«Ψηφιακή παιδεία» αμορφωσιάς και φακελώματος

 

Η τηλεκπαίδευση ήταν το πρώτο βήμα προς την
«ψηφιακή» αποδόμηση της προοδευτικής παιδαγωγικής

Το πρώτο πράγμα που δήλωσε με το που ανέλαβε ο νέος υπουργός Παιδείας, Πιερρακάκης, είναι ότι το υπουργείο του θα γίνει «πλήρως ψηφιακό». Με 35 ψηφιακές «μεταρρυθμίσεις» ετοιμάζεται όχι μόνο να επιβάλει τη νεοφιλελεύθερη «εκπαιδευτική» πολιτική της ΝΔ (αυτονομία – κατηγοριοποίηση – αξιολόγηση – ιδιωτικοποίηση), αλλά και να δημιουργήσει ένα δυστοπικό «big brother» που θα σκεπάσει τη δημόσια παιδεία. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

● Ψηφιακή αποτύπωση σχολείων με πλήρη καταγραφή των πάντων: εξοπλισμού, χώρων, ανθρώπινου δυναμικού κ.λπ., ακόμα και της απόστασης του σχολείου από τις οικίες των μαθητών, ώστε σε συνδυασμό με την απογραφή πληθυσμού, χρήσεων γης κ.λπ. να διαπιστώνεται αν κάποιο σχολείο «αξίζει» να συνεχίσει να λειτουργεί – αυτό το ονομάζουν εξορθολογισμό!

● Αποθέωση της ψηφιακής γραφειοκρατίας εις βάρος της διδασκαλίας και της ζωντανής επικοινωνίας. Ανακοινώσεις, ειδοποιήσεις γονέων, καθημερινή καταγραφή της ύλης, ημερολόγιο σχολείου, εργασίες για τους μαθητές κ.λπ. – όλα θα γίνονται ψηφιακά! Όπως επίσης και online επικοινωνία με γονείς. Αλήθεια, εκτός από την επιβάρυνση με έναν τεράστιο όγκο δουλειάς στους εκπαιδευτικούς, τι «διευκολύνσεις» προσφέρουν όλ’ αυτά; Η υπάρχουσα ψηφιακή γραφειοκρατία έχει ήδη πνίξει τους εκπαιδευτικούς, που, σε πολλές περιπτώσεις, δεν προλαβαίνουν καν να μπουν στην τάξη για μάθημα (ειδικά στα νηπιαγωγεία).

● Πλήρες «φακέλωμα» και συστηματική καταγραφή της αξιολόγησης μαθητών, εκπαιδευτικών, σχολείων, εκπαιδευτικού έργου, όπως και της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού και ερευνητικού έργου των πανεπιστημίων και άμεση εξάρτηση της χρηματοδότησής τους από αυτή. 

● Χτύπημα της προοδευτικής παιδαγωγικής μέσω της εμμονής στη χρήση «νέων τεχνολογιών» με αναβάθμιση σύγχρονης και ασύγχρονης τηλεκπαίδευσης, διαδραστικούς πίνακες, ψηφιακά μαθήματα και βιβλία κ.λπ. Πρόκειται για έμμεση ή άμεση αντικατάσταση της διά ζώσης διδασκαλίας, που θα επιφέρει ολέθριες συνέπειες στη μόρφωση της νέας γενιάς. Αυτά δεν ανταποκρίνονται στις σημερινές ανάγκες των μαθητών, οι οποίοι είναι όχι μόνο γνώστες αλλά εθισμένοι πλέον στα ψηφιακά μέσα. 

Η παιδεία –και η κοινωνικοποίηση των παιδιών μέσω της παιδείας– δεν έχει καμία σχέση με ποσοτικοποιημένους στόχους και με «κοκκίνισμα» σχολείων, εκπαιδευτικών και μαθητών σε ατελείωτες λίστες και βάσεις δεδομένων. Απέναντι λοιπόν σε αυτή την πολιτική της –και με ψηφιακά μέσα– διάλυσης της δημόσιας παιδείας, έντασης των ταξικών φραγμών, κατάργησης της παιδαγωγικής ελευθερίας και διαμόρφωσης μιας νέας γενιάς υποβαθμισμένης μορφωτικά και αναλφάβητης κοινωνικά, η αντίσταση όλων μας είναι καθήκον! 

 

Μ. Σάκος