Η κρίση, οι μαθητές και η εκπαίδευση

Η εξάρτηση των νέων από τις οθόνες και η έλλειψη χρόνου 
των γονιών για τα παιδιά τους εξελίσσονται σε μεγάλα
κοινωνικά προβλήματα

Την τελευταία περίοδο έρχονται όλο και πιο συχνά στο φως της δημοσιότητας σοβαρά περιστατικά παραβατικότητας ανηλίκων, από συμπλοκές μαθητών μεταξύ τους, άγριους ξυλοδαρμούς, μέχρι και μαχαιρώματα, ακόμα και χειροδικίες μαθητών κατά καθηγητών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων μιλάνε για μαθητές όλο και πιο «δύσκολους» στη συμπεριφορά τους και για δραστική αύξηση των μαθησιακών δυσκολιών και των ψυχοκοινωνικών προβλημάτων. Όλα αυτά τα ανησυχητικά φαινόμενα έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην ελληνική κοινωνία εξαιτίας της βαρβαρότητας της καθεστωτικής πολιτικής. Ενδεικτικά αναφέρουμε: 

α) Τον παρατεταμένο εγκλεισμό των παιδιών στα σπίτια τους λόγω κορωνοϊού, την «κοινωνική αποστασιοποίηση» και την επιμονή στην υποχρεωτική τηλεκπαίδευση, που ανέκοψαν τη φυσιολογική κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών μέσα από το παιχνίδι, το σχολείο, τις διάφορες δραστηριότητες (π.χ. αθλητικές, πολιτιστικές), τις ζωντανές κοινωνικές επαφές.

β) Τον προωθούμενο εθισμό των νέων στις οθόνες των υπολογιστών και των κινητών, με τις ευλογίες της κυβέρνησης και του Υπουργείου Παιδείας (τηλεκπαίδευση, «ψηφιακό κράτος» κ.λπ). Η κοινωνικοποίηση των νέων γίνεται ως επί το πλείστον μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, η εικονική πραγματικότητα ταυτίζεται στις συνειδήσεις –ειδικά των πιο μικρών– με την πραγματική, ενώ μέσα από το ίντερνετ και διάφορες εφαρμογές (TikTok) προβάλλονται πρότυπα που ενισχύουν τον ατομικισμό, το εύκολο χρήμα, καταργούν την ιδιωτικότητα του ατόμου κ.λπ. 

γ) Τις συνεχιζόμενες βάρβαρες αντιλαϊκές πολιτικές, που καταργούν εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα.Η υπονόμευση του 8ωρου, τα ελαστικά ωράρια, η εντατικοποίηση της εργασίας, η ακρίβεια κ.λπ. έχουν δημιουργήσει μια ζοφερή κατάσταση για τους εργαζόμενους γονείς, οι οποίοι δεν έχουν τον απαιτούμενο χρόνο και την υπομονή να ασχοληθούν σοβαρά με τα ίδια τους τα παιδιά. 

δ) Τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και τη γενικότερη φτωχοποίηση της κοινωνίας, αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών, που έχουν οδηγήσει στην περιθωριοποίηση ευάλωτα κοινωνικά στρώματα και έχουν αυξήσει την ανασφάλεια και το άγχος της καθημερινής επιβίωσης. 

ε) Τις ιδέες του νεοφιλελευθερισμού, που αποθεώνουν τον ατομικισμό, τον ανταγωνισμό, την ατομική επιλογή και μεταθέτουν την αναγκαιότητα της κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας στην «ατομική ευθύνη». 

Το εργατικό, εκπαιδευτικό και γονεϊκό κίνημα θα πρέπει να σκύψουν ιδιαίτερα πάνω σε αυτά τα προβλήματα, να προτάξουν τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, να παλέψουν για αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και για μια καλύτερη κοινωνία, με σεβασμό στον άνθρωπο και ιδίως με υποστήριξη στα παιδιά.

 

Μ. Σάκος