Το
αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου
ήταν η αναπόφευκτη τιμωρία για το έγκλημα
του μνημονίου, εκ μέρους του αγωνιζόμενου
λαού μας και ιδίως της αδούλωτης εργατικής
μας τάξης. Τώρα, από καλύτερες θέσεις,
πρέπει να παλέψουμε για να κερδίσουμε
όσα χάσαμε και όσα δικαιούμαστε. Η μόνη
εγγύηση γι’ αυτό είναι να οργανώσουμε
και πάλι την τάξη μας και τους αγώνες
μας!
Καμιά
υποχώρηση στις απαιτήσεις των
«δανειστών»-τοκογλύφων και της ντόπιας
μεγαλοαστικής τάξης! Η αντίθεση στους
εκβιασμούς τους πρέπει να πάρει ενεργητικό
χαρακτήρα απ’ όλα τα καταπιεζόμενα
στρώματα.
1.
Το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης
Ιανουαρίου είναι, πρώτα και κύρια, μια
καθαρή επιτυχία του ελληνικού λαού, που
κατάφερε να νικήσει τον φόβο και να
ανοίξει ένα δρόμο διεκδίκησης των
δικαιωμάτων του από πολύ καλύτερες
θέσεις. Και πάνω απ’ όλα, είναι μια
επιτυχία της αθάνατης ελληνικής εργατικής
μας τάξης, που κράτησε τεσσερισήμισι
χρόνια ψηλά τη σημαία της μάχης ενάντια
στο βάρβαρο μνημόνιο και που, ακόμα και
στις πιο δύσκολες στιγμές, δεν εγκατέλειψε
την ελπίδα της ανατροπής του! Ταυτόχρονα,
συνιστά μια πολιτική μετατόπιση του
ελληνικού λαού με ιστορική σημασία, με
συνέπειες που θα φτάσουν πολύ μακριά –
ειδικά αν συνοδευτεί από την αναγέννηση
των εργατικών και λαϊκών αγώνων. Και
αυτό είμαστε σίγουροι ότι θα γίνει!
Η
παταγώδης αποτυχία του Σαμαρά στην
προεδρική εκλογή του Δεκεμβρίου άνοιξε
μια αλυσίδα εξελίξεων που δεν μπορούσαν
να οδηγήσουν πουθενά αλλού παρά στο
αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου. Μετά τη
μικροαστική τάξη, το μνημονιακό στρατόπεδο
εγκατέλειψαν και σημαντικά τμήματα της
αστικής τάξης, γι’ αυτό και όχι μόνο
δεν άσκησαν κάποια ιδιαίτερη πίεση για
να μη γίνουν εκλογές αλλά μάλλον άναψαν
«πράσινο φως» στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι εκείνα
κυρίως τα στρώματα της αστικής τάξης
που απευθύνονται στην εσωτερική αγορά,
την οποία το μνημόνιο καθήλωσε.
Από
εκεί και πέρα, η κατάσταση ήταν λίγο
πολύ προδιαγεγραμμένη. Ενώ ο ικανός
αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας,
συσπείρωνε ευρύτατες κοινωνικές
δυνάμεις, ο Σαμαράς έκανε μια προεκλογική
καμπάνια απευθυνόμενη 100% στην παραδοσιακή
εκλογική βάση της Ν.Δ. Από αυτή τη σκοπιά,
αν είχε το στόχο απλώς να κρατήσει τον
κύριο όγκο των δυνάμεων της παράταξής
του, τα κατάφερε. Του διέφυγε, όμως, το…
τρένο που οδηγούσε τον Τσίπρα στα όρια
της αυτοδυναμίας. Μπορεί αυτή να μην
ήρθε, αλλά ήρθε εντελώς φυσιολογικά ο
σχηματισμός κυβέρνησης με το αντιμνημονιακό
κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Παράλληλα,
ο Τσίπρας πέτυχε να διαλύσει τον χώρο
του κέντρου (από τον οποίο επεβίωσε μόνο
το Ποτάμι των εργολάβων-καναλαρχών) και
ετοιμάζει υπερκέραση της δεξιάς με
πρόταση για Πρόεδρο της Δημοκρατίας
από το χώρο της ΝΔ – πιθανότατα τον
Αβραμόπουλο. Ενώ δεν πρέπει να διαφύγει
της προσοχής μας ότι η φασιστική Χρυσή
Αυγή συγκράτησε τις δυνάμεις της και
αναδείχθηκε τρίτο κόμμα, παραμένοντας
πάντα μια εφεδρεία του καθεστώτος σε
περίπτωση που η κινητοποίηση της
εργατικής τάξης ξεπεράσει τα όρια που
το καθεστώς μπορεί να αντέξει…
2.
