπών μας και στην κοινή αντίληψη της υπευθυνότητάς μας, μπροστά στην συνοχή και την ενότητα της οργάνωσής μας.
11. Στην αυτοπεποίθησή μας στις πνευματικές και ψυχικές μας δυνάμεις, και στις ικανότητές μας.
12. Στην προσεκτική μελέτη των προβλημάτων μας και στον προγραμματισμό μας.
13. Στην ψύχραιμη αποφασιστικότητά μας και στην οργάνωση και προώθηση των δυνάμεών μας, μπροστά σε οποιαδήποτε στασιμότητα ή ακόμα και αποτυχία μας.
14. Και στην πρωτοβουλία και πρωτοτυπία μας, την φαντασία μας και την δημιουργικότητά μας.

Γράφτηκε τον Οκτώβριο του 1998

2)    Τα άμεσα ζητήματα της επιβίωσής μας

Όλα τα μεγάλα ζητήματα, αργά ή γρήγορα έτσι
 πάντα αρχίζουν

● Τα δύο πρώτα άμεσα προβλήματα της εργατικής τάξης μας και του εργαζόμενου λαού, είναι η ακρίβεια και η ανεργία. Αλλά και τα υπόλοιπα όμως για τα οποία θα μιλήσουμε, είναι σημαντικά.

● Για την ακρίβεια: Το μοναδικό μέτρο αντιμετώπισής της είναι η αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μιστών και των συντάξεων.

Δηλαδή κάθε μήνα να προστίθεται στον μισθό ή τη σύνταξη, το ποσοστό της αύξησης του κόστους ζωής (της ακρίβειας), έστω αυτό της «εθνικής στατιστικής υπηρεσίας».

● Για την ανεργία: Το μοναδικό μέτρο αντιμετώπισής της είναι η μείωση του χρόνου εργασίας, ώστε να υπάρχει δουλειά και για τους παλαιούς και τους νέους ανέργους.

Αυτό όμως το μοναδικό μέτρο κατά της ανεργίας προϋποθέτει εξάπαντος ένα σταθερό πληθυσμό της χώρας.

Ένα παράδειγμα. Εάν η εργατική τάξη είχε καταφέρει να επιβάλει την 35ωρη εργασία για το χτύπημα της ανεργίας, και οι καπιταλιστές ήταν ελεύθεροι ν’ ανοίξουν τα σύνορα και να φέρουν –όπως ήδη το έκαναν- κανά δυο εκατομμύρια υποτακτικούς φτηνούς και ανασφάλιστους ξένους εργάτες, τότε το μέτρο της μείωσης του χρόνου εργασίας, θα στερείτο κάθε ουσιαστικής σημασίας. Γι’ αυτό το λόγο, άμεσο μέτρο για το χτύπημα της σημερινής φοβερής μάστιγας της ανεργίας, πρέπει να είναι η αυστηρή απαγόρευση της εισόδου των ξένων εργατών και η δραστική μείωση του αριθμού αυτών που ήδη εισήχθησαν.

● Στους συνταξιούχους: Οι καπιταλιστές έχουν επιβάλει τον πιο κανιβαλικό και ανθρωποφάγο νόμο που μπορεί να υπάρχει, που συνοψίζεται στο σύνθημα: «Από τη δουλειά στο νεκροταφείο»… Γι’ αυτό πρέπει να αλλάξει ολόκληρο το σύστημα της οικονομικής και ιατροφαρμακευτικής συντήρησης των απομάχων της εργασίας, των συνταξιούχων μας.

●Οι μεγαλοτραπεζίτες: Παγίδευσαν τους εργαζόμενους και τους μικροεπιχειρηματίες που επιχείρησαν να βγουν από τα οικονομικά τους αδιέξοδα διαμέσου των τραπεζιτικών δανείων. Διότι ήταν τόσο ληστρικά τοκογλυφικοί οι όροι αυτών των δανείων, που τους μετέβαλαν σε υποχείρια των τραπεζιτών. Διαμέσου αυτών των δανείων οι μεγαλοτραπεζίτες αυξήσαν τα κέρδη τους, κατά 100% το χρόνο η πρώτη σε μέγεθος τράπεζα, και κατά 120% η δεύτερη. Εδώ πρόκειται περί μιας καθαρής ληστείας, οπότε η παραγραφή των τραπεζιτικών χρεών, πρέπει να γίνει βασικό σύνθημα των εκμεταλλευομένων του ελληνικού καπιταλισμού.

● Τα εισαγόμενα προϊόντα: Που έχουν παραχθεί κάτω από κτηνώδεις μεσαιωνικές συνθήκες πείνας και ωραρίων –όπως είναι τα κινεζικά- εδημιούργησαν και θα δημιουργήσουν ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα στον εργαζόμενο ελληνικό λαό. Γι’ αυτό και η απαγόρευση της εισαγωγής αυτών των προϊόντων, πρέπει να γίνει βασικό σύνθημα ολόκληρου του εργαζόμενου λαού.

● Η εκπαίδευση: Είναι το σύνολο των αναγκαίων της νέας γενεάς, για τη μελλοντική επαγγελματική της απασχόληση.

Πάνω σ’ αυτό το σημείο γίνεται σήμερα η επέμβαση της μεγαλοαστικής τάξης –διαμέσου της κυβέρνησής της- για ν’ αλλάξει τις δομές και κατευθύνσεις της εκπαίδευσης, που θα της εξασφαλίσει μελλοντικά μεγαλύτερα οικονομικά κέρδη και ασφάλεια του κοινωνικού της συστήματος.

