Η γενική απεργία της 8ης Μαρτίου ήταν μια ιστορική ημέρα για τον λαό μας! Η χώρα σείστηκε από τις τεράστιες διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν σε όλες τις πόλεις, διατρανώνοντας την οργή του λαού για το κρατικό και κυβερνητικό έγκλημα στα Τέμπη. Πάνω από μισό εκατομμύριο κατέβηκαν πανελλαδικά στον δρόμο.
Το κέντρο της Αθήνας κυριολεκτικά
πλημμύρισε από κόσμο, στη μεγαλύτερη κινητοποίηση εδώ και μια δεκαετία, από την περίοδο
του αντιμνημονιακού αγώνα. Εργαζόμενοι, φοιτητές, νέοι, πολίτες όλων των
ηλικιών κατέκλυσαν τους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας, παρά τις
προσπάθειες της κυβέρνησης να τους αποτρέψει κλείνοντας όλους τους σταθμούς του
μετρό στο κέντρο. Πλήθη κόσμου
πλημμύρισαν τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Ηράκλειο, τον Βόλο, τη Λαμία, τη
Λάρισα, ακόμα και τα νησιά!
Το
φουσκωμένο αυτό ποτάμι λαϊκής οργής και αγανάκτησης που ξεχύθηκε στους δρόμους δεν διεκδίκησε μόνο να μη συγκαλυφθεί το
έγκλημα, δεν αντέδρασε μόνο στην πολιτική της υποβάθμισης και ιδιωτικοποίησης
των δημόσιων αγαθών και υποδομών, αλλά απαίτησε να φύγει το διεφθαρμένο και
αντιλαϊκό καθεστώς του Μητσοτάκη. Η κραυγή «δολοφόνοι» δονούσε την
ατμόσφαιρα, μαζί με συνθήματα όπως «το έγκλημα αυτό να μη συγκαλυφθεί, όλων των
νεκρών θα γίνουμε φωνή».
Το πολύ ελπιδοφόρο ήταν ότι τον τόνο τον
έδωσαν οι νέοι και οι νέες, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας. Φοιτητές και
μαθητές σε όλη τη χώρα, ήδη από την επομένη της τραγωδίας στα Τέμπη, εκφράζουν
την οργή τους με διάφορους τρόπους για τους δεκάδες νεκρούς συνομήλικούς τους.
Από τα συνθήματα με τις τσάντες στα σχολεία, μέχρι τις καταλήψεις που
εξαπλώνονται σε σχολεία και σχολές και τη μαζική συμμετοχή στις διαδηλώσεις, με
αυτοσχέδια πλακάτ «πάρε με όταν φτάσεις…» και «εξέγερση και όπου βγει»!
Η κινητοποίηση της 8ης του Μάρτη θύμισε
τις αγωνιστικές παραδόσεις του ελληνικού εργατικού-λαϊκού κινήματος. Με οδηγό
αυτές, ούτε η κυβέρνηση ούτε τα ΜΑΤ ούτε τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ μπορούν να
τρομοκρατήσουν τον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό. Το «ποτάμι» τώρα «πίσω δεν γυρνά»!
Μ. Σάκος