Του
Γιάννη Βερούχη (1931-2010)
1)
Τι
θέλουν από εμάς
●
«Διαρθρωτικές
αλλαγές στην οικονομία» ονομάζουν οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές τις βλαπτικές
αλλαγές που θέλουν να επιβάλουν πάνω στις απολαβές των εργατών τους, για να ανταγωνιστούν
αποτελεσματικότερα τους Αμερικανούς καπιταλιστές.
●
Δηλαδή
οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές -και οι Έλληνες- θέλουν:
-1) Να απαλλαχθούν από το ασφάλιστρο πάνω στο εργατικό μεροκάματο που
πληρώνουν στα ασφαλιστικά ταμεία, -π.χ. ΙΚΑ- για την περίθαλψη και την σύνταξη
των εργατών. Γι’ αυτό θέλουν να καταργήσουν την δημόσια κοινωνική ασφάλιση, και
αυτή να γίνει ιδιωτική υπόθεση των εργατών.
-2) Θέλουν με ένα απατηλό «ελαστικό» ωράριο να απαλλαχθούν από το οκτάωρο
και την πληρωμή των υπερωριών.
-3) Θέλουν να μειώσουν τα μεροκάματα.
-4) Θέλουν να απαλλαγούν από την αποζημίωση των απολύσεων, από την
πληρωμένη θερινή άδεια, τα δώρα, τα οικογενειακά επιδόματα και τα κρατικά
επιδόματα ανεργίας.
●
Με λίγα λόγια θέλουν να αφαιρέσουν από τους εργάτες τους, ό,τι κατέκτησαν αυτοί
με τους αγώνες τους μέσα σ’ έναν ολόκληρο αιώνα.
Αυτά
είναι τα σχέδια των καπιταλιστών, που τα γράφουν καθαρά μέσα στα ειδικά
οικονομικά τους έντυπα.
Το
τι απ’ όλα όμως από αυτά θα κερδίσουν, και πόσο θα κοστίσουν σ’ αυτούς, που
άθελά τους έχουν αναλάβει το ρόλο των αναγεννητών του ευρωπαϊκού εργατικού
επαναστατικού κινήματος, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση.
Γράφτηκε τον Απρίλιο του 2000
2) Δύο δηλώσεις με ιδιαίτερη
σημασία
● Ο υπουργός
εσωτερικών Παυλόπουλος δήλωσε.
«Δεν είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα δε χωράνε
κι άλλοι μετανάστες».
Και ο Αρχιεπίσκοπος
Χριστόδουλος απάντησε.
«Η Ελλάδα έχει έναν ορισμένο πληθυσμό. Αυτός
ο πληθυσμός και αυτός ο χώρος της Ελλάδας, δεν χωράει απεριόριστο αριθμό
μεταναστών».
Η
δήλωση του Παυλόπουλου εκφράζει το βασικότερο υπάρχοντα σημερινό σκοπό της
ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης: Που είναι η αντικατάσταση της σημερινής
ελληνικής εργατική τάξης, από πρωτόγονες υποτακτικές μάζες ασιατών.
Και
η δήλωση του Χριστόδουλου εκφράζει, τη διατήρηση της χριστιανικής εκκλησίας και
τη μη αντικατάστασή της από την ισλαμική.
● Πάντως εάν αυτές
οι δηλώσεις έμπαιναν σήμερα στην κρίση του ελληνικού λάου με ένα δημοψήφισμα, ο
Παυλόπουλος θα δεχόταν μια σαρωτική συντριβή.
● Και
εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι εκτός από τα δύο επίσημα αστικά κόμματα που
είναι ευθυγραμμισμένα με τη μεγαλοαστική τάξη: Επίσης –πέρα από τα ψεύτικα τα
λόγια τα μεγάλα- ευθυγραμμισμένα με τους σκοπούς της μεγαλοαστικής τάξης, είναι
και τα δύο ψευτοαριστερά κόμματα της Βουλής. Εμείς οι
Κομμουνιστές Τροτσκιστές –αντίθετα με όλους αυτούς- είμαστε με τη συντριπτική
πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που διαισθάνεται και καταλαβαίνει το μεγάλο
κίνδυνο αφανισμού του.
