Η αντιλαϊκή, αντιδημοκρατική και πολεμοκάπηλη κυβέρνηση του Μητσοτάκη, μετά τη νίκη της στις πρόσφατες γενικές εκλογές, νόμιζε ότι έχει τον ελληνικό λαό στο τσεπάκι. Όμως, μόλις τρεισήμισι μήνες μετά, υπέστη ξεκάθαρη πολιτική ήττα στον β΄ γύρο των δημοτικών εκλογών. Αυτοί δεν θα κάνουν πίσω στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, της ακρίβειας, της κατάργησης εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Εμείς πρέπει να επιταχύνουμε την προετοιμασία μας για νέα μέτωπα αντίστασης.
Η «σωστή πλευρά της ιστορίας» ήταν και είναι η ειρήνη, τα απαράγραπτα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των εργατικών τάξεων και των λαών, η πάλη για έναν καλύτερο κόσμο.
1. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπαθεί, από την επανεκλογή της το περασμένο καλοκαίρι, να επιβάλει μια εικόνα σύμφωνα με την οποία η χώρα βαδίζει πλέον σε ρυθμούς σταθερότητας, ανάπτυξης και αύξησης της ευημερίας. Με αυτή την προπαγάνδα αποσκοπεί να δικαιώσει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της και να επιβάλει στην κοινωνία σιγή νεκροταφείου, προς χάριν των συμφερόντων της αρπακτικής ολιγαρχίας που τη στηρίζει. Αυτή η εικόνα όμως «ράγισε»: α) από τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των δημοτικών εκλογών, όπου η ΝΔ έχασε σε όλες σχεδόν τις κάλπες που στήθηκαν, β) από τη συνεχιζόμενη οικονομική ανασφάλεια των λαϊκών στρωμάτων, με επίκεντρο την πρωτοφανή ακρίβεια, και γ) με δραματικό τρόπο, από την έκρηξη των αντιθέσεων του παγκόσμιου συστήματος, που εκφράζονται στη «γειτονιά» μας με έναν ακόμα αιματηρό πόλεμο, αυτόν της Γάζας, μετά από εκείνον της Ουκρανίας.
Το «41 τοις εκατό» των εκλογών του Ιουνίου έδωσε αρχικά στις δυνάμεις της αντίδρασης φοβερό αέρα. Όμως, μια σειρά από «απρόβλεπτες» εξελίξεις τους χάλασαν τους πανηγυρισμούς. Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτές οι εξελίξεις δεν ήταν και τόσο απρόβλεπτες. Οι τεράστιες καταστροφές από τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες του καλοκαιριού υπενθύμισαν ότι ο πακτωλός δισεκατομμυρίων που καταβρόχθισε τις τελευταίες δεκαετίες το εγχώριο κεφάλαιο δεν μεταφράστηκε σε αποτελεσματικές και σύγχρονες υποδομές και δομές πολιτικής προστασίας. Πολιτικά η ΝΔ το πλήρωσε εν μέρει στις αυτοδιοικητικές εκλογές (βλ. περιφέρεια Θεσσαλίας). Στην πράξη, κανένα μακρόπνοο σχέδιο αναβάθμισης των υποδομών, προστασίας του περιβάλλοντος και ανασυγκρότησης των κατεστραμμένων περιοχών δεν έχει εκπονηθεί. Το χρήμα θα πάει και πάλι στους εργολάβους, για να κάνουν αυτά που έκαναν συνήθως.
Κατά δεύτερον, η ανεξέλεγκτη ακρίβεια τσακίζει τα λαϊκά νοικοκυριά, αλλά μεσοπρόθεσμα υπονομεύει και κάθε σοβαρή αναπτυξιακή προοπτική, ή προετοιμάζει φούσκες που θα σκάσουν. Δεν δικαιούται πλέον κανείς να λέει ότι η ακρίβεια είναι εισαγόμενη, όταν τα ίδια προϊόντα (ακόμα και ελληνικά προϊόντα) πουλιούνται πολύ φθηνότερα στα ευρωπαϊκά σούπερ μάρκετ. Η ασυδοσία των μονοπωλίων, των μεσαζόντων, των εισαγωγέων, του μεγάλου λιανεμπορίου, η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας, καθώς και η άρνηση της κυβέρνησης να βάλει διατίμηση σε βασικά προϊόντα και να μειώσει τους έμμεσους φόρους ήταν δεδομένο ότι θα οδηγούσαν σε… μονιμοποίηση της ακρίβειας. Ο πρωθυπουργός έφτασε στο σημείο να πει ότι από τις ιστορικά υψηλές τιμές του ελαιόλαδου τουλάχιστον κερδίζουν οι παραγωγοί (!). Τα pass αποδείχθηκαν σταγόνα στον ωκεανό. Το «καλάθι της νοικοκυράς» επί της ουσίας απέτυχε, γι’ αυτό και αντικαθίσταται από τα προϊόντα με «μόνιμη μείωση τιμής». Ενώ κάποια πρόστιμα σε ξένους ομίλους που πουλάνε ακριβά στην Ελλάδα περισσότερο στο επικοινωνιακό κομμάτι θα λειτουργήσουν.
