Μια κυβέρνηση που εχθρεύεται τη δημοκρατία

Η Κυβέρνηση επιμένει στην κατάργηση της κυριακάτικης 
αργίας, παρότι η μεγάλη πλειοψηφία των εμπόρων είναι
κάθετα αντίθετη

Ένα βασικό χαρακτηριστικό της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι η ανοιχτή εχθρότητά της για τη δημοκρατία. Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Την αστυνομοκρατία, τη συνειδητή προώθηση του κοινωνικού αυτοματισμού, τη στοχοποίηση της κοινωνίας με κάθε αφορμή (π.χ. επιδημία); Την ανοιχτή εχθρότητα για βασικές δημοκρατικέςκατακτήσεις της μεταπολίτευσης (δικαίωμα της απεργίας και της συνάθροισης, συλλογικές συμβάσεις, συνδικάτα ανεξάρτητα από το κράτος, φοιτητικός συνδικαλισμός, αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων κ.ά.);

Τα νομοθετήματα που ακυρώθηκαν από το Συμβούλιο της Επικρατείας επειδή ήταν κατάφωρα αντισυνταγματικά (αναστολές των υγειονομικών, νόμος για την τοπική αυτοδιοίκηση, ΓΕΜΗΣΟΕ, ιδιωτικοποίηση ύδρευσης); 

Υπάρχει όμως και ένα ακόμα πιο στοιχειώδες επίπεδο δημοκρατίας που παραβιάζει συστηματικά αυτή η κυβέρνηση, το ότι δεν ενδιαφέρεται καν να λάβει υπ’ όψιν τις απόψεις των άμεσα ενδιαφερόμενων για κάθε νομοθετική πρωτοβουλία της. Ούτε καν για τα μάτια του κόσμου! 

Για παράδειγμα: Βγαίνει η κυβέρνηση και λέει ότι οι φοιτητές είναι ενάντια στον κομματισμό στα πανεπιστήμια, ή ότι οι εργαζόμενοι είναι υπέρ της εξ αποστάσεως «συμμετοχής» στις συνελεύσεις και τις αρχαιρεσίες των σωματείων. Νομοθετεί, λοιπόν, αυθαίρετα «υβριδικού» τύπου διαδικασίες ψήφου για τα σωματεία και τα όργανα των πανεπιστημίων. Και οι εργαζόμενοι και οι φοιτητές γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη σε αυτές! 

Περνάει η κυβέρνηση τον πολλαπλασιασμό των ολοήμερων σχολείων, με επέκταση του ωραρίου τους. Και ενώ αυτό προβλεπόταν για 5.000 σχολεία, μόνο σε 1.500 οι γονείς επέλεξαν το νέο ωράριο. Έγινε καμιά συζήτηση μήπως με τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς τι ανάγκες υπάρχουν; Αν οι σημερινές σχολικές μονάδες έχουν τις κατάλληλες υποδομές; Και τι είναι τελικά καλύτερο για τα παιδιά;

Επιβάλλει η κυβέρνηση την επέκταση της Κυριακάτικης εργασίας, χτυπώντας μια βασική συνθήκη ύπαρξης της εργαζόμενης οικογένειας, δήθεν για να στηριχθεί ο τζίρος των καταστημάτων. Και τελικά οι ίδιοι οι εμπορικοί σύλλογοι είναι κάθετα αντίθετοι, εξηγώντας ότι από αυτό κερδίζουν μόνο ελάχιστα μεγάλα εμπορικά κέντρα, ενώ η πλειοψηφία των εμπόρων δεν κερδίζει παρά επιπλέον έξοδα. 

Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση νομοθετεί μόνο για τα συμφέροντα ελαχίστων, της διαπλεκόμενης μεγαλοαστικής ολιγαρχίας, και με βάση τις αγριανθρωπικές νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες της. Γι’ αυτό πρόκειται για ένα επικίνδυνο καθεστώς, που πρέπει να φύγει πάση θυσία.

 

Πάρις Δάγλας