.jpg)
Το «κουκούλωμα» των Τεμπών, η παραβίαση του συντάγματος στο θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, ο αυταρχισμός κατά των φοιτητών και των εκπαιδευτικών, και πολλά άλλα, φέρνουν στην πρώτη γραμμή την πάλη για την υπεράσπιση των δημοκρατικών κατακτήσεων του ελληνικού λαού.
1. Υγεία, παιδεία, δημοκρατία, δικαιοσύνη για το έγκλημα των Τεμπών: πάνω σε αυτούς τους τέσσερις κύριους άξονες αρχίζει να κινείται προς τα εμπρός η συνείδηση του εργαζόμενου ελληνικού λαού, αρχίζει να αλλάζει ο κοινωνικός συσχετισμός δυνάμεων. Σε αυτούς τους τέσσερις άξονες θα πρέπει να προσθέσουμε, σαν γενικό «φόντο» της κατάστασης, τη συνεχιζόμενη εξοντωτική ακρίβεια στα βασικά αγαθά και υπηρεσίες.
Το ότι έχουμε μπει σε μια σταδιακή αλλαγή της κατάστασης δεν μπορούν να το κρύψουν πια ούτε οι –παραδοσιακά φιλικές προς την κυβέρνηση– εταιρείες δημοσκοπήσεων. Όλες οι δημοσκοπήσεις πλέον δείχνουν ότι ο κόσμος στην πλειονότητά του διαφωνεί με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, είναι αντίθετος στα απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία, αγανακτεί για την ακρίβεια και καταδικάζει την ξεδιάντροπη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών.
Σε αυτά θα πρέπει να προστεθεί και το σκάνδαλο των e-mails που έστελνε η ευρωβουλευτίνα της ΝΔ Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου σε απόδημους Έλληνες για τις ευρωεκλογές, με βάση λίστες που είχε προμηθευτεί απευθείας από το Υπουργείο Εσωτερικών! Μια απόδειξη ότι το καθεστώς Μητσοτάκη δεν θα διστάσει ακόμα και μπροστά στο «στήσιμο» εκλογών. Αυτός άλλωστε είναι ουσιαστικά και ο στόχος της καθιέρωσης της επιστολικής ψήφου, η οποία παραβιάζει τη μυστικότητα και το αδιάβλητο της ψηφοφορίας.
Την ίδια στιγμή, πυκνώνουν οι ειδήσεις που αμφισβητούν το κυβερνητικό «αφήγημα» στην οικονομία. Η εξοντωτική ακρίβεια μειώνει την ιδιωτική κατανάλωση και αποδυναμώνει τις γενικότερες προοπτικές της οικονομίας. Η ανάπτυξη για το 2023 ήταν τελικά αρκετά χαμηλότερη από αυτή που ισχυριζόταν η κυβέρνηση. Οι επενδυτές δεν κάνουν ακριβώς ουρά για να επενδύσουν στην Ελλάδα – εκτός από τα γνωστά αρπακτικά των funds. Η απορρόφηση κονδυλίων από το Ταμείο Ανάκαμψης της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέχει από αυτό που παρουσίαζε η κυβέρνηση. Η απειλή από το αυξανόμενο δημόσιο χρέος (που κρύφτηκε προσωρινά λόγω πληθωριστικής αύξησης του ΑΕΠ) μεγαλώνει. Τέλος, η επιτήρηση από την ΕΕ σκληραίνει και αρχίζει η πίεση για μεγάλα πλεονάσματα, σταμάτημα των επιδομάτων κ.λπ., καθώς η «περίοδος χάριτος» –λόγω επιδημίας– τελείωσε.
Όσο κι αν η δυσαρέσκεια του ελληνικού λαού αυξάνεται, για να αλλάξει ο πολιτικός συσχετισμός, για να υποστεί ήττες το αδίστακτο καθεστώς του Μητσοτάκη και της ολιγαρχίας του πλούτου, πρέπει να μιλήσει το πεζοδρόμιο! Πρέπει η δυσαρέσκεια να δώσει τη θέση της σε αγωνιστική διάθεση και ανάκτηση της αυτοπεποίθησης των πλέον συνειδητών στρωμάτων του λαού. Οι φοιτητές και οι αγρότες έκαναν την αρχή.Ο αγώνας για αλήθεια και δικαιοσύνη στο ζήτημα των Τεμπών, η αγανάκτηση για το χυδαίο «κουκούλωμα» από την κυβέρνηση, λειτουργεί ως καταλύτης. Τώρα είναι η ώρα να γείρει η πλάστιγγα! Ένα αποτέλεσμα ξεκάθαρης καταδίκης της κυβέρνησης στις επερχόμενες ευρωεκλογές θα βοηθήσει. Αλλά ούτε μπορούμε να περιμένουμε μέχρι τον Ιούνιο ούτε οι ευρωεκλογές θα μας λύσουν το πρόβλημα. Τα πλέον συνειδητά στρώματα της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, της αγροτιάς, μαζί με τη νεολαία αλλά και τον κόσμο που θέλει να υπερασπιστεί τα δημοκρατικά δικαιώματα απέναντι στο αντιδημοκρατικό καθεστώς, πρέπει να μπουν σε αποφασιστικούς αγώνες!
