Υποστηρίζουμε
το δικαίωμα του παλαιστινιακού έθνους να αποκτήσει τη δική του πατρίδα, ακόμα
και να αγωνιστεί για αυτή με δυναμικά μέσα, αρκεί τα μέσα αυτά να υπηρετούν
πραγματικά την εθνική του υπόθεση.
Οι πολιτικές δυνάμεις που κυριαρχούν σήμερα στο κράτος του Ισραήλ δυναμίτισαν τις συμφωνίες του 1993-94, που άνοιγαν έναν δρόμο προς τη λύση των δύο κρατών, καθώς και κάθε προσπάθεια συνεννόησης μεταξύ των δύο εθνών. Επιπλέον, ειδικά επί των ημερών του Νετανιάχου, η Δυτική Όχθη έχει μετατραπεί σε «σουρωτήρι» από τους διαρκώς επεκτεινόμενους ισραηλινούς οικισμούς και τσεκ πόιντ, κατά παράβαση κάθε διεθνούς συμφωνίας και κάθε έννοιας ανθρωπίνων δικαιωμάτων.Παράλληλα, η παλαιστινιακή υπόθεση γινόταν όλο και πιο αδιάφορη για τη «διεθνή κοινότητα», όπως και για τις αντιδραστικές άρχουσες τάξεις των περισσότερων αραβικών χωρών, που τώρα δίνουν προτεραιότητα στα κέρδη από τις εμπορικές συμφωνίες με το Ισραήλ. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, προσθέτοντας και τη διαρκή ενίσχυση της δράσης των ακροδεξιών και ακραία θρησκόληπτων Ισραηλινών εποίκων, ο παλαιστινιακός λαός ουσιαστικά εξωθούνταν σε μια εκρηκτική, βίαιη αντίδραση, ως τον μοναδικό τρόπο να αποτρέψει τον οριστικό ενταφιασμό της εθνικής του υπόθεσης.
Ωστόσο, οι
μέθοδοι (π.χ. σφαγές αμάχων) της Χαμάς –που έχει παρελθόν επιθέσεων ενάντια
στις κοσμικές και αριστερές παλαιστινιακές δυνάμεις–, πέρα από το ότι είναι
αντικειμενικά καταδικαστέες, δεν εξυπηρετούν πραγματικά τον σκοπό της εθνικής
αυτοδιάθεσης των Παλαιστινίων. Είναι μέθοδοι που απορρέουν από τη τζιχαντιστική
της ιδεολογία και αποσκοπούν να βαθύνουν αμετάκλητα το χάσμα ανάμεσα στους δύο
λαούς αλλά και να εξυπηρετήσουν τις επιδιώξεις του Ιράν και της Τουρκίας στην
περιοχή. Οι μέθοδοι αυτές, επίσης, βοηθούν τον Νετανιάχου να συσπειρώσει τον
ισραηλινό λαό, όταν μέχρι πρόσφατα όλος ο δημοκρατικός κόσμος του Ισραήλ ήταν
στους δρόμους, διαδηλώνοντας ενάντια στο συνταγματικό πραξικόπημα του
Νετανιάχου.
Όσο
δύσκολο και να φαίνεται σήμερα, η συνεννόηση ανάμεσα στους δύο λαούς,
ξεκινώντας από την ενότητα ανάμεσα στις δύο εργατικές τάξεις, ισραηλινή και
παλαιστινιακή, από τη συνεννόηση ανάμεσα στα προοδευτικά στοιχεία των δύο λαών,
είναι ο μόνος τρόπος για να μην ποτίζεται συνεχώς με αίμα αυτή η γη. Ο
παλαιστινιακός λαός είναι αυταπάτη και αντιδραστική ουτοπία να πιστεύει ότι θα
δικαιωθούν οι εθνικοί του πόθοι με την καταστροφή του Ισραήλ. Αλλά και ο
ισραηλινός λαός δεν θα απολαύσει ποτέ ασφάλεια και ειρήνη αν δεν αποκτήσουν
κράτος οι Παλαιστίνιοι. Και ως το ισχυρό μέρος, πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα.
Η Διοίκηση της Κομμουνιστικής-Τροτκιστικής
Ένωσης (4η Διεθνής)