Απόδειξη αυτών που λέμε είναι, ότι οι σημερινές αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση, έχουν προταθεί από συγκεκριμένους μεγαλοτραπεζίτες και μεγαλοβιομήχανους.

Οπότε ο εργαζόμενος ελληνικός λαός οφείλει να αντιληφθεί, ότι πρέπει να συστρατευθεί με τη νεολαία του που αποτελεί τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής νεολαίας, και να υποστηρίξει δυναμικά όλες τις προτάσεις της, εναντίον της μεγαλοκαπιταλιστικής επέμβασης.

● Αυτό το μικρό μας κείμενο, δεν είναι ένα κείμενο προτάσεων για το πώς θα κατακτηθούν όλα αυτά, που άλλωστε όλοι μας ξέρουμε ότι τίποτα δεν χαρίζεται και ότι όλα κατακτώνται. Αλλά είναι ένα κείμενο μιας συντομότατης γενικής καταγραφής των ζητημάτων της επιβίωσής μας.

Γράφτηκε τον Απρίλιο του 2006

3)    Η εφημερίδα μας

   

Το πρώτο φύλλο
της «Σοσιαλιστικής Προοπτικής»
τον Μάρτιο του 1982

   ● Η πορεία της «Σοσιαλιστικής Προοπτικής» μας, από το πρώτο φύλλο της μέχρι και σήμερα ήταν και είναι μια δύσβατη ιδεολογική πορεία προσπαθειών, για την υπεράσπιση του επαναστατικού Μαρξισμού, και την χάραξη μιας κατεύθυνσης επανασύνδεσης με την παλαιά Ελληνική Κομμουνιστική Τροτσκιστική παράδοση.

Και η αφομοίωση της παλαιάς πρωταρχικής –και απευθείας- διδασκαλίας του ίδιου του παγκόσμιου προλεταριακού ηγέτη Λέοντα Τρότσκυ, προς τους τότε πολυπληθείς προλετάριους μαχητές Έλληνες οπαδούς του: Είναι ένα από τα αναγκαία στοιχεία, για τον ταξικό επανεξοπλισμό του Ελληνικού κομμουνιστικού επαναστατικού κινήματος.

Γράφτηκε τον Φεβρουάριο του 2000

4)    Η επιβάρυνση των εξόδων για τα παιδιά

● Οι καπιταλιστές κατηγορούν εμάς τους κομμουνιστές ότι θα καταργήσουμε την οικογένεια. Η οικογένεια δεν φτιάχτηκε με διατάγματα ούτε θα καταργηθεί με αυτά.

Η σοσιαλιστική επανάσταση δεν θα την καταργήσει, αλλά απλώς θα την απαλλάξει από τις βάρβαρες σχέσεις και τα δυσβάστακτα οικονομικά βάρη, που της επιβάλλει η αστική κοινωνία.

● Ένα παράδειγμα πάνω στην παιδεία. Στην αστική κοινωνία τα έξοδα για την ανατροφή των παιδιών, βαρύνουν τους γονείς τους. Ενώ στην κομμουνιστική κοινωνία τα έξοδα της ανατροφής των παιδιών, βαρύνουν την κομμουνιστική κοινωνία. Δηλαδή το σύνολο των ανθρώπων.

● Στην αστική κοινωνία οι υποχρεώσεις της εργατικής τάξης δεν περιορίζονται μόνο στα έξοδα για την ανανέωση της εργατικής της δύναμης –διατροφή-στέγαση-ένδυση-ψυχαγωγία κ.λπ.- για να συνεχίσει να εργάζεται, ώστε από το απλήρωτο μέρος της εργασίας της να αντλεί η αστική τάξη τα κέρδη της: Αλλά η εργατική τάξη επιβαρύνεται πρόσθετα και με τα έξοδα για την ανατροφή και την προετοιμασία της νέας εγατικής γενεάς που θα αντικαταστήσει την παλαιά, ώστε να συνεχίσει η αστική τάξη –χωρίς καμιά δική της επιβάρυνση- την άντληση των κερδών της.

 ● Αντίθετα στην κομμουνιστική κοινωνία, ένα από τα πρώτα βασικά μέτρα της σοσιαλιστικής επανάστασης, θα είναι η ανάληψη όλων των εξόδων των γονέων για την ανάπτυξη της νέας γενιάς, από το σύνολο της κοινωνίας.

Αυτό είναι το θεμελιώδες μέτρο της κομμουνιστικής κοινωνίας, για δυο λόγους. Πρώτον: Χωρίς αυτό το μέτρο η έννοια της ισότητας των ανθρώπων στερείται περιεχομένου. Και δεύτερον επίσης χωρίς αυτό το μέτρο δεν μπορεί να εμπεδωθεί η κομμουνιστική συνείδηση του νέου ανθρώπου της κομμουνιστικής κοινωνίας, όπου η πραγματική αδελφότητα των ανθρώπων θα εκτοπίσει κάθε κατάλοιπο του αστικού ατομικισμού.

▬ Το κίνητρο γι’ αυτό το θέμα μας, έστω και τηλεγραφικά διατυπωμένο, είναι ότι μάσα στις νέες επαναστατικές γραμμές μας βρίσκονται και αρκετοί σύντροφοι και συντρόφισσες, που είναι και γονείς.

Γράφτηκε τον Ιούλιο του 2005

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ

Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή στήλη, που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης από τον Ιανουάριο του 1996.