Το ηχηρό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου αποτελεί ξεκάθαρη αποδοκιμασία για την κυβέρνηση Μητσοτάκη και της αφαιρεί κάθε νομιμοποίηση για συνέχιση της αντιλαϊκής επίθεσης. Ρίχνοντάς τη από το 41% στο 28%, ο ελληνικός λαός καταδίκασε την πολιτική της ακρίβειας, της εικονικής «ανάπτυξης», της ασυδοσίας των μεγάλων μονοπωλιακών επιχειρήσεων, του χαρατσώματος των επαγγελματιών, της πολύπλευρης φοροεπιδρομής, των ιδιωτικών πανεπιστημίων και της συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών.
Παράλληλα, η σημαντική άνοδος του ΚΚΕ σηματοδοτεί την πρόθεση ενός τμήματος του ελληνικού λαού να αντισταθεί οργανωμένα και από αριστερές θέσεις.
Η ενίσχυση των κομμάτων της «λαϊκής» και άκρας δεξιάς δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με πανικό, γιατί μέχρι στιγμής πρόκειται για έναν χώρο κατακερματισμένο, ανομοιογενή και χωρίς συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα.
Όσο για τον χώρο της λεγόμενης «κεντροαριστεράς», ο μεν ΣΥΡΙΖΑ πήρε και πιο κάτω από ό,τι είχε πάρει στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, το δε ΠΑΣΟΚ δεν είχε κάποια ουσιαστική ενίσχυση. Ο ελληνικός λαός δεν πιστεύει ότι τα εν λόγω κόμματα εκπροσωπούν μια συγκροτημένη «προοδευτική» εναλλακτική πρόταση στην πολιτική του Μητσοτάκη. Ο χώρος αυτός φαίνεται δύσκολο να μπορέσει να ενοποιηθεί, γεγονός που αντικειμενικά δίνει χρόνο στην παρούσα κυβέρνηση.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η σαφής αποδοκιμασία των κυβερνήσεων Γαλλίας και Γερμανίας, δηλαδή, των δύο ισχυρότερων χωρών μελών της Ε.Ε., και οι συνακόλουθες πολιτικές εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι οι λαοί έχουν τη δύναμη ακόμα και μέσα από τέτοιες διαδικασίες να επηρεάζουν τα πράγματα. Ιδίως οι πολιτικές μετατοπίσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη στη Γαλλία μπορούν να ασκήσουν επιρροή σε όλη την Ευρώπη και διεθνώς.
Στη χώρα μας, παρά το σαφές μήνυμα των εκλογών, η κυβέρνηση υποκρίνεται ότι έλαβε το τελείως αντίθετο μήνυμα, δηλαδή, να συνεχίσει με ακόμα γρηγορότερους ρυθμούς τη νεοφιλελεύθερη και αντιλαϊκή πολιτική της. Και ας μην εκπλαγούμε αν το επιχειρήσει. Όπως και να ’χει, η κατακόρυφη πτώση του κυβερνητικού ποσοστού δίνει θάρρος στο λαϊκό και εργατικό κίνημα να οξύνει την πάλη του σε όλα τα μέτωπα. Να αρνηθεί την εφαρμογή των αντιδραστικών μέτρων με οργανωμένη πολιτική ανυπακοή. Να εντείνει τους απεργιακούς αγώνες, με ενίσχυση των εργατικών σωματείων, ακόμα κι αν τα αστικά δικαστήρια κηρύσσουν τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές. Να τσαλακώσει το κυβερνητικό προσωπείο με κάθε τρόπο. Ο δρόμος των αγώνων είναι η ελπίδα μας!
15.6.2024
Η Διοίκηση της
Κομμουνιστικής-Τροτσκιστικής Ένωσης (4η Διεθνής)