Στην ακί του στοχάστρου - ΒΟΛΗ ΚΑΤΑ ΒΟΛΗ

Του Γιάννη Βερούχη (1931-2010)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ

Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή στήλη που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης. Τα συγκεκριμένα άρθρα έχουν δημοσιευτεί για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 1995 το πρώτο και τον Δεκέμβριο του 2002 το δεύτερο.

1) Οι φόροι του

κυβερνώντος κόμματος

Το κόμμα της κυβερνητικής εξουσίας (το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, όπως παραπλανητικά ονομάζεται) είναι στην πραγματικότητα ένα κόμμα αστικό. Αυτό το έχουμε ξαναγράψει. Είναι αστικό στην ιδεολογία του. Είναι αστικό στο πρόγραμμά του. Είναι αστικό στην πολιτική του. Είναι αστικό στην ιστορία του. Είναι αστικό στην ηγεσία του. Και το ότι έχει και εργαζόμενους -όχι του ιδιωτικού τομέα αλλά του κρατικού μηχανισμού και των ΔΕΚΟ- αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα διότι εργαζόμενα μέλη έχουν και τα αστικά κόμματα.

Για όλα αυτά μπορούμε να μιλήσουμε μια άλλη φορά λεπτομερειακά. Άλλωστε προτιμούμε να μιλάμε πάντα στην κατάλληλη στιγμή αλλά και πάντα συγκεκριμένα. Και το πιο συγκεκριμένο ζήτημα της επικαιρότητας είναι οι κρατικοί φόροι. Σ’ αυτό συμφωνούμε όλοι μας. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τους κρατικούς φόρους σε σχέση με το κυβερνών κόμμα.

Οι κοινωνικές τάξεις μέσα στο αστικό κοινωνικό σύστημα είναι συγκεκριμένες. Είναι η εργατική, είναι η μικροαστική, είναι η αγροτική, είναι η αστική. Και σ’ αυτό συμφωνούμε όλοι μας. Να πιάσουμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά τους.

