 |
| Οι ξένοι εργάτες δεν είναι εχθροί, αλλά τα «ανοιχτά σύνορα» σίγουρα δεν είναι λύση. Λύση είναι η οργάνωση των εργατικών τάξεων μέσα στις ίδιες τους τις χώρες και η πάλη ενάντια στους εκμεταλλευτές τους, τους καπιταλιστές, που είναι και αυτοί που ενθαρρύνουν τις μεταναστευτικές ροές για τα συμφέροντα τους. |
Εδώ και αρκετές δεκαετίες η μετανάστευση ετερόκλητων πληθυσμών από την Ασία, την Αφρική και την Ανατολική Ευρώπη υποκινείται και χρησιμοποιείται από τις ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις (με την ελληνική για αρκετά χρόνια να πρωτοστατεί σε αυτό) για σκοπούς ξεκάθαρα φιλοκαπιταλιστικούς και συγκεκριμένα για να χτυπήσει τα μεροκάματα, την εσωτερική ομοιογένεια και την ικανότητα οργάνωσης και αντίστασης των εργατικών τάξεων.
Προκειμένου δε οι εισαγόμενοι μετανάστες να καταστούν ακόμη πιο εκβιάσιμοι και υποτακτικοί, διατηρείται σκόπιμα ένα καθεστώς ημι-παρανομίας, που ούτε τους εντάσσει άμεσα στην εγχώρια έννομη τάξη ούτε τους αποβάλλει από αυτήν.Παράλληλα, εξακολουθεί αναπόφευκτα να υπάρχει το φαινόμενο των προσφύγων, οι οποίοι εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους είτε λόγω πολεμικών συγκρούσεων είτε πολιτικών διώξεων που υφίστανται από αυταρχικά καθεστώτα, και οι οποίοι όμως αποτελούν μια πολύ μικρή αριθμητικά μερίδα σε σχέση με τους οικονομικούς μετανάστες.
Για τη μεταφορά και των δύο παραπάνω κατηγοριών, κυρίως όμως των μεταναστών, χωρίς την ύπαρξη των οποίων δεν θα υπήρχε, έχει δημιουργηθεί ένα πολύ μεγάλο δίκτυο διακινητών που στοιβάζουν και μεταφέρουν όλον αυτόν τον κόσμο κάτω από τις πιο άθλιες και επικίνδυνες συνθήκες, αντί αδράς αμοιβής. Στην πραγματικότητα, χωρίς την υποκίνηση και τη σιωπηρή έγκριση των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων δεν θα υπήρχε το κύκλωμα αυτό διακίνησης. Παράλληλα, επειδή οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές θέλουν οι μεταναστευτικές αυτές ροές να είναι σχετικά ελεγχόμενες, δεν διστάζουν κάποιες φορές να παραλείψουν ή και να αποτρέψουν τη διάσωση, προκαλώντας εκατόμβες νεκρών. Συνεπώς, και για εγκλήματα σαν αυτό της Πύλου βασικοί υπεύθυνοι είναι οι αστικές αυτές τάξεις που για τα δικά τους συμφέροντα συντηρούν αυτόν τον κύκλο επικίνδυνης και –με τον δικό τους εγκληματικό τρόπο– «ελεγχόμενης» μεταφοράς, εισαγωγής και εκμετάλλευσης.
Κάτω από το θεμελιώδες αυτό πρίσμα πρέπει να γίνεται σήμερα η πολιτική τοποθέτηση των εργατικών ταξικών δυνάμεων πάνω στα ζητήματα της μετανάστευσης και των προσφύγων. Για τους μεν πρόσφυγες, θα πρέπει να υπάρχει γρήγορη και δίκαιη εξέταση των αιτημάτων ασύλου, μακριά από υπόγειες διακρατικές συμφωνίες που συχνά οδηγούν σε απέλαση πολιτικά διωκόμενων στα νύχια των διωκτών τους. Για τους δε μετανάστες, θα πρέπει να τίθεται ως βασικό κριτήριο η δυνατότητα ή μη κάλυψης των υπαρχουσών θέσεων εργασίας από το εγχώριο εργατικό δυναμικό, και στη δεύτερη περίπτωση η ομαλή εισαγωγή τους μέσω της νόμιμης οδού και με την τήρηση όλων των κανόνων του εγχώριου εργατικού δικαίου. Θα πρέπει ειδικότερα οι εισαγόμενοι εργαζόμενοι να καλούνται για συγκεκριμένες θέσεις, με νόμιμες άδειες παραμονής και συμβάσεις εργασίας και με πλήρη και αυστηρά ελεγχόμενη εξασφάλιση των μισθολογικών και λοιπών δικαιωμάτων τους. Και φυσικά, θα πρέπει πάντοτε να είναι ξεκάθαρο ότι εχθρός του ντόπιου εργάτη δεν είναι ο ξένος εργάτης, που σε τελευταία ανάλυση είναι κι αυτός θύμα της ίδιας καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Ούτε λοιπόν τα δολοφονικά ναυάγια ούτε τα «ανοιχτά σύνορα» μπορούν να αποτελούν την πολιτική πρόταση των ταξικών δυνάμεων. Οι λαοί, θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τις ακροδεξιές λογικές εθνοτικού μίσους. Ταυτόχρονα, κανένα άνοιγμα των συνόρων, όσο «πλατύ» κι αν είναι αυτό, δεν μπορεί να εξαλείψει την παγκόσμια φτώχεια, εκμετάλλευση και δυστυχία. Η μόνη λύση είναι η οργάνωση των λαών μέσα στις ίδιες τους τις χώρες και η συγκροτημένη πάλη ενάντια στους τυράννους, τους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές τους.
Βασίλης Παπανικολάου