 |
Ο νόμος για τις
δασικές εκτάσεις χαρατσώνει τη μικροϊδιοκτησία,
ενώ αφήνει ανοιχτό τον δρόμο για καταπατήσεις από το
παρασιτικό κεφάλαιο. Στη φωτό δασικός χάρτης.
|
Με
επείγον νομοσχέδιο μέσα στο Πάσχα η κυβέρνηση «ρύθμισε» τα θέματα που αφορούν
τα δάση και τα χωράφια. Για τις δασικές εκτάσεις που έγιναν αγροτικές
εκμεταλλεύσεις στην πορεία του χρόνου (μικροϊδιοκτησία ως επί το πλείστον), και
είναι περίπου 950.000 στρέμματα, θεσπίζει πρόστιμα και τιμωρίες. Και την ίδια
στιγμή ανοίγει τον δρόμο για την
«εκμετάλλευση» 5-10 εκατομμυρίων στρεμμάτων, κυρίως απ’ το τουριστικό και το
κατασκευαστικό κεφάλαιο. Με μακροχρόνιες εκμισθώσεις γαιών, οικοπεδοποίηση
χορτολιβαδικών εκτάσεων, κυρίως στα νησιά, εκχώρηση αιγιαλών και παράκτιων
περιοχών.
Για
την πρώτη περίπτωση, τη μικροϊδιοκτησία, προβλέπονται τα εξής: όσα χωράφια ήταν
χαρακτηρισμένα επισήμως δασικά μέχρι το 1975 αλλά είχαν ήδη καλλιεργηθεί θα
πρέπει να επαναγοραστούν ουσιαστικά απ’ τους ιδιοκτήτες τους, στο ¼ της
αντικειμενικής τους αξίας, με ρύθμιση έως 100 δόσεων, ύψους 30 ευρώ μηνιαίως.
Για όσα έγιναν από δασικά αγροτικά μετά το 1975, τις ουσιαστικές περιπτώσεις «καταπάτησης»
δηλαδή, πέρα από την καταβολή προστίμου προβλέπεται και αντισταθμιστική δαπάνη
για την αναδάσωση αντίστοιχης έκτασης. Και αν διαβάσαμε καλά, για περιπτώσεις
άνω των 4 στρεμμάτων, προβλέπεται και προσωπική εργασία των ιδιοκτητών στις
εργασίες αναδάσωσης εκτάσεων, που θα πρέπει οι ίδιοι να τις βρουν (!).
Αυτά
είναι αλλοπρόσαλλα πράγματα, που καταλήγουν τελικά σε δυο βασικούς άξονες: στην εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου και
στο άγριο χαράτσωμα του ελληνικού λαού, στη μνημονιακή πολιτική δηλαδή.
Η
άποψή μας για το ζήτημα είναι: Να μη χαρατσωθεί
άγρια η μικρή ιδιοκτησία, να μην κυνηγηθούν οι μικροί αγρότες για εκτάσεις που
στην πραγματικότητα δεν ήταν δάση και που χωρίς αυτές δεν θα μπορούσαν να
επιβιώσουν.
Από εκεί και πέρα,
η χρήση γης θα πρέπει να συνδεθεί άμεσα με την παραγωγική ανασυγκρότηση της
χώρας. Οι αγρότες και οι μικροϊδιοκτήτες γης μπορούν να προστατευτούν μόνο
οργανωμένοι σε υγιείς και άμεσα ελεγχόμενους απ’ τους ίδιους συνεταιρισμούς.
Μια τέτοια προοπτική είναι βάση για συμμαχία των εκμεταλλευόμενων απ’ το
κεφάλαιο στρωμάτων της πόλης και της επαρχίας. Η χρήση μεγάλων εκτάσεων γης πρέπει
να γίνεται με σεβασμό στο περιβάλλον, με σύγχρονες τεχνολογίες, να αποτελεί
δημόσια επένδυση και να έχει σχέση άμεσα με την παραγωγή. Αυτή είναι η μοναδική
προοδευτική κατεύθυνση για τη χώρα.
Σ. Κρόκος