Παρηκμασμένη και θνησιγενής, η Ευρωπαϊκή «Ένωση» ανέχεται όλο και λιγότερο ακόμα και τη δική της δημοκρατία
Η κατασταλτική διαχείριση της επιδημίας του κορονοϊού, με την αναστολή
βασικών ατομικών δικαιωμάτων, λειτούργησε ως πρόβα τζενεράλε για τις
ευρωπαϊκές αστικές κυβερνήσεις και την Ε.Ε. Με στόχο να περάσουν
σε μονιμότερη συρρίκνωση των δημοκρατικών κατακτήσεων και ακόμα
και της ίδιας της αστικής δημοκρατίας.
Οι αντιδημοκρατικές πρακτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των πιστών της κυβερνήσεων ολοένα και πληθαίνουν και οι εξελίξεις της τελευταίας περιόδου στη Γαλλία και τη Ρουμανία είναι οι πλέον χαρακτηριστικές αυτής της τάσης. Στην πρώτη περίπτωση, η Μαρίν Λεπέν, ηγέτης της Εθνικής Συσπείρωσης, τέθηκε εκτός διεκδίκησης της προεδρίας στις επόμενες εκλογές, του 2027, αφού καταδικάστηκε για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος (συγκεκριμένα για χρήση ευρωπαϊκών κονδυλίων για χρηματοδότηση του εθνικού της κόμματος) με πενταετή φυλάκιση και πενταετή στέρηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι.
Βέβαια, η κατηγορία δεν ήταν παρά μια αφορμή, καθώς την πρακτική αυτή χρησιμοποιεί η πλειοψηφία των κομμάτων που έχουν εκπροσώπηση στο ευρωκοινοβούλιο. Η πραγματική αιτία ήταν η διαφαινόμενη –σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις αλλά και τη γενικότερη πολιτική ατμόσφαιρα– πρωτιά της, και ίσως νίκη της, στις επόμενες εκλογές. Επομένως ο αποκλεισμός της έχει ξεκάθαρα πολιτικό χαρακτήρα.Τον ίδιο χαρακτήρα είχε και η ακύρωση της πρώτης φάσης των ρουμανικών εκλογών του περασμένου Δεκεμβρίου και η απαγόρευση συμμετοχής του νικητή τους, Καλίν Γκεοργκέσκου, στις νέες προεδρικές εκλογές του Μαΐου, στις οποίες ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί (40%-45% περίπου στις δημοσκοπήσεις). Εδώ η κύρια κατηγορία ήταν η φερόμενη εκστρατεία ρωσικών λογαριασμών στο TikTok που υποτίθεται διαμόρφωσε την κοινή γνώμη υπέρ του, κάτι όμως αναπόδεικτο. Ασφαλώς η αιτία ήταν πολύ διαφορετική και έχει να κάνειμε τις αντι-νατοϊκές, φιλορωσικές θέσεις του και κυρίως τη διάθεσή του να μη στηρίξει άλλο την Ουκρανία.
Όσον αφορά τη δική μας χώρα τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Ο αυξανόμενος αυταρχισμός, ο επιθεωρητισμός στην εκπαίδευση, η υποχρεωτικότητα των εμβολίων, ο περιορισμός των συνδικαλιστικών ελευθεριών, τα διεφθαρμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης-εξαπάτησης και πάνω από όλα η συγκάλυψη του τρομερού εγκλήματος των Τεμπών δείχνουν τον βαθιά αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
Το συμπέρασμα που συνάγεται από τα παραπάνω φαινόμενα –τα οποία είναι ενδεικτικά και δεν περιγράφουν ασφαλώς όλη την αντιδημοκρατική πρακτική της Ε.Ε. και των εκλεκτών της κυβερνήσεων– είναι ότι: Η αντιδραστική και παρηκμασμένη σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό, δημογραφικό κ.λπ.) Ε.Ε. δεν ανέχεται πλέον ούτε την ίδια την –έστω και αστική, τυπική– δημοκρατία της. Γι’ αυτό και υπονομεύει, βήμα το βήμα, μια σειρά δυνατότητες πολιτικής έκφρασης της εργατικής τάξης και γενικά των λαϊκών στρωμάτων, όπως και κατοχυρωμένα συλλογικά δικαιώματα.
Εμείς από την πλευρά μας πιστεύουμε πως η αριστερά, αν θέλει να σέβεται τον εαυτό της, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να επικροτεί αντιδημοκρατικές πρακτικές. Ακόμα και αν αυτές χρησιμοποιούνται εις βάρος κομμάτων ή προσώπων που πολιτικά και ταξικά είναι εχθροί της (όπως η Λεπέν και ο Γκεοργκέσκου). Και αυτό διότι, αφ’ ενός μεν διαχρονικά ισχύει ότι οι απαγορεύσεις και οι διώξεις «είναι το καλύτερο μέσο για να προωθηθούν ανεπιθύμητες αντιλήψεις», όπως τόνιζε ο Ένγκελς, αφ’ ετέρου δημιουργούν επικίνδυνο πολιτικό προηγούμενο, μιας και κανονικοποιούν μεθόδους που πιθανότατα θα στραφούν εναντίον μας και γενικά εναντίον του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Ακόμα και η σημερινή, παρηκμασμένη αστική δημοκρατία εμπεριέχει και ιστορικά κατακτημένα δημοκρατικά δικαιώματα, τα οποία πρέπει να τα προασπίσουμε, μιας και μπορούν να αποτελέσουν εφαλτήριο για περαιτέρω κατακτήσεις και επειδή, αν δεν το κάνουμε, το μέλλον προμηνύεται πολύ χειρότερο.
Η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων μπορεί να γίνει μέσω της συμμετοχής σε κοινωνικούς, πολιτικούς, οικονομικούς-συνδικαλιστικούς και πολιτιστικούς φορείς, οργανώσεις και αγώνες, από το επίπεδο της γειτονιάς έως το πανεργατικό-παλλαϊκό επίπεδο. Αλλά και με τον διαρκή και αταλάντευτο αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μια κοινωνία οικονομικής και κοινωνικής ισότητας, που είναι σε τελική ανάλυση οι ουσιαστικοί όροι για να μπορεί η κοινωνική πλειοψηφία να καθορίζει το μέλλον της!
Ιωάννης Νικολάου-Μπράζιος