ΔΙΕΘΝΗ ΝΕΑ

Αγγλία: Απεργία στο μετρό του Λονδίνου έγινε στις 9 Ιανουαρίου, σαν απάντηση στο κλείσιμο όλων των μη αυτόματων εκδοτηρίων εισιτηρίων, που σημαίνει πρακτικά την απόλυση 900 εργαζομένων. Έχουν προκηρυχθεί και νέες απεργίες για την επόμενη περίοδο. Στις 10-11 και 19-21 Ιανουαρίου κατέβηκε σε απεργία, 48ωρη και 72ωρη αντίστοιχα, το προσωπικό της British Airways, με μισθολογικά και εργασιακά αιτήματα – οι αμοιβές για τους νεοπροσλαμβανόμενους είναι εξευτελιστικές. Παράλληλα, συνεχίστηκε με νέες απανωτές μονοήμερες και διήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις (10-11, 13, 24-25 και 27 Ιανουαρίου) ο πολύμηνος αγώνας των σιδηροδρομικών της Southern Railways, που αντιστέκονται στις μαζικές περικοπές προσωπικού, οι οποίες συν τοις άλλοις θέτουν σε κίνδυνο και την ασφάλεια των επιβατών. Άλλες απεργιακές κινητοποιήσεις έγιναν από τους σιδηροδρομικούς της Thames Govia Link, τους εργάτες των εργοστασίων καύσης απορριμμάτων στο Χάντερσφιλντ, το προσωπικό πυρηνικών εργοστασίων στο Μπερκσάιρ κ.λπ.

Τουρκία: Η τουρκική εργατική τάξη πέτυχε μια σημαντική νίκη. Στις 20 Ιανουαρίου οι μεταλλεργάτες προκήρυξαν απεργία σε μεγάλες μονάδες παραγωγής ηλεκτρικού εξοπλισμού, κυρίως θυγατρικές ξένων κολοσσών (General Electric, ABB, Schneider). Η απεργία απαγορεύτηκε αμέσως από το αυταρχικό καθεστώς Ερντογάν. Όμως, οι εργάτες έσπασαν την απαγόρευση κι έτσι η κυβέρνηση αναγκάστηκε να ζητήσει από τους εργοδότες υποχωρήσεις. Τελικά, στις 23 Ιανουαρίου υπογράφηκε νέα συλλογική σύμβαση, που προβλέπει αυξήσεις 18,5% κατά μέσο όρο, ακόμα μεγαλύτερες αυξήσεις στα επιδόματα και την αμοιβή των υπερωριών, αύξηση των ημερών αδείας κ.ά. 

Πορτογαλία: Στις 20 Ιανουαρίου, όλο το υγειονομικό προσωπικό της χώρας κατέβηκε σε 24ωρη απεργία, διεκδικώντας αυξήσεις, πληρωμή των υπερωριών, καλύτερες συνθήκες εργασίας και στήριξη της δημόσιας υγείας, που υποφέρει από ελλείψεις, όπως άλλωστε και σε όλες τις χώρες που πέρασαν από μνημόνια.

Γερμανία: Στις 27 Ιανουαρίου παραπέμφθηκε στη διαιτησία η δυναμική απεργία των οδηγών λεωφορείων του κρατιδίου της Έσσης, η οποία είχε διαρκέσει δύο εβδομάδες. Οι οδηγοί διεκδικούν αυξήσεις, πληρωμή του χρόνου αναμονής ανάμεσα στα δρομολόγια (που σήμερα δεν υπολογίζεται ως εργάσιμος χρόνος), καταβολή υπερωριών κ.λπ. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία πάει να κλείσει τον αγώνα με συμβολικές μόνο παραχωρήσεις, αλλά η διάθεση της γερμανικής εργατικής τάξης να αντισταθεί στη ραγδαία χειροτέρευση των συνθηκών δουλειάς ενισχύεται.

Από τη σύνταξη