Τι έχει συμβεί εδώ; Η
ελληνική εργατική τάξη επέλεξε να
χρησιμοποιήσει μαζικά τα ψηφοδέλτια
του ΣΥΡΙΖΑ για να ανατρέψει τους
πολιτικούς συσχετισμούς, να διώξει τη
μνημονιακή χολέρα και να ανοίξει μια
ελπιδοφόρο προοπτική.
Και μιλάμε συγκεκριμένα για εργατική
τάξη, γιατί αυτή δεν ταλαντεύθηκε όλα
αυτά τα χρόνια, γιατί η μεγάλη ανατροπή
ξεκίνησε από τα κλασικά εργατικά προάστια
της Αθήνας. Αν
ο Σαμαράς «αισθανόταν» ότι «ο κόσμος
δεν θέλει εκλογές», εμείς «αισθανόμαστε»
δυο χρόνια τώρα ότι το προλεταριακό
κομμάτι του Λεκανοπεδίου αδημονούσε
να τον τσακίσει.
Η αποφασιστικότητα της εργατικής τάξης
τράβηξε τελικά και τη μικροαστική τάξη,
η οποία ούτως ή άλλως δεν έβλεπε και
καμιά προοπτική με το μνημόνιο.
Από
την άλλη, όμως, στο ίδιο αδιέξοδο βρισκόταν
και ένα μεγάλο κομμάτι της αστικής
τάξης, και ιδίως αυτό που έχει σχέση με
την παραγωγή και την εσωτερική αγορά.
Όλοι αυτοί μπορεί να κέρδισαν από τη
μείωση των μισθών και την κατάργηση των
συλλογικών συμβάσεων, από την άλλη όμως
η διαρκής συρρίκνωση της εσωτερικής
αγοράς και η γενικότερη υποβάθμιση του
ελληνικού καπιταλισμού στον διεθνή
καταμερισμό έκανε όλο και πιο ζοφερές
τις προοπτικές τους. Επιπλέον, τα ευρύτερα
στρώματα της αστικής τάξης φοβήθηκαν
ότι, αν συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση,
όλος ο πλούτος της χώρας θα κατέληγε
στους τραπεζίτες, τους ξένους «επενδυτές»
και δέκα το πολύ ντόπιους ολιγάρχες.
Η
κυβέρνηση Τσίπρα εμφανίζεται διατεθειμένη
να «ισορροπήσει» πάνω σε αντιτιθέμενα
μεταξύ τους ταξικά συμφέροντα, ασφαλώς
πάντα μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού,
της αστικής δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής
Ένωσης (και κάπου εδώ η κουβέντα περί
«αριστερής κυβέρνησης» πρέπει να
τελειώνει). Πού
υπολογίζει αυτό το επιτελείο; Πρώτον,
στο αντικειμενικό αδιέξοδο του μνημονίου,
τη σύγκρουση Γερμανίας-ΗΠΑ για την
αντιμετώπιση της παγκόσμιας κρίσης και
την αυξανόμενη δυσαρέσκεια μέσα στην
Ε.Ε. έναντι της γερμανικής πολιτικής.
Δεύτερον,
στο ότι, ούτως ή άλλως, είναι αδύνατον
να διατηρηθεί όρθιο οτιδήποτε από τον
ελληνικό καπιταλισμό χωρίς έναν
στοιχειώδη προστατευτισμό και χωρίς
μια λύση για το χρέος. Η «αιώνια λιτότητα»,
η πλήρης υποταγή στους «δανειστές» και
το χρέος στο 180% του ΑΕΠ είναι ο σίγουρος
δρόμος όχι για να έρθει η ανάπτυξη, όπως
βαυκαλιζόταν ο Σαμαράς, αλλά για να
γίνεις Βουλγαρία. Εδώ
πατάει ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτή είναι όλη η
στρατηγική του! Θα το καταφέρει; Δύσκολο,
αλλά όχι απίθανο!
Η νέα κυβέρνηση φαίνεται διατεθειμένη
να συγκρουστεί με τους «δανειστές»
τουλάχιστον για την επίτευξη μιας «νέας
συμφωνίας» που θα της αφήνει περισσότερες
δυνατότητες χρηματοδότησης της
οικονομίας. Η μόνη εγγύηση είναι η
οργανωμένη πίεση του ελληνικού λαού
για να μην υπάρξει καμιά υποχώρηση στους
τοκογλύφους-ιμπεριαλιστές, καμιά
υπαναχώρηση στη λογική του μνημονίου.