2. Οι φοιτητές, με τη στήριξη και της πλειοψηφίας των καθηγητών τους, έδωσαν επί δυόμισι μήνες έναν σπουδαίο αγώνα. Αυτή η φάση του αγώνα, με τις καταλήψεις των πανεπιστημιακών σχολών, ολοκληρώθηκε με την ψήφιση του νομοσχεδίου. Ωστόσο, η έκβαση της πάλης παραμένει ανοιχτή. Ο νόμος είναι εξόφθαλμα αντισυνταγματικός, οπότε και η προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας αλλά και οι συγκεκριμένες κινήσεις εφαρμογής του νόμου θα δώσουν ευκαιρίες για νέους γύρους αγώνα. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το φοιτητικό κίνημα έβαλε και πάλι τη νεολαία σε ελπιδοφόρο κίνηση ύστερα από χρόνια, πέτυχε να απονομιμοποιήσει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια στη συνείδηση του λαού και ματαίωσε τις συμμαχίες που η κυβέρνηση ήλπιζε ότι θα έχει σε αυτό το ζήτημα.
Την ίδια στιγμή, η συνεχιζόμενη επέμβαση των ΜΑΤ, κυριολεκτικά για ψύλλου πήδημα, μέσα στις σχολές θυμίζει Χούντα! Η κυβέρνηση στέλνει διαρκώς στα δικαστήρια τις απεργίες των εκπαιδευτικών ενάντια στην αντιδραστική αξιολόγηση-κατηγοριοποίηση, απειλεί με πειθαρχικά, τρομοκρατεί. Θέλουν να διαλύσουν τη δημόσια παιδεία, να εξαφανίσουν οποιοδήποτε στοιχείο ισότητας και δημοκρατίας υπάρχει σε αυτή, να τη μετατρέψουν σε μια αγορά «εκπαιδευτικών υπηρεσιών». Θέλουν να αποκλείσουν τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων από την προοπτική μιας καλής θέσης εργασίας με κύριο εφόδιο το πτυχίο. Γι’ αυτό ο αγώνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας παιδείας είναι κρίσιμος. Γιατί είναι και ένας αγώνας για τη δημοκρατία, ένας αγώνας για την κοινωνική δικαιοσύνη.
3. Εξίσου κρίσιμο, φυσικά, είναι το μέτωπο της δημόσιας υγείας. Ο δήμιος της δημόσιας υγείας –ήδη από την εποχή της κυβέρνησης Σαμαρά– Α. Γεωργιάδης προχωρά με γοργά βήματα στη διάλυση-ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ. Με τον νόμο για απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία χωρίζονται για πρώτη φορά οι ασθενείς σε δύο κατηγορίες, ανάλογα με το πορτοφόλι τους. Παράλληλα, άνοιξε ο δρόμος για να μπουν ιδιώτες γιατροί και ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες μέσα στο ΕΣΥ, αλλά και να μπορούν να απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα οι γιατροί του ΕΣΥ. Αυτό, σε συνδυασμό με τη συνειδητή υποχρηματοδότηση των νοσοκομείων, που συνεπάγεται αυξανόμενη έλλειψη προσωπικού και εξοπλισμού, καταλήγει σε μια δολοφονική βόμβα για την υγεία όλου του ελληνικού λαού!
Να μην αφήσουμε την κυβέρνηση να μετατρέψει την υγεία μας σε ζήτημα κόστους και κέρδους. Να μην ξαναγυρίσουμε στην εποχή όπου για να σώσει κάποιος τη ζωή του έπρεπε να πουλήσει το σπίτι του. Επείγει να αναπτυχθεί ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα για τη διάσωση του δημόσιου συστήματος υγείας, με μπροστάρηδες βέβαια τους υγειονομικούς, γιατρούς, νοσηλευτές και όλο το άλλο προσωπικό.
