Πολιτικά αλλά και… φυσικά αποκλεισμένος από τους ανυποχώρητους διαδηλωτές ο Μακρόν και η κυβέρνησή του
 |
| Οι μαζικές για δυναμικές διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς έδειξαν ότι ο γαλλικός λαός δεν είπε ακόμα την τελευταία του λέξη στην πάλη του κατά του αντι-ασφαλιστικού νόμου του Μακρόν. Ο αγώνας όμως έχει πάρει πλέον έναν πολιτικό χαρακτήρα, για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας. |
Με αμείωτη ένταση συνεχίζεται για πέμπτο μήνα η αντίδραση του γαλλικού λαού ενάντια στο αντιδημοκρατικό καθεστώς Μακρόν και τις στρατηγικές επιλογές του. Η Πρωτομαγιά ήταν, όπως αναμενόταν, πολύ καυτή, με 2,3 εκατομμύρια διαδηλωτές σε 300 συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα, εκτεταμένες συγκρούσεις μεταξύ νεολαίας και αστυνομίας και εκατοντάδες τραυματίες κι από τις δύο πλευρές. Όπου πηγαίνουν ο Μακρόν και οι υπουργοί του αποδοκιμάζονται και μπλοκάρονται. Τα κόμματα της αριστεράς υπέβαλαν δεύτερο αίτημα για δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό, που όμως το Συνταγματικό Συμβούλιο το απέρριψε.
Το ασφαλιστικό και η αύξηση του ορίου ηλικίας από τα 62 στα 64 χρόνια είναι μόνο η αφορμή. Από κάτω βρίσκεται η βαθύτερη κοινωνική δυσαρέσκεια ενάντια στον Μακρόν και τις πολιτικές του, η οποία δεν έχει πάψει να εκφράζεται δυναμικά και οργανωμένα από το Νοέμβριο του 2018 μέχρι σήμερα. Τον Νοέμβριο του 2018 ξέσπασε το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, αρχικά ενάντια στις μεγάλες αυξήσεις των φόρων στα καύσιμα και εν συνεχεία ενάντια στην άγρια κρατική καταστολή, με αμεσοδημοκρατικά και φιλολαϊκά αιτήματα και διατύπωση θέσεων κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το κίνημα αυτό κράτησε για έναν ολόκληρο χρόνο. Τον Ιούλιο του 2021 ξέσπασε νέος κύκλος μαζικών συγκεντρώσεων, αυτή τη φορά ενάντια στο υγειονομικό πάσο, ως μέτρο αντιδημοκρατικό και ανελεύθερο, που κράτησαν μέχρι τον Ιανουάριο του 2022. Και τον Ιανουάριο του 2023 ξεκίνησαν οι μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που πλέον έχουν μετατραπεί σε κινητοποιήσεις υπέρ της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας, από τη στιγμή που ο Μακρόν παραβίασε κατάφωρα τη σαφή λαϊκή βούληση και πέρασε εν είδει μονάρχη το νομοσχέδιο με πράξη νομοθετικού περιεχομένου.
Όλες αυτές τις μαζικές κινητοποιήσεις από το Νοέμβριο του 2018 μέχρι σήμερα τις διακρίνει ένα πολύ βασικό στοιχείο: η υψηλή ταξική συνείδηση της τεράστιας μάζας που συμμετέχει, η οποία φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει ότι ανήκει στην υπό ευρεία έννοια εργατική τάξη, ότι για τα συμφέροντα αυτής της τάξης πρέπει να παλέψει και ότι μάλιστα είναι τιμή της που ανήκει σε αυτήν την τάξη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ύμνος όλων αυτών των διαδηλώσεων, που ψάλλουν σύσσωμοι εδώ και πέντε χρόνια οι διαδηλωτές, είναι το τραγούδι «On est la» («Είμαστε εδώ»), που λέει: «Είμαστε εδώ, είμαστε εδώ, κι αν δεν θέλει ο Μακρόν είμαστε εδώ! Για την τιμή των εργατών και για ένα καλύτερο κόσμο, είμαστε εδώ!».
Ποια θα είναι ακριβώς η συνέχεια δεν μπορούμε να προβλέψουμε. Φαίνεται όμως ότι η έντονη λαϊκή αφύπνιση, η μαζική διάθεση για αγώνα, η αυθόρμητη συμμετοχή της νεολαίας και η ενεργή κινητοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων της εργατικής τάξης ασκούν μια συνεχή πίεση προς τις ανώτερες συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα λεγόμενα κόμματα της αριστεράς, με αποτέλεσμα τη συνεχή προκήρυξη απεργιών και την ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών σε κομματικό και θεσμικό επίπεδο, που στριμώχνουν συνεχώς το καθεστώς Μακρόν και κρατάνε ζωντανή τη φλόγα του αγώνα.
Ο ελληνικός λαός πρέπει να συμπαρασταθεί ολόψυχα στον αγώνα αυτό, να τον παρακολουθήσει στενά και να διδαχτεί από αυτόν. Τα ταξικά αδέρφια μας από τη Γαλλία δείχνουν τον δρόμο· τον δρόμο της αντίστασης, της οργάνωσης, της επιμονής και της εκ θεμελίων αμφισβήτησης των καθεστωτικών μεγαλοαστικών επιλογών. Είναι ό,τι πιο αισιόδοξο συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ας σταθούμε λοιπόν στο πλευρό τους και ας προσπαθήσουμε να τους μιμηθούμε.
Βασίλης Παπανικολάου