Μια αποκαλυπτική δολοφονία

 

Το έγκλημα στο λιμάνι αποκάλυψε όλη την αποκτήνωση
στην οποία έχει οδηγηθεί η ελληνική κοινωνία...

Η δολοφονία του 36χρονου Αντώνη Καργιώτη από μέλη του πληρώματος του πλοίου Blue Horizon στο λιμάνι του Πειραιά στις 5 Σεπτεμβρίου σόκαρε το πανελλήνιο. Μέχρι να έρθει στη δημοσιότητα βίντεο από αυτόπτη μάρτυρα, τα μέσα ενημέρωσης διέδιδαν ότι επρόκειτο για επιβάτη χωρίς εισιτήριο, που σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να ανέβει στο πλοίο αφού αυτό είχε αποπλεύσει. Η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική, και πολύ πιο εφιαλτική. Ο 36χρονος από τον Άγιο Νικόλαο Κρήτης –ένας άνθρωπος με αναπηρία και από ιδιαίτερα φτωχή οικογένεια– είχε επιβιβαστεί κανονικά με εισιτήριο· κατέβηκε για λίγο από το πλοίο, επέστρεψε όταν ο καταπέλτης του πλοίου ήταν κατεβασμένος, όμως εκεί εμποδίστηκε από δύο μέλη του πληρώματος, που τελικά τον έσπρωξαν στη θάλασσα. Γνώριζαν φυσικά ότι σε εκείνο το σημείο, και με τις μηχανές του πλοίου εν λειτουργία, ο άνθρωπος αυτός δεν είχε ελπίδα να σωθεί. Το πλοίο απέπλευσε κανονικά, και τελικά δόθηκε εντολή από το λιμεναρχείο να επιστρέψει στο λιμάνι 40 λεπτά μετά.

Η εν ψυχρώ δολοφονία ενός φτωχού, ανάπηρου, αδύναμου συμπολίτη μας (τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά αν είχε καθυστερήσει κάποιος «επώνυμος») έδωσε ένα σαφές μέτρο του αγριανθρωπισμού στον οποίο έχει βυθιστεί η κοινωνία μας· μια απόδειξη της διάλυσης του κοινωνικού ιστού. Αυτό δεν προέκυψε από μόνο του. Μια δεκαετία μνημονιακής ισοπέδωσης της κοινωνίας, 4 χρόνια νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης από το επιτελείο του Μητσοτάκη, με παντιέρα τον ανταγωνισμό, την υποταγή των πάντων στο κέρδος, την προτεραιότητα των «αρίστων», συν 2,5 χρόνια μαντρώματος του κόσμου και αναστολής θεμελιωδών δικαιωμάτων με πρόσχημα την επιδημία... δεν θα μπορούσαν παρά να οδηγήσουν σε αυτό το αποτέλεσμα. Μια κοινωνία βαθιά ματαιωμένη, ατομικοποιημένη, υποταγμένη στη με κάθε μέσο επιβίωση, ρατσιστική εις βάρος των φτωχών και των αδυνάμων, μια κοινωνία στην οποία δυσφημήστηκε συστηματικά κάθε έννοια συλλογικότητας και, αντίθετα, αποθεώθηκε η ατομική «επιτυχία»... δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε καλύτερο από μια ζούγκλα.

Όμως ποτέ ο λαός δεν είναι όλος το ίδιο πράγμα. Στα πιο εκμεταλλευόμενα ιδίως τμήματά του έχει απομείνει και ανθρωπιά και φιλότιμο και κατανόηση του ότι αυτή η παρακμιακή κοινωνία της εκμετάλλευσης δεν παίρνει γιατρειά. Για να μη βαδίσουμε προς μια νέα εποχή βαρβαρότητας, επείγει το υγιές, σκεπτόμενο και αγωνιστικό κομμάτι του λαού να ανακτήσει το ηθικό του, να σφίξει τις γραμμές του και να αντιδράσει αποφασιστικά στον κοινωνικό κανιβαλισμό!

 

Πάρις Δάγλας