Καθόλου απρόβλεπτες και «εξωγενείς» δεν είναι όμως και οι κρίσεις που οι αστοί τις λένε «γεωπολιτικές». Μιλάμε φυσικά για τους δύο πολέμους, Ουκρανία και Παλαιστίνη, που εκφράζουν σε τελευταία ανάλυση την παρακμή του παγκόσμιου καπιταλισμού. Η οποία δεν θα μπορούσε να έχει άλλα αποτελέσματα παρά την κάθετη όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και την έκρηξη των άλυτων τοπικών αντιθέσεων, εθνικού ή άλλου χαρακτήρα. Ο Μητσοτάκης δεν έχει κανένα δικαίωμα να λέει ότι αυτές είναι κρίσεις που «μας έρχονται απ’ έξω», όταν έχει κάνει τη χώρα μας τον πιο πιστό στρατιώτη του αμερικανικού και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού στην περιοχή· όταν στη διάθεση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων που επιχειρούν στα ανοιχτά της Γάζας τίθενται ελληνικά αεροδρόμια και λιμάνια και πλοία του πολεμικού ναυτικού· όταν έχει υποστηρίξει και αυτός, και η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, όλες τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που παροξύνουν τις αντιφάσεις του συστήματος, σε παγκόσμιο αλλά και περιφερειακό επίπεδο· όταν θεωρεί «σωστή πλευρά της ιστορίας» την επέκταση του ΝΑΤΟ στα ανατολικά, τις νέες κούρσες εξοπλισμών και την εθνοκάθαρση στη Γάζα.
2. Όσον αφορά το τελευταίο ζήτημα, το Παλαιστινιακό: Αντικειμενικά (και χωρίς να δίνουμε κανένα συγχωροχάρτι στα εγκλήματα κατά αμάχων που διέπραξαν η Χαμάς και άλλοι τζιχαντιστές στις 7 Οκτωβρίου), η άνοδος της ακροδεξιάς στο Ισραήλ, η μετατροπή της Δυτικής Όχθης σε σουρωτήρι από τους ισραηλινούς εποικισμούς και η περιθωριοποίηση του παλαιστινιακού ζητήματος από τις μεγάλες δυνάμεις και από τις αραβικές άρχουσες τάξεις κάποια στιγμή θα οδηγούσαν σε μια έκρηξη. Το Ισραήλ, με τη στήριξη ΗΠΑ και Ε.Ε., απαντά με ισοπέδωση της Λωρίδας της Γάζας, με συνειδητή εθνοκάθαρση, με αιματοκύλισμα των αμάχων. Οι φρικαλέοι υπολογισμοί των πλέον αντιδραστικών κύκλων του Ισραήλ, ότι δι’ αυτού του τρόπου μπορεί να «λυθεί» οριστικά το παλαιστινιακό ζήτημα υπέρ τους, δεν θα επιβεβαιωθούν. Ο παλαιστινιακός λαός δεν θα εξαφανιστεί. Από την άλλη, και ο παλαιστινιακός λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από τους μουλάδες του Ιράν, τις αραβικές άρχουσες τάξεις και την «αλληλεγγύη» του Ερντογάν.
Ο δημοκρατικός κόσμος μέσα στην ισραηλινή κοινωνία, που μέχρι πρόσφατα ήταν στους δρόμους ενάντια στην ακροδεξιά του Νετανιάχου, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δεν θα βιώσει ποτέ ειρήνη και ασφάλεια χωρίς έμπρακτη αναγνώριση του δικαιώματος του παλαιστινιακού λαού να αποκτήσει το δικό του κράτος. Οφείλει, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται αυτό σήμερα, να πιέσει να σταματήσει η εισβολή στη Γάζα. Από την άλλη, οι μαζικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις στις δυτικές πρωτεύουσες μπορούν να ασκήσουν πίεση στις δυτικές κυβερνήσεις, ορισμένες από τις οποίες δεν θέλουν κιόλας να καταστρέψουν τις σχέσεις τους με τον αραβικό κόσμο. Δεν είναι τυχαία και η αντίδραση του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, Γκουτέρες.
