Η
«πολιτισμένη» καπιταλιστική κοινωνία θεωρεί άξιους να γεννηθούν μόνο όσους
είναι εγγυημένα «παραγωγικοί» για το σύστημα
 |
Το να μην κρίνονται άξιοι να γεννηθούν
άνθρωποι που δεν θα είναι απολύτως
«παραγωγικοί» για το σύστημα είναι μια
ένδειξη της βαρβαρότητας
που συνεχίζει να υπάρχει στην κοινωνία μας
|
«Μπορούμε να εμποδίσουμε την
αναπαραγωγή ατόμων με φυσικές ή πνευματικές ασθένειες, ώστε να αποτρέψουμε τη διαιώνιση
των ασθενειών από τους απογόνους τους». Αυτά υποστήριζε ο εμπνευστής της
ευγονικής Φράνσις Γκάλτον, τα οποία βρήκαν απόλυτη εφαρμογή από τους Ναζί την
περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σήμερα ο «πολιτισμένος» καπιταλιστικός
κόσμος μας μπορεί να υπερηφανεύεται ότι κατακρίνει αυτές τις πρακτικές, ότι
αποδέχεται την ασθένεια και ότι παρέχει ό,τι είναι δυνατόν για την ανακούφιση
και θεραπεία από κάθε ψυχική ή σωματική νόσο. Έχουν καθιερωθεί και οι
αφιερωμένες στην κάθε ασθένεια ημέρες. Π.χ. η 8η Μαΐου είναι η
παγκόσμια μέρα της μεσογειακής αναιμίας.
Είναι όμως έτσι; Αν το εξετάσουμε
λίγο πιο προσεκτικά, θα δούμε ότι πίσω
από όλα αυτά κρύβεται μια τεράστια υποκρισία. Διαβάζουμε σε παιδιατρική
ιστοσελίδα: «Η Μεσογειακή Αναιμία αποτελούσε ένα σημαντικό πρόβλημα για την
Ελλάδα και την Κύπρο. Ευτυχώς, με τον σχεδιασμό ειδικών προγραμμάτων στις δύο
αυτές χώρες σταμάτησαν σχεδόν οι γεννήσεις παιδιών με μεσογειακή αναιμία».
Ορίστε λοιπόν η θαυματουργή «θεραπεία».
Αυτή είναι η αποδοχή της ασθένειας και η αντιμετώπισή της. Ποιος είναι όμως αυτός ο «ειδικός σχεδιασμός»; Όταν μια γυναίκα κυοφορεί
από το 34ο έτος της ζωής της και μετά ή έχει το στίγμα της μεσογειακής
αναιμίας, είναι σχεδόν απαράβατο ιατρικό πρωτόκολλο να υποβάλλεται, σε ήδη
προχωρημένη εγκυμοσύνη, σε μια επικίνδυνη για το έμβρυο εξέταση, την
αμνιοπαρακέντηση. Η εξέταση είναι πανάκριβη, έχει μεγάλο ποσοστό αποβολής ή
μόνιμης εγκεφαλικής ή νευρολογικής βλάβης για το έμβρυο. Με αυτή την εξέταση
μπορούν να διαγνώσουν στατιστικά, σε ποσοστό 50% και κάτι, το αν το μωρό θα γεννηθεί
με μεσογειακή αναιμία. Αν ναι, προτείνεται
η αποβολή σε ήδη προχωρημένη εγκυμοσύνη (μετά το πρώτο τρίμηνο).
Αξίζει να αναφέρουμε ότι, με την
εξέλιξη της ιατρικής –γιατί υπάρχει και η ιατρική που υπηρετεί τον άνθρωπο και
τις ανάγκες του–, είμαστε πολύ κοντά
στην ολοκληρωτική θεραπεία της νόσου, τα άτομα που πάσχουν εργάζονται
κανονικά, διαπρέπουν στις επιστήμες, δημιουργούν οικογένειες, γεννούν υγιή
παιδιά και το προσδόκιμο ζωής τους έχει επεκταθεί όσο των υγιών ανθρώπων. Γιατί
λοιπόν αυτή η στοχοποίηση; Γιατί αυτή η προσβολή, όχι μόνο σε αυτούς που
πάσχουν από αυτή την ασθένεια, αλλά και σε οποιονδήποτε πάσχει από κάποια γεννητική
ή κληρονομική νόσο; Γιατί αυτός ο σύγχρονος Καιάδας;
Μήπως μεθοδευμένα και αθόρυβα
προσπαθούν να περάσουν στην κοινωνία σαν αυτονόητες, ιατρικά και επιστημονικά
αποδεκτές πρακτικές τις πρακτικές ενός
καλά κρυμμένου ευγονισμού; Το κοινωνικό σύστημα στο οποίο ζούμε δίνει το
δικαίωμα της ύπαρξης μόνο σε όσους θεωρούνται «υγιείς και αρτιμελείς», δηλαδή
σε όσους είναι «παραγωγικοί» και χρήσιμοι για το σύστημα.
Ασθενής στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε αυτός που δεν έχει σθένος (α+σθένος).
Δεν χρειάζεται λοιπόν μόνο μια ιατρική διάγνωση ή ένα στατιστικό αποτέλεσμα
κάποιου μηχανήματος για να γίνει κάποιος ασθενής. Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι στην
ιστορία που, ενώ ήταν «ασθενείς», είχαν το σθένος ώστε να βοηθήσουν τον κόσμο
να πάει ένα βήμα παραπέρα. Να θυμίσουμε εδώ τα μεγαλειώδη κινήματα
φυματικών, τυφλών και αναπήρων των δεκαετιών ’20 και ’30, που με απίστευτο
ηρωισμό και μαχητικότητα κατέκτησαν φοβερά για την εποχή αιτήματα. Άδειες για
περίπτερα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, συντάξεις κ.λπ.
Στην κοινωνία που θέλουμε να φτιάξουμε όλοι έχουν δικαίωμα να
γεννηθούν, όλοι είναι χρήσιμοι, όλοι είναι άξιοι. Γιατί δεν θα υποτάσσεται η
ανθρώπινη ύπαρξη στην παραγωγή των κερδών. Γιατί η ανθρώπινη ύπαρξη είναι αξία
από μόνη της.
Μαρία Καραβόλα