Στο
μεταξύ, η εργατική τάξη, οι άνεργοι, οι
φτωχοί, έχουμε πολύ σοβαρότερα πράγματα
να κάνουμε από το να ομφαλοσκοπούμε
πάνω στις αντιφάσεις αυτής της κυβέρνησης.
Μας δόθηκε μια ευκαιρία και την αρπάξαμε.
Προς το παρόν τουλάχιστον, κανείς δεν
θα μας πλειστηριάσει το σπίτι, δεν θα
πέσουν κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις
μας, δεν θα φορτωθούμε νέους φόρους. Από
κει και πέρα, δεν έχουμε λόγο να περιμένουμε
καμιά ελεημοσύνη! Να
ξαναπάμε όλοι στα σωματεία μας, να
διώξουμε τους άχρηστους γραφειοκράτες,
να οργανωθούμε και να αρχίσουμε μεθοδικά
και ενωτικά να διεκδικούμε· να διεκδικούμε
όχι μόνο τα ψίχουλα που υποσχέθηκε ο
ΣΥΡΙΖΑ αλλά όλα αυτά που δικαιούμαστε
για μια ανθρώπινη ζωή. Εξίσου σημαντικό,
να διεκδικήσουμε παραγωγική ανασυγκρότηση
με δημόσιες δαπάνες και εργατικό έλεγχο,
που μόνο αυτή μπορεί να δώσει προοπτική
στη χώρα και να μας βγάλει από τον φαύλο
κύκλο της φτώχειας και της ανεργίας. Η
δυναμική και αποφασιστική επέμβασή
μας, στους δρόμους και όχι μόνο, είναι
επίσης απαραίτητη για να απαιτήσουμε
διαγραφή του χρέους, να αποτρέψουμε
οποιαδήποτε σκέψη επιστροφής στο
μνημόνιο.
Σε
κάθε περίπτωση, δεν έχουμε να χάσουμε
τίποτα και αν η νέα κυβέρνηση θεωρήσει
ότι δεν μπορούν να διεκδικηθούν φιλολαϊκές
αλλαγές μέσα στο υπάρχον «ευρωπαϊκό
πλαίσιο», τότε ένας λόγος παραπάνω να
αρχίσουμε από τώρα να συζητάμε πώς
φεύγουμε από αυτό το πλαίσιο.
Και δεν εννοούμε ειδικά της Ευρώπης
αλλά γενικά του καπιταλισμού της
παρακμής! Γιατί, ας μην το ξεχνάμε, ακόμα
κι αν υπάρξει μια μικρή ανάσα για τον
λαό μας, δεν αλλάζει το γεγονός ότι το
σύστημα αυτό είναι βαθιά γηρασμένο και
δεν έχει να προσφέρει τίποτα πια στην
ανθρωπότητα, πέρα από πόνο και δυστυχία.
3.
Ο πιο κρίσιμος
απ’ όλους τους παράγοντες είναι η
κινητοποίηση της εργατικής μας τάξης.
Γι’ αυτό έχει σημασία να δοθεί και πάλι
ιδιαίτερο βάρος στα συνδικάτα, ειδικά
σε περίπτωση επαναφοράς των συλλογικών
συμβάσεων, που θα λειτουργήσουν ως ένα
σημαντικό κίνητρο. Αλλά και άλλες μορφές
οργάνωσης, όπως επιτροπές κάθε είδους
(ανέργων, ενάντια στις κατασχέσεις,
χωρίς μεσάζοντες κ.λπ.), και ιδίως σε
αυτή τη φάση οι μαζικές διαδηλώσεις
ενάντια στους εκβιασμούς των «δανειστών»,
θα παίξουν βασικό ρόλο. Όλη αυτή η
διαδικασία δεν μπορεί να προχωρήσει αν
δεν μπει εδώ και τώρα μπροστά μια νέα
πρωτοπορία, μια νέα φουρνιά άφθαρτων
αγωνιστών, που πήραν μέρος στις μάχες
κατά του μνημονίου, έχουν βγάλει τα
σωστά συμπεράσματα και είναι αποφασισμένοι
να δράσουν προς τη σωστή κατεύθυνση.
Τέτοιος κόσμος υπάρχει, μέσα στους
εργασιακούς κλάδους και σε διάφορους
κοινωνικούς χώρους, είτε είναι οργανωμένος
πολιτικά είτε όχι. Εμείς οι
Κομμουνιστές-Τροτσκιστές είμαστε
αποφασισμένοι να βρεθούμε στην πρώτη
γραμμή του αγώνα για την αναγέννηση του
εργατικού μας κινήματος, για την ανάταση
του λαού μας, για τον σωστό προσανατολισμό
της εργατικής μας τάξης στις μεγάλες
και δύσκολες μάχες που έρχονται.
04.02.2015
Η
Συντακτική Επιτροπή