Με προπαγάνδα και ψεύδη η κυβέρνηση επιμένει στα αντι-εκπαιδευτικά της σχέδια
 |
| Οι πολιτικοί αυτοί υπηρέτες της αστικής τάξης προωθούν την πλήρη «τύφλωση» των παιδιών στις οθόνες, την ηλεκτρονική αμάθεια και το σχολείο χωρίς πραγματική εκπαιδευτική διαδικασία |
Ο Υπουργός Παιδείας Πιερρακάκης μαζί με τον πρωθυπουργό παρουσίασαν πρόσφατα τα σχέδιά τους για το «ψηφιακό σχολείο», φτάνοντας στο σημείο να το χαρακτηρίσουν ως… επανάσταση στον χώρο της παιδείας. Η «επανάσταση» αυτή περιλαμβάνει την αντικατάσταση της ζωντανής εκπαιδευτικής διαδικασίας με τηλεκπαίδευση, τον περαιτέρω ψηφιακό έλεγχο της καθημερινής εκπαιδευτικής πράξης, το φακέλωμα εκπαιδευτικών και μαθητών μέσα από πλατφόρμες –υποτίθεται– ενημέρωσης των γονέων, βιντεοσκοπημένα φροντιστηριακά μαθήματα, ψηφιακά βιβλία κ.λπ.
Μάλιστα, όπως οι ίδιοι τόνισαν, από τον Σεπτέμβριο του 2024, μαθητές απομακρυσμένων ορεινών ή νησιωτικών περιοχών δεν θα έχουν όλους τους εκπαιδευτικούς στα σχολεία τους. Οι εκπαιδευτικοί θα είναι μόνο για τα «βασικά» μαθήματα, ενώ τα υπόλοιπα θα διδάσκονται εξ αποστάσεως, με τηλεκπαίδευση! Οι μαθητές των σχολείων αυτών, δηλαδή, θα συμμετέχουν κατά το ήμισυ σε κανονικές τάξεις και κατά το ήμισυ σε «ηλεκτρονικές τάξεις» του «ψηφιακού σχολείου»! Και αυτό βαφτίζεται στήριξη της δημόσιας εκπαίδευσης και του μαθητή!
Κυβέρνηση και Υπουργείο Παιδείας κάνουν πώς δεν βλέπουν τις ολέθριες συνέπειες της τηλεκπαίδευσης που υλοποίησαν την περίοδο της καραντίνας και οδήγησαν σε σοβαρά προβλήματα κοινωνικοποίησης και συμπεριφοράς των μαθητών, σε μορφωτικά ελλείμματα, σε εκτίναξη των μαθησιακών δυσκολιών, έως και στον εθισμό των παιδιών στις «οθόνες». Τώρα το αντιπαιδαγωγικό αυτό μοντέλο ετοιμάζονται να το εφαρμόσουν κανονικά στην εκπαίδευση, με προοπτική γενίκευσής του, αφού, όπως είπαν, το «ψηφιακό σχολείο» θα αποτελεί βασική παράμετρο της εκπαιδευτικής διαδικασίας τα επόμενα χρόνια!
Η δια ζώσης εκπαιδευτική διαδικασία, η ζωντανή σχέση μαθητή και εκπαιδευτικού είναι αναντικατάστατη. Η επαφή με το μολύβι, το χαρτί, το ψαλίδι, η αλληλεπίδραση στο σχολικό περιβάλλον, η επαφή δασκάλων-μαθητών-γονέων, η ομαδοσυνεργατική διδασκαλία, το θεατρικό παιχνίδι, η ζωγραφική, η βιωματική μάθηση, τα πειράματα, η επαφή με τα βιβλία κ.λπ., όλα αυτά δηλαδή που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη της σκέψης, της γνώσης, της έκφρασης, της φαντασίας, της κριτικής ικανότητας, της αυτονομίας του μαθητή, δεν μπορούν ούτε πρέπει να αντικατασταθούν από καμία «ψηφιακή παιδεία». Τα «ψηφιακά εργαλεία» μπορούν να παίξουν βοηθητικό ρόλο στη διδασκαλία, όταν όμως εντάσσονται μέσα σε ένα παιδαγωγικό –δια ζώσης– πλαίσιο και χρησιμοποιούνται με συγκεκριμένο τρόπο και όχι ως εργαλεία αντικατάστασης ή εφαρμογής μιας –παρωχημένης– «μετωπικής» διδασκαλίας, όπως πάει να γίνει τώρα. Ειδικά σήμερα που η νέα γενιά έχει ήδη μεγάλη εξοικείωση με τις νέες τεχνολογίες, το σχολείο θα πρέπει να δώσει έμφαση στη σωστή τους χρήση, στους κινδύνους που εγκυμονούν (παραπληροφόρηση, κατάργηση ιδιωτικότητας κ.λπ.) και στην απεξάρτηση γενικά των μαθητών από τις κάθε είδους «οθόνες».
Αυτά όμως τα ζητήματα δεν ενδιαφέρουν τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της «ατομικής ευθύνης» και αυτό αποδεικνύεται από όλα τα μέτρα διάλυσης-κατηγοριοποίησης-ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης που έχει ψηφίσει, και στα οποία εντάσσονται και τα σχέδιά της για την «ψηφιακή παιδεία». Πίσω από τα εύηχα και ωραιοποιημένα λόγια, πίσω από το «ψηφιακό σχολείο» και τους πολυδιαφημισμένους διαδραστικούς πίνακες κρύβεται η σκληρή πραγματικότητα της όξυνσης των εκπαιδευτικών ανισοτήτων, τα κακοσυντηρημένα και επικίνδυνα για την ασφάλεια των μαθητών σχολικά κτίρια, η τραγική υποχρηματοδότηση, η διδασκαλία σε προκάτ αίθουσες, τα κενά στα σχολεία, η έλλειψη σταθερού εκπαιδευτικού προσωπικού.
Η ψηφιοποίηση της σχολικής ζωής και πράξης ανοίγει έναν επικίνδυνο δρόμο για την ύπαρξη και το περιεχόμενο του δημόσιου σχολείου και θα έχει τραγικές συνέπειες στην παιδεία και μόρφωση της νέας γενιάς, ενώ συνδυάζεται άμεσα με το εξετασιοκεντρικό σχολείο, τα τυποποιημένα τεστ, τα μετρήσιμα μαθησιακά αποτελέσματα. Αυτά τα επικίνδυνα σχέδια θα πρέπει να βρουν αντίθετους όχι μόνο τους εκπαιδευτικούς, αλλά και τους γονείς και όλη την εργαζόμενη κοινωνία.
Μ. Σάκος