Από την άλλη, βλέποντας τα πράγματα από τη σκοπιά της χώρας μας, ποιος πιστεύει ότι με την εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη η Ελλάδα αποκτά «ισχυρή παρουσία» στην περιοχή; Ή ότι η Τουρκία του Ερντογάν «περιθωριοποιείται»; Υπάρχει κανείς που να παίρνει στα σοβαρά την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ενιαία και αυτοδύναμη πολιτικο-στρατιωτική δύναμη; Αλλά και συγκεκριμένα, ο ελληνικός λαός τι έχει κερδίσει από αυτή την εξωτερική πολιτική; Μόνο κινδύνους, φόβο για ακόμα χειρότερες εξελίξεις στην περιοχή, καθώς και ακόμα περισσότερα έξοδα για όπλα. Η ευθυγράμμιση με τους πλέον πολεμοχαρείς αλλά και κοντόθωρους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς σε τι έχει βοηθήσει την κοινωνική κατάσταση και τη δημοκρατία στη χώρα μας;
Με δυο λόγια, και σε αυτό το ζήτημα οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, το δημοκρατικό και προοδευτικό κομμάτι του λαού μας, πρέπει να είναι απέναντι στην πολιτική και τις θέσεις της κυβέρνησής «μας». Η «σωστή πλευρά της ιστορίας» ήταν και είναι η ειρήνη, τα απαράγραπτα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των εργατικών τάξεων και των λαών, η πάλη για έναν καλύτερο κόσμο.
3. Ξαναγυρίζοντας στην εσωτερική πολιτική κατάσταση, η κυβερνητική αλαζονεία δέχθηκε στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών ένα αποφασιστικό χτύπημα. Δεν είναι λίγο η κυβερνητική παράταξη, μετά τις θριαμβολογίες για το «41 τοις εκατό» του Ιουνίου, να χάνει κάμποσες από τις περιφέρειες που ήλεγχε καθώς και τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας. Εδώ όμως αποκαλύφθηκε και κάτι άλλο: η πολιτική ηγεμονία του Μητσοτάκη δεν έχει και τόσο εκτεταμένα κοινωνικά ερείσματα όσο υποστηρίζουν τα φερέφωνα της κυβέρνησης. Αρκούσε μια κρίσιμη μάζα να συσπειρωθεί στον β΄ γύρο των δημοτικών εκλογών σε αντικυβερνητικούς υποψηφίους για να φανούν τα όρια αυτής της ηγεμονίας.
Αυτό, βέβαια, δεν θα σταματήσει την κυβέρνηση από το να συνεχίσει το καταστροφικό της έργο: ιδιωτικοποίηση σε παιδεία, υγεία, πολιτισμό, δημόσιες υποδομές κ.ά., επιμονή στις εργασιακές σχέσεις-λάστιχο, φορο-επίθεση στους αυτοαπασχολούμενους-ελεύθερους επαγγελματίες, ακόμα περισσότερα προνόμια στην παρασιτική ολιγαρχία του πλούτου, ρεβανσισμός απέναντι σε όποιον αντιστέκεται, υπόσκαψη των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ωστόσο, οι «ρωγμές» στο τείχος της αντίδρασης θα έχουν την τάση να αυξάνονται. Η ενίσχυση πολλών αριστερών ψηφοδελτίων στις δημοτικές εκλογές ήταν ένα ενθαρρυντικό σημάδι. Αρκεί να μεταφραστεί σε συγκεκριμένη δουλειά μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, καθώς και στο άνοιγμα και την ενίσχυση κρίσιμων αντικυβερνητικών μετώπων.
Οι διεθνείς εξελίξεις, επίσης, θα βοηθήσουν στην αφύπνιση των εργαζομένων, καθώς η κυρίαρχη τάση είναι προς τη χρεοκοπία της «φιλελεύθερης διεθνούς τάξης» και των γνωστών νεοφιλελεύθερων «μονόδρομων». Το αίμα που χύνεται όλο και πιο άφθονο στον βωμό των αδιεξόδων ενός ιστορικά χρεοκοπημένου και βάρβαρου κοινωνικού συστήματος θα αφυπνίσει συνειδήσεις. Και θα ξαναδημιουργήσει τις προϋποθέσεις της πάλης για έναν κόσμο χωρίς πολέμους, χωρίς προσφυγιά, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
9.11.2023
Η Συντακτική Επιτροπή