• Πρώτον: Το κυβερνών κόμμα φόρτωσε πάνω στην εργατική τάξη -που το ίδιο αυτό κόμμα έχει καταδικάσει στην ανέχεια και την ανεργία- το 73% των κρατικών φόρων. Αυτό αναγκάστηκε να το ομολογήσει δημόσια ο ίδιος ο υπουργός των Οικονομικών. Κατά συνέπεια, κάθε άνθρωπος με ανεξάρτητη σκέψη καταλαβαίνει, ότι αυτό το κόμμα σε καμιά περίπτωση δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, και ότι ασφαλώς δεν είναι εργατικό.
• Δεύτερον: Το κυβερνών, κόμμα με την αύξηση των φόρων πάνω στη μικροαστική τάξη, σπρώχνει την τάξη αυτή -που και αυτήν το ίδιο αυτό κόμμα έχει οδηγήσει στην οικονομική συμπίεση προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου- στην παρακμή και καταστροφή και γι’ αυτό και αυτή εξεγείρεται.
  Με τη φορολογία βάσει των προτεινομένων «αντικειμενικών κριτηρίων» τα κατώτερα και πολυπληθέστερα στρώματα της μικροαστικής τάξης οδηγούνται στη χρεοκοπία και την ανεργία.
  Και αυτή η αραίωση των μικροαστών, είναι μια ενέργεια της αστικής τάξης που αποσκοπεί στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.
  Όπως και να ’χει, το βέβαιο είναι ότι το κυβερνητικό κόμμα δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα της μικροαστικής τάξης, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι κόμμα αυτής της τάξης.
• Τρίτον: Το κυβερνών κόμμα επιχειρεί να αυξήσει τους φόρους πάνω στην αγροτική τάξη και οι αγρότες διαμαρτυρόμενοι καταλαμβάνουν εθνικές οδούς. Και αυτό είναι μια απόδειξη ότι το κόμμα αυτό δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα της αγροτικής τάξης, γιατί δεν είναι δικό της.
• Τέταρτον: Το κυβερνών κόμμα όχι μόνο έχει απαλλάξει την αστική τάξη από κάθε σοβαρή φορολογία -με διάφορα νομικά κόλπα- αλλά έχει συνάψει και συνάπτει τεράστια εξωτερικά και εσωτερικά δάνεια, που τα διανέμει απλόχερα στην αστική τάξη με διάφορα προσχήματα -αναπτυξιακός νόμος ’82 κ.λπ. κ.λπ.- και στη συνέχεια φορτώνει το λογαριασμό της εξόφλησής τους στην πλάτη ολόκληρου του εργαζόμενου λαού.
  Το κυβερνών κόμμα ουσιαστικά έχει απαλλάξει φορολογικά ολόκληρη την αστική τάξη, ιδιαίτερα όμως έχει απαλλάξει το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κομμάτι της αστικής τάξης. Και αυτό είναι το εφοπλιστικό κεφάλαιο, το οποίο είναι γιγάντιο όχι μόνο για τα ελληνικά μέτρα αλλά και για τα παγκόσμια.
  Οι επίσημες στατιστικές αναφέρουν ότι το 52% του συνολικού εμπορικού στόλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανήκει στους Έλληνες εφοπλιστές. Δηλαδή στην ελληνική αστική τάξη. Και απόδειξη όσων λέμε είναι ο νόμος του κυβερνώντος κόμματος 2234/31-8-94 «φύλλο εφημερίδας κυβερνήσεως» Α 142 που αναδημοσιεύουμε χαρακτηριστικά.
  «Απαλλάσσονται όλες οι ναυτιλιακές εταιρείες, από παντός φόρου, τέλους, εισφοράς ή κρατήσεως υπέρ Δημοσίου ή οποιουδήποτε τρίτου για το εισόδημα αυτών, που αποκτάται από εργασίες ή παροχή υπηρεσιών».
  Επίσης παρέχεται απαλλαγή από τον ειδικό φόρο τραπεζιτικών εργασιών Φ.Κ.Ε. και από κάθε τέλος χαρτοσήμου και οποιωνδήποτε κρατήσεων.
  Όλα αυτά: Η φοροαπαλλαγή της αστικής τάξης και το φόρτωμα των φόρων πάνω στις άλλες τάξεις και ιδιαίτερα στην εργατική, είναι μια νέα απόδειξη ότι το κυβερνών κόμμα εκπροσωπεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης και ιδιαίτερα της μεγαλοαστικής. Δηλαδή είναι ένα κόμμα αστικό.
  Το ότι αυτός ο νόμος 2234 αποσιωπήθηκε από τα τρία μεγάλα κόμματα της αστικής τάξης, τον τύπο της, την τηλεόρασή της και τη ραδιοφωνία της, αυτό είναι κάτι πολύ φυσικό. Αλλά για τα υπόλοιπα όμως κόμματα, η σιωπή τους αποδεικνύει και την αθλιότητά τους.
  Χώρο για άλλα σχόλια δεν έχουμε…