Γράφτηκε τον Ιανουάριο του 2006
3)
Ο
Κομμουνιστής Τροτσκιστής Λάζαρος Τουρνόπουλος
 |
| Ο σύντροφος Λάζαρος Τουρνόπουλος |
● Ο σύντροφος
Λάζαρος Τουρνόπουλος ήταν η πιο ηθική φυσιογνωμία, και το πιο αφοσιωμένο άτομο
στην υπόθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Ελλάδα, που γνώρισα κατά την
συμμετοχή μου μέσα στο εργατικό κίνημα.
- Ο εργάτης Λάζαρος Τουρνόπουλος ανήκε στην γενεά που διαπαιδαγωγήθηκε κάτω
από την ηθική και ανθρωπιστική ακτινοβολία της Ρωσικής προλεταριακής
επανάστασης του 1917.
- Ο Λάζαρος ήταν άτομο με πλούσιο συναισθηματικό
κόσμο, όπως όλοι οι πραγματικοί μαρξιστές επαναστάτες που έχω γνωρίσει.
- Γεννήθηκε στη Μικρά Ασία, από μικρό παιδί δούλεψε μούτσος στα καΐκια,
και μετά υποδηματεργάτης.
- Τα πρώτα μαρξιστικά μαθήματά του τα πήρε στην
Κομμουνιστική επαναστατική οργάνωση «Αρχείο του Μαρξισμού» που οργανώθηκε σ’
αυτήν την δεκαετία του 1920, και μετά συμπλήρωσε τη μόρφωσή του δίπλα στον
σύντροφο Παντελή Πουλιόπουλο μέσα στις φυλακές της Ακροναυπλίας.
- Στις φυλακές και εξορίες έζησε από το 1934 έως το 1942. Αρχικά στις φυλακές
του Γιεντί-Κουλέ της Θεσσαλονίκης, μετά εξορία στην Ανάφη, μετά στις φυλακές της
Ακροναυπλίας και τέλος εξορία στη Γαύδο, όπου κατά την μεταφορά του στο
στρατόπεδο συγκέντρωσης της Λάρισας το 1942, δραπέτευσε θεαματικά στον Πειραιά,
και έζησε καταδιωκόμενος.
- Ήταν παλαιός συνδικαλιστής ηγέτης στη διοίκηση του σωματείου
υποδηματεργατών.
- Ήταν άρρωστος με αφαιρεμένο τον ένα πνεύμονα.
- Ζούσε μόνος του. Η συντρόφισσά του είχε πεθάνει. Ζούσε σε ένα δωμάτιο
στην οδό Ευριπίδου αρ. 27 2ο πάτωμα, που ήταν συγχρόνως κατοικία και εργαστήριο.
- Ο Σύντροφος Λάζαρος δεν ήταν ο τύπος του εντυπωσιακού επαναστάτη. Αλλά ήταν
όμως το ηθικό θεμέλιο της οργάνωσης των Κομμουνιστών-Τροτσκιστών. Εκπροσωπούσε την
υψηλότερη έκφραση της κομμουνιστικής ηθικής, και ήταν το υπόδειγμα της αυταπάρνησης
και της θυσίας για την υπόθεσή μας.
