Με γενική απαγόρευση απεργιών, πειθαρχικά και απειλές απαντά η κυβέρνηση στον δίκαιο αγώνα κατά της αντιδραστικής «αξιολόγησης»
Επί τρία χρόνια οι εκπαιδευτικοί έχουν καταφέρει να μπλοκάρουν
την αντιδραστική αξιολόγηση, που κατηγοριοποιεί σχολεία,
εκπαιδευτικούς και μαθητές, ανοίγοντας τον δρόμο για μια
«παιδεία»-επιχείρηση. Μπορούν και πρέπει να συνεχίσουν!
Τα τελευταία τρία χρόνια οι εκπαιδευτικοί δίνουν έναν μεγάλο και δίκαιο αγώνα ενάντια στην αντιδραστική αξιολόγηση (σχολικής μονάδας και ατομικής) που επιδιώκει να επιβάλει το υπουργείο. Μιας αξιολόγησης που αποτελεί τον δούρειο ίππο για την εμπορευματοποίηση-κατηγοριοποίηση της δημόσιας εκπαίδευσης, για τη δημιουργία ενός σχολείου του φόβου και της υποταγής, για την κατάργηση της δημοκρατίας και της παιδαγωγικής ελευθερίας σε αυτό. Ενός σχολείου «δεξιοτήτων» και «μετρήσιμων» αποτελεσμάτων, μακριά από τις πραγματικές ανάγκες των μαθητών.
Ο αγώνας αυτός θορύβησε την κυβέρνηση. Νόμιζε ότι με τους εκβιασμούς και τις απειλές της, όλο το προηγούμενο διάστημα, θα έκανε περίπατο στην ατομική αξιολόγηση –ειδικά στο πιο ευάλωτο κομμάτι του κλάδου, τους νεοδιόριστους–, ενώ διατυμπάνιζε μέχρι και ότι οι εκπαιδευτικοί επιθυμούν την αξιολόγηση! Η μαζική συμμετοχή όμως στην απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών είχε ως αποτέλεσμα η «αξιολόγηση» του υπουργείου να πέσει στα βράχια.
Γι’ αυτό και τώρα το Υπουργείο Παιδείας προχωρά σε ένα κρεσέντο τρομοκρατίας και αυταρχισμού απέναντι στους αγωνιζόμενους εκπαιδευτικούς. Ενεργοποιώντας όλο το αντιδραστικό νομικό οπλοστάσιο που η κυβέρνηση της ΝΔ έχει ψηφίσει ενάντια στα συνδικάτα και τις απεργίες, και με σύμμαχο την αστική δικαιοσύνη, το Υπουργείο Παιδείας προχώρησε τις τελευταίας μέρες σε σωρηδόν προσφυγές, στέλνοντας στα δικαστήρια τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ) καθώς και την ΑΔΕΔΥ, ώστε με fast-trackδιαδικασίες οι απεργιακές τους κινητοποιήσεις να κηρυχθούν παράνομες και καταχρηστικές. Μάλιστα, οι τελευταίες αποφάσεις των δικαστηρίων κάνουν λόγο για «πολιτική απεργία», γι’ αυτό και την απαγορεύουν! Την ίδια στιγμή, το υπουργείο εκβιάζει, τρομοκρατεί και απειλεί τους εκπαιδευτικούς με ποινές και πειθαρχικά. Μιλάμε για πρωτοφανή συμπεριφορά απέναντι στους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που μοχθούν καθημερινά στις πιο αντίξοες συνθήκες μέσα στα σχολεία, τα οποία η κυβέρνηση έχει αφήσει στο έλεός τους. Μιλάμε όμως και για ουσιαστική απαγόρευση των απεργιών στην εκπαίδευση και γενικά στον δημόσιο τομέα – πρακτικές που θυμίζουν κυριολεκτικά τη Χούντα.
Η αυταρχική αυτή επιμονή της κυβέρνησης δείχνει ότι θέλει να τελειώνει με τις αντιδράσεις των εκπαιδευτικών και να συνεχίσει την εφαρμογή διά πυρός και σιδήρου όλου του αντιδραστικού αντιεκπαιδευτικού νεοφιλελεύθερου προγράμματός της. Ήδη –όπως έχει εξαγγείλει– ετοιμάζει: το Εθνικό Απολυτήριο, που συνεπάγεται εξετάσεις τύπου πανελλαδικών σε όλες τις τάξεις του λυκείου, οδηγώντας στην εξόντωση και το διώξιμο χιλιάδων μαθητών από τα λύκεια· την «ελεύθερη επιλογή σχολείου», που θα οδηγήσει στο κλείσιμο σχολικές μονάδες και στην αλλοίωση του ρόλου του εκπαιδευτικού· την επέκταση των εξετάσεων τύπου Pisaστα δημοτικά, που οδηγούν στην κατηγοριοποίηση μαθητές-σχολεία-εκπαιδευτικούς και προετοιμάζουν τη θεσμοθέτηση εξετάσεων για την προαγωγή από το δημοτικό στο γυμνάσιο· την επιβολή χορηγών στα σχολείαδιά μέσου της κατάργησης των σχολικών επιτροπών· την επιδείνωση του συστήματος διορισμών και προσλήψεων (μέσω του ΑΣΕΠ), και πολλά άλλα ακόμα.
Αυτή τη στιγμή ο αγώνας των εκπαιδευτικών βρίσκεται σε μια πολύ κρίσιμη φάση. Οι πλειοψηφίες των διοικήσεων των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών έχουν σημάνει υποχώρηση. Μπροστά όμως στη ζοφερή εκπαιδευτική πραγματικότητα που ετοιμάζει το υπουργείο, η συνέχιση του αγώνα είναι μονόδρομος! Η σκυτάλη πλέον περνάει στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς της βάσης, στις γενικές τους συνελεύσεις, στους τοπικούς συλλόγους. Στους συλλόγους του Λεκανοπεδίου, στις διοικήσεις των οποίων πλειοψηφούν οι αγωνιστικές δυνάμεις του κλάδου, αλλά και σε άλλους συλλόγους, υπάρχει διάθεση για συνέχιση του αγώνα. Οι μαχόμενοι εκπαιδευτικοί ή θα αποφασίσουν τη συνέχιση της πάλης ή θα υποταχτούν στο σφαγείο της αξιολόγησης και όχι μόνο.
Μ. Σάκος