 |
| Ο κόσμος της αριστεράς πανηγυρίζει την ήττα της Λεπέν, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ο κύριος αντίπαλος είναι ο νεοφιλελευθερισμός, τον οποίο μόνο ένα αποφασισμένο εργατικό κίνημα μπορεί να σταματήσει |
Ο δεύτερος γύρος των γαλλικών εκλογών επεφύλασσε μια έκπληξη, με την ανατροπή των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου. Μια συνεργασία του Λαϊκού Μετώπου της αριστεράς με τον νεοφιλελεύθερο σημερινό πρόεδρο Μακρόν, προκειμένου να ανακόψουν την πορεία προς την κυβέρνηση της ακροδεξιάς Εθνικής Συσπείρωσης της Λεπέν, έφερε πρώτο κόμμα σε βουλευτές το Λαϊκό Μέτωπο, με 25,80% και 182 βουλευτές. Δεύτερος ήταν ο Μακρόν, με 24,05% και 168 βουλευτές, και τρίτη η Λεπέν, με 37,06% και 143 βουλευτές.
Από τα τελικά αποτελέσματα γίνεται φανερό ότι ωφελήθηκε ο Μακρόν, που αντί να καταβαραθρωθεί, πήρε νέα παράταση, για να ακολουθήσει την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική, της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και της πολεμικής οικονομίας. Επίσης ευνοήθηκαν και οι Ρεπουμπλικανοί, που με 5,4% έβγαλαν 46 βουλευτές και θα είναι ρυθμιστικός παράγοντας στον σχηματισμό κυβέρνησης.
Το Λαϊκό Μέτωπο της αριστεράς, αν και πρώτο σε βουλευτές, έχει μηδαμινές πιθανότητες να σχηματίσει κυβέρνηση, ενώ για να διασπαστεί πολύ μεγάλες. Ήδη οι οικολόγοι και οι σοσιαλιστές, διαχωρίζοντας τη θέση τους από τον Μελανσόν, έδειξαν ενδιαφέρον να συνεργαστούν σε μια κυβέρνηση με τον Μακρόν και τους Ρεπουμπλικανούς – μια κυβέρνηση που όμως θα είναι θνησιγενής.
Στο ακροδεξιό στρατόπεδο, μετά την ήττα, ο Μπαρντελά (ο υποψήφιος για πρωθυπουργός της Λεπέν) φαίνεται να προσπαθεί να παραγκωνίσει τη μέντορά του, ως πιο δημοφιλής που είναι, και δεν αποκλείεται κάποια μικροδιάσπαση του κόμματός της αργότερα. Όπως και να έχει, ενώ δεν έχει πεθάνει αυτός ο χώρος (με 37,06%), είναι μάλλον απίθανο να ξαναδιεκδικήσει εξουσία με τις ίδιες αξιώσεις όπως σε αυτές τις εκλογές.
Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση γενικότερα. Στις κτήσεις του έχει να αντιμετωπίσει εξεγέρσεις. Οι ρωσικές και οι κινεζικές επενδύσεις στην Αφρική επεκτείνονται, παραγκωνίζοντας τη Γαλλία από τις πρώην κτήσεις της και από τον έλεγχο των πρώτων υλών. Οι χρεοκοπίες των επιχειρήσεων συνεχίζονται και ένα χρέος τριών τρισεκατομμυρίων ευρώ είναι δύσκολα διαχειρίσιμο. Οι ανταγωνισμοί εντός της αστικής τάξης έχουν αυξηθεί και παρατηρείται μια διάσπαση εντός του στρατοπέδου της, με πίεση προς τον Μακρόν για αλλαγή στάσης απέναντι στον πόλεμο στην Ουκρανία.
Το πιο σημαντικό πρόβλημα του γαλλικού καπιταλισμού είναι ένα ενεργό εργατικό κίνημα, ζωντανό τα τελευταία χρόνια, με αρκετές νίκες στο ιστορικό του. Αυτό φάνηκε και από τη συμμετοχή στις εκλογές (66,63%). Το 1997 είχε πάλι παρόμοια συμμετοχή (71%), όπου πάλι υπήρχαν κινητοποιήσεις ενάντια στην άκρα δεξιά και ενάντια στο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα περικοπών μισθών και συντάξεων του Ζακ Σιράκ από το 1995. Αυτό το κίνημα θα παραμείνει στο πεζοδρόμιο και θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο, όσο η οικονομική κρίση θα μεγαλώνει.
Η άνοδος της άκρας δεξιάς δεν οφείλεται στο ότι ξαφνικά οι Γάλλοι έγιναν ακροδεξιοί, αλλά από την πολιτική του Μακρόν στο Ουκρανικό ζήτημα, όπου σύρεται πίσω από τους Αμερικανούς, και το μεταναστευτικό πρόβλημα, το οποίο επιδεινώνεται λόγω της οικονομικής κατάστασης, και στην ανικανότητα της λεγόμενης αριστεράς να δώσει απαντήσεις σε όλα αυτά τα προβλήματα.
Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση στην Ευρώπη, η οποία επιδεινώθηκε με τον πόλεμο της Ουκρανίας, επέφερε πολιτική αστάθεια και τεράστιες ζημίες στην οικονομία της Γερμανίας. Και εκεί τα κυβερνητικά κόμματα καταβαραθρώθηκαν στις εκλογές. Η διάλυση του γαλλο-γερμανικού άξονα και η αποτυχία ανάληψης της ηγεσίας της Ε.Ε. από τη Γαλλία ανέδειξαν τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα εντός της Ε.Ε. και τις διαφορετικές πολιτικές τάσεις (Ουγγαρία, Γερμανία κ.λπ.).
Σε περίπτωση ήττας της Ουκρανίας –το πιθανότερο σενάριο–, οι εξελίξεις στην Ευρώπη θα είναι καταλυτικές. Τότε θα φανεί όλη η γύμνια και η ανικανότητα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού να διαχειριστεί ζητήματα στο εσωτερικό του. Σε περίπτωση δε εκλογής Τραμπ στις ΗΠΑ, η ήδη υποταγμένη στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό Ευρώπη, θα αναγκαστεί να αλλάξει ριζικά τη σημερινή πολιτική της απέναντι στη Ρωσία και την Κίνα.
Οι κινητοποιήσεις της γαλλικής εργατικής τάξης θα συνεχιστούν, συμπαρασύροντας τις εργατικές τάξεις και άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Αυτό που λείπει είναι μια επαναστατική ηγεσία, που κάτω από την καθοδήγησή της, το ευρωπαϊκό προλεταριάτο θα αλλάξει την πορεία της ιστορίας.
Χρήστος Χατζής