2) Ο Κομμουνιστής Τροτσκιστής Λάζαρος Τουρνόπουλος

Ο σύντροφος

Λάζαρος Τουρνόπουλος

• Ο σύντροφος Λάζαρος Τουρνόπουλος ήταν η πιο ηθική φυσιογνωμία, και το πιο αφοσιωμένο άτομο στην υπόθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Ελλάδα, που γνώρισα κατά την συμμετοχή μου μέσα στο εργατικό κίνημα.
  - Ο εργάτης Λάζαρος Τουρνόπουλος ανήκε στην γενεά που διαπαιδαγωγήθηκε κάτω από την ηθική και ανθρωπιστική ακτινοβολία της Ρωσικής προλεταριακής επανάστασης του 1917.
  - Ο Λάζαρος ήταν άτομο με πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, όπως όλοι οι πραγματικοί μαρξιστές επαναστάτες που έχω γνωρίσει.
  - Γεννήθηκε στη Μικρά Ασία, από μικρό παιδί δούλεψε μούτσος στα καΐκια, και μετά υποδηματεργάτης.
  - Τα πρώτα μαρξιστικά μαθήματά του τα πήρε στην Κομμουνιστική επαναστατική οργάνωση «Αρχείο του Μαρξισμού» που οργανώθηκε σε αυτήν την δεκαετία του 1920, και μετά συμπλήρωσε τη μόρφωσή του δίπλα στον σύντροφο Παντελή Πουλιόπουλο, μέσα στις φυλακές της Ακροναυπλίας.
  - Στις φυλακές και εξορίες έζησε από το 1934 έως το 1942. Αρχικά στις φυλακές του Γιεντί-Κουλέ της Θεσσαλονίκης, μετά εξορία στην Ανάφη, μετά στις φυλακές της Ακροναυπλίας και τέλος εξορία στη Γαύδο, όπου κατά την μεταφορά του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Λάρισας το 1942, δραπέτευσε θεαματικά στον Πειραιά, και έζησε καταδιωκόμενος.
  - Ήταν παλαιός συνδικαλιστής ηγέτης στη διοίκηση του σωματείου υποδηματεργατών.
  - Ήταν άρρωστος με αφαιρεμένο τον ένα πνεύμονα.
  - Ζούσε μόνος του. Η συντρόφισσά του είχε πεθάνει. Ζούσε σε ένα δωμάτιο στην οδό Ευριπίδου αρ.27 2^ο πάτωμα, που ήταν συγχρόνως κατοικία και εργαστήριο.
  - Ο Σύντροφος Λάζαρος δεν ήταν ο τύπος του εντυπωσιακού επαναστάτη. Αλλά ήταν όμως το ηθικό θεμέλιο της οργάνωσης των Κομμουνιστών –Τροτσκιστών. Εκπροσωπούσε την υψηλότερη έκφραση της κομμουνιστικής ηθικής, και ήταν το υπόδειγμα της αυταπάρνησης και της θυσίας για την υπόθεσή μας.
  - Ο Σύντροφος Λάζαρος δεν ήταν ο τύπος των «θεωρητικών εκφράσεων» αλλά ήταν ο επαναστάτης-εργάτης ο οπλισμένος με το εκπληκτικότερο πολιτικό ταξικό ένστικτο που μπορεί να διανοηθεί άνθρωπος. Απόδειξη για αυτό είναι, ότι ήταν ο μόνος που πριν από πολλά χρόνια είχε προβλέψει επακριβώς, ποιοι θα έφευγαν και ποιοι θα έμεναν στις επαναστατικές ιδέες…
  - Με τον Λάζαρο γνωριστήκαμε στην τροτσκιστική οργάνωση (ΚΔΚΕ) «Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας» και παρόλο ότι μας χώριζε μια πολύ μεγάλη φυσική και κομματική ηλικία, αναπτύχθηκε κατά την συνεργασία μας, μια βαθιά αμοιβαία αλληλοεκτίμηση και μια προσωπική φιλία.
  - Στη στρατιωτική δικτατορία του 1967 (την Χούντα), που οι Έλληνες Τροτσκιστές ίδρυσαν την μεγαλύτερη και ισχυρότερη αντιστασιακή οργάνωση (ΔΕΑ) «Δημοκρατικές Επιτροπές Αντίστασης», ο Λάζαρος ήταν ένας από τους βασικότερους συνεργάτες μου, σε θέματα πολιτικής τακτικής και παραπλάνησης της αστυνομίας.
  - Τον επίλεκτο σύντροφο Λάζαρο τον είδα για τελευταία φορά, στο τέλος του Αυγούστου του 1967.
  Το 1974 που έπεσε η δικτατορία, μόλις επέστρεψα νόμιμα από την εξορία της Γερμανίας αναζήτησα αμέσως τον Λάζαρο. Δεν τον πρόλαβα. Είχε πεθάνει από ανίατη ασθένεια –όρθιος στρατευμένος Κομμουνιστής –Τροτσκιστής Επαναστάτης –στα τέλη Φεβρουαρίου του 1973.
  - Κάθε φορά που περνάω από το κτίριο της οδού Ευριπίδου 27, θυμάμαι πάντα το Λάζαρο και σταματάω για λίγο. Στέκομαι απέναντι από την κεντρική πόρτα και κοιτάω ψηλά στο μπαλκόνι… Όταν η γλάστρα με το βασιλικό ήταν στο περβάζι του παραθύρου, σήμαινε ότι το δωμάτιο ήταν «καθαρό» και μπορούσα να ανέβω…