- Ο Σύντροφος Λάζαρος δεν ήταν ο τύπος των «θεωρητικών εκφράσεων» αλλά
ήταν ο επαναστάτης-εργάτης ο οπλισμένος με το εκπληκτικότερο πολιτικό ταξικό
ένστικτο που μπορεί να διανοηθεί άνθρωπος. Απόδειξη γι’ αυτό είναι , ότι ήταν ο
μόνος που πριν από πολλά χρόνια είχε προβλέψει επακριβώς, ποιοι θα έφευγαν και
ποιοι θα έμειναν στις επαναστατικές ιδέες…
- Με τον Λάζαρο γνωριστήκαμε στην τροτσκιστική οργάνωση (ΚΔΚΕ) «Κομμουνιστικό
Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας» και παρ’ όλο ότι μας χώριζε μια πολύ μεγάλη φυσική
και κομματική ηλικία, μια βαθιά αμοιβαία αλληλοεκτίμηση και μια προσωπική
φιλία.
- Στη στρατιωτική δικτατορία του 1967 (την Χούντα), που οι Έλληνες
Τροτσκιστές ίδρυσαν την μεγαλύτερη και ισχυρότερη αντιστασιακή οργάνωση (ΔΕΑ) «Δημοκρατικές
Επιτροπές Αντίστασης», ο Λάζαρος ήταν ένας από τους βασικότερους συνεργάτες μου,
σε θέματα πολιτικής τακτικής και παραπλάνησης της αστυνομίας.
- Τον επίλεκτο σύντροφο Λάζαρο τον είδα για τελευταία φορά, στο τέλος του
Αυγούστου του 1967.
Το 1974 που
έπεσε η δικτατορία, μόλις επέστρεψα νόμιμα από την εξορία της Γερμανίας
αναζήτησα αμέσως τον Λάζαρο. Δεν τον πρόλαβα. Είχε πεθάνει από ανίατη ασθένεια –όρθιος
στρατευμένος Κομμουνιστής-Τροτσκιστής Επαναστάτης- στα τέλη Φεβρουαρίου του
1973.
-Κάθε φορά που περνάω από το κτίριο της οδού Ευριπίδου 27, θυμάμαι πάντα
τον Λάζαρο και σταματάω για λίγο. Στέκομαι απέναντι από την κεντρική πόρτα και
κοιτάω ψηλά στο μπαλκόνι… Όταν η γλάστρα με το βασιλικό ήταν στο περβάζι το
παραθύρου, σήμαινε ότι το δωμάτιο ήταν «καθαρό» και μπορούσα ν’ ανέβω…
Γράφτηκε τον
Δεκέμβριο του 2002
4)
Από
την πείρα μας στη δουλειά
● Η κυρίαρχη
ιδεολογία της άρχουσας αστικής κοινωνικής τάξης προστάζει: «Να υποτάσσεσαι στον δυνατό και να
περιφρονείς τον αδύνατο». Αυτή η νοοτροπία κυριαρχεί μέσα σ’ όλες τις δουλειές,
όπου ο δυνατός είναι –εννοείται- το αφεντικό και οι αδύνατοι οι εργάτες και
κυρίως οι βοηθοί, οι λιγότερο ειδικευμένοι, οι πιο νέοι, οι γυναίκες. Αυτό το κλίμα να το πολεμάμε, καταρχήν με
τη μέθοδο του προσωπικού παραδείγματος. Δείχνοντας τη μεγαλύτερη αλληλεγγύη και
συναδελφική διάθεση προς όλους τους εργάτες και , ιδίως, αυτούς που είναι οι
πιο αδύναμοι. Και δεύτερον, περνώντας στο αφεντικό το μήνυμα ότι αυτός μάς
έχει ανάγκη και όχι εμείς εκείνον. Επίσης, να ξέρουμε ότι το άγριο ζώο που
λέγεται εργοδότης είναι δυνατό να δαμαστεί από εργάτες που εμπιστεύονται μεταξύ τους, έχουν συνείδηση του ταξικού ρόλου τους,
έχουν απελευθερωθεί από το πνεύμα της υποταγής, και είναι καλοί στη δουλειά τους.
Γράφτηκε τον Φεβρουάριο
του 2003
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών
κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την πολιτική σημασία),
τη σπουδαία αυτή στήλη, που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης
Γιάννης Βερούχης από τον Ιανουάριο του 1996.