Το περιοδικό αυτό ονομάζεται «ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ» και κυκλοφορεί ελεύθερα στο διαδίκτυο. Ήταν μια ανάγκη, γιατί μεγάλα θέματα και αναλύσεις δεν μπορούν να παρουσιαστούν στο Facebook. Οπότε οι φίλοι και συναγωνιστές χρειάζονταν ένα εκτενέστερο «βήμα». Και από αυτήν την ανάγκη γεννήθηκε το «περιοδικό».
Ωστόσο, η διαδικτυακή
παρουσία του περιοδικού φαίνεται ότι δεν είναι αρκετή. Υπάρχει ένας πολύ
μεγάλος αριθμός φίλων και συντρόφων που δεν αρέσκεται να διαβάζει στην οθόνη.
Έτσι ελπίζουμε συντομότατα να
κυκλοφορήσει τυπωμένο. Οπότε και αυτή η ανάγκη θα καλυφθεί.
Το περιοδικό παρουσιάζει
τα εξής θέματα:
Α. Ο Θεόδωρος Μπενάκης παρουσιάζει το άρθρο «Τα πρώτα βήματα του Κομμουνισμού στην
Ελλάδα. Η Κομμουνιστική Ένωση (1921), οι μαρξιστικοί μορφωτικοί όμιλοι και τα
Καταστατικά τους». Με
πρωτοεμφανιζόμενα στοιχεία αναλύει στιγμές και πτυχές της δημιουργίας του
κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα.
Β. Ο Νίκος Θεοδοσίου παρουσιάζει ένα
πρωτότυπο άρθρο: «Η θεατρική “παράδοση”
των αρχειομαρξιστών». Είναι ένα θέμα στο οποίο κυριολεκτικά κανείς δεν έχει
σκύψει με προσοχή.
Γ. Ο Κώστας Παλούκης είναι ο άνθρωπος που πρόσφατα
παρουσίασε ένα εκτενές βιβλίο που ο τίτλος του και το περιεχόμενό του είναι
αποκλειστικά αφιερωμένα στους αρχειομαρξιστές. Στο πρώτο τεύχος του περιοδικού
έχει ένα σπουδαίο κείμενο, με τίτλο «Η
σύγκλιση με το ΚΚΕ και η “τροτσκιστική μπολσεβικοποίηση” του αρχειομαρξιστικού
συνδικαλισμού».
Δ. Και τέλος, από
τον Παύλο Μεθενίτη μια
βιβλιοπαρουσίαση για την έρευνα-βιογραφία «Ο
άγνωστος Βιτσώρης» του Νίκου Θεοδοσίου.
Αριστείδης Λάμπρου
Το πρώτο τεύχος του περιοδικού είναι αφιερωμένο στον
ποιητή Θεόδωρο Μπασιάκο, που ήταν ο πρώτος διαχειριστής της ομάδας
«ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ». Λίγες ημέρες πριν πεθάνει, έγραψε:
LA LUTTE
CONTINUE
Μεσάνυχτα στο νοσοκομείο
Έχω βγει στο μπαλκόνι, σε στάση επαγρύπνησης
Καπνίζω το τελευταίο τσιγάρο της καβάτζας
Με περιτριγυρίζει η ομορφιά του κόσμου, φυτά κι’ αστέρια κι’ όλα
Πλάϊ μου ο σύντροφος, ένα ντερέκι καλοκάγαθο, εργάτης, με τον καθετήρα του παρά
πόδας.
Ησυχία.
Εν αναμονή των μεγάλων μαχών.
Αυτή την ώρα αντιλαμβάνομαι τη ζωή ως φρουρά απεργιακή.
Σιγοτραγουδώ Ραούλ Βανεγκέμ,
ένα τραγουδάκι πολύ αγαπητό σ’ εμάς τα παιδιά των Λυσσασμένων:
(“la vie s’ecoule, la vie s’enfuit…”)
Πρώτα θα μου βγει η ψυχή και
μετά η ποίηση.
(Σάβ. 12/7/20, 1.30 π.μ.)