4. Η συγκινητική δράση του συλλόγου των συγγενών θυμάτων του «δυστυχήματος» των Τεμπών, με επικεφαλής τη Μαρία Καρυστιανού, αλλά και οι ογκώδεις κινητοποιήσεις για τον ένα χρόνο από το έγκλημα, έφεραν στο επίκεντρο τη λαϊκή απαίτηση για δικαιοσύνη. Για να τιμωρηθούν οι ένοχοι του εγκλήματος, και πρώτος απ’ όλους ο τότε υπουργός Μεταφορών, τον οποίο η κυβέρνηση καλύπτει προκλητικά. Οι απανωτές αποκαλύψεις για το «μπάζωμα» του χώρου, την απόκρυψη στοιχείων, το μοντάρισμα των ηχητικών ντοκουμέντων μετατρέπονται σε μια χιονοστιβάδα από την οποία η κυβέρνηση δεν θα ξεφύγει εύκολα.
Το θέμα της απόδοσης δικαιοσύνης για τα Τέμπη έχει πολλαπλή σημασία: α) Ξεσκεπάζει την πραγματική ηθική φύση του καθεστώτος, που, εκτός από βαθιά αντιλαϊκό, είναι και βαθιά διεφθαρμένο. β) Ανοίγει έναν δρόμο για να μάθει ο λαός να υπερασπίζεται το δίκιο του, με επιμονή και αποφασιστικότητα, όσο δύσκολα κι αν φαίνονται τα πράγματα. γ) Ανοίγει όμως και μια συζήτηση, ότι η απαξίωση και το ξεπούλημα δημόσιων δομών φέρνει και νεκρούς. Ότι η επανακρατικοποίηση των υποδομών, των δικτύων, της ενέργειας είναι θέμα επιβίωσης για τον λαό.
Τέλος, το θέμα των Τεμπών φέρνει στην επιφάνεια και το ευρύτερο θέμα δημοκρατίας. Το καθεστώς το οποίο κυριαρχεί σήμερα θέλει να αδειάσει και αυτήν ακόμα την (αστική) δημοκρατία που είχαμε μέχρι σήμερα από κάθε περιεχόμενο. Δεν θέλει να λογοδοτεί για τίποτα, κραδαίνει το «41%» ενάντια σε οποιαδήποτε λαϊκή αντίδραση, «ερμηνεύει» το σύνταγμα όπως γουστάρει, δεν θέλει διαδηλώσεις και απεργίες, «μαγειρεύει» το εκλογικό σώμα και τις εκλογικές διαδικασίες όπως το συμφέρει. Πρόκειται ξεκάθαρα για μια ολιγαρχική-ολοκληρωτική εκτροπή από τη δημοκρατία, που τη ζήσαμε εξάλλου και στην επιδημία.
5. Η κυβέρνηση φυσικά δεν πρόκειται να υποχωρήσει εύκολα σε κανένα από τα παραπάνω ζητήματα. Θα συνεχίσει να παίζει επιθετικά και να ανοίγει ταυτόχρονα πολλά «μέτωπα», ούτως ώστε να αποπροσανατολίζει τον κόσμο αλλά και να εξαντλεί τις μαχόμενες δυνάμεις της δικής μας πλευράς. Αυτό όμως δεν θα μπορεί να το κάνει πάντα με επιτυχία. Το ζήτημα των Τεμπών, για παράδειγμα, έχει επηρεάσει οριζόντια την ψυχολογία όλου του λαού, ακόμα και συντηρητικού ή απολίτικου κόσμου, εκθέτοντας το ηθικό ποιόν του καθεστώτος των «αρίστων». Από την άλλη, δεν πρέπει να υποτιμήσουμε, και αντίθετα πρέπει να εκμεταλλευθούμε, τις διαιρέσεις που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται μέσα στη μεγαλοαστική ολιγαρχία που στήριζε λυσσαλέα αυτή την κυβέρνηση. Βλέπουμε, για παράδειγμα, τη στροφή σε μια μερίδα του Τύπου.
Τιμωρία των ενόχων για το έγκλημα των Τεμπών, επανακρατικοποίηση των κρίσιμων δικτύων και υποδομών, κάτω τα χέρια από τη δημόσια υγεία, κάτω τα χέρια από τη δημόσια παιδεία, καταπολέμηση της ακρίβειας με όπλο τη διατίμηση, να παρθούν πίσω όλες οι αντιδημοκρατικές «μεταρρυθμίσεις»: αυτές οι διεκδικήσεις μπορούν να αποτελέσουν ένα πρόγραμμα αντίστασης σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία.
Με ενότητα, τόλμη, σωστή αξιοποίηση των διαθέσιμων δυνάμεων και κατάλληλη επιλογή των πλέον προνομιακών μετώπων, μπορούμε να πετύχουμε κρίσιμες νίκες την περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας!
28.3.2024
Η Συντακτική Επιτροπή