Του Γιάννη Βερούχη (1931-2010)
1) Δεν φτάνει να μιλάμε σωστά
 |
Είμαστε κυριολεκτικά οι μόνοι που
προειδοποιούσαμε τα θύματα της
οργανωμένης ληστείας του
Χρηματιστηρίου από τη μεγαλοαστική
τάξη και την εγκληματική
ΠΑΣΟΚική κυβέρνησή της
|
Δεν φτάνει να παίρνουμε σωστές
πολιτικές αποφάσεις, και να κάνουμε σωστές πολιτικές προβλέψεις. Δεν φτάνει να
έχουμε δίκιο. Πρέπει να έχουμε και την
αναγκαία οργανωτική δύναμη για να αποδεικνύουμε άμεσα στην πράξη, την ορθότητα
των ιδεών μας και των αποφάσεών μας.
Την εποχή της ληστείας του
χρηματιστηρίου ήμασταν οι μόνοι οι οποίοι και αντιληφθήκαμε και τολμήσαμε να
πούμε την αλήθεια. Αλλά δεν είχαμε όμως την δύναμη να την επιβάλουμε. Γιατί η
προειδοποίηση των θυμάτων αυτής της ληστείας, απαιτούσε πολλές και αλλεπάλληλες
ενημερωτικές συγκεντρώσεις σε δημόσιους χώρους, και άπειρες χιλιάδες αφίσες σε
όλη την Ελλάδα: Και εμείς δεν μπορούσαμε να ανταποκριθούμε, γιατί δεν είχαμε τη
δύναμη να το κάνουμε.
Φυσικά η δύναμη της οργάνωσης δεν
είναι το παν. Το κυρίαρχο είναι η Μαρξιστική επαναστατική ιδεολογία, και το
ταξικό μαχητικό και επιθετικό ριψοκίνδυνο πνεύμα της, που εκφράζονται σε
συγκεκριμένες πολιτικές αποφάσεις.
Ναι… αυτή είναι η αναμφισβήτητη
ιδεολογική και πολιτική βάση μας. Αλλά
για να κάνουμε όμως μια απόφασή μας και πράξη μας, για να μπορούμε να πούμε
αυτό το… ‘’ό,τι λέμε το κάνουμε’’, πρέπει να έχουμε μια επαναστατική οργάνωση
με την απαιτούμενη οργανωτική δύναμη, για να το κάνουμε.
Η περίπτωση της επαληθευμένης
πολιτικής θέσης μας για την ληστεία του χρηματιστηρίου, δεν είναι καθόλου η
μοναδική. Γιατί σε όλα τα βασικά πολιτικά ζητήματα του αιώνα που πέρασε, οι
πολιτικές θέσεις των τροτσκιστών έχουν δικαιωθεί. Και στον αιώνα που μπήκαμε,
ήδη από τώρα δικαιωνόμαστε: Και για την καπιταλιστική ουτοπία της ‘’Ευρωπαϊκής
Ένωσης’’, και για την οικονομική κρίση του καπιταλισμού, για την ανεργία, και για τα καταχθόνια σχέδια των
καπιταλιστών να χτυπήσουν τους Έλληνες εργάτες με την εισαγωγή ξένων εργατών, κ.λπ.,
κ.λπ., κ.λπ.
Το ζήτημα όμως είναι: Ότι εμείς
δεν πολεμάμε για την ιστορική επιβεβαίωση του άπειρου μέλλοντος… και των
ιστορικών μουσείων και αρχείων…
Αλλά πολεμάμε για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού με την
νικηφόρο πάλη της εργατικής τάξης, και όχι από τις επερχόμενες γενεές της αλλά
απ’ τις παρούσες… Και αυτή η νικηφόρος εξελικτική πορεία της πάλης της
εργατικής τάξης, οπωσδήποτε απαιτεί: Πολιτικές αποφάσεις στηριγμένες σε
επαναστατικές ιδέες, και μία ισχυρή επαναστατική οργάνωση αποφασισμένων μαχητών
και μαχητριών.
Και σαν απόδειξη των όσων λέμε
για τον αναντικατάστατο ρόλο της δύναμης: Είναι ότι εμείς οι
Κομμουνιστές-Τροτσκιστές κατορθώσαμε να επιβάλουμε τις πολιτικές προτάσεις μας,
μόνο μία φορά… Όταν είχαμε τη δύναμη να
το κάνουμε, και το κάναμε διαμέσου της πάλης της εργατικής τάξης.
Με την πτώση της δικτατορίας
1967-1974, μια ομάδα Τροτσκιστών εργατών –με αξιόλογη πείρα από τα κρατητήρια,
τις φυλακές και τις εξορίες της χούντας,- διατύπωσε την πολιτική άποψη, ότι για
την κινητοποίηση της εργατικής τάξης, απαιτούντο νέα και ισχυρά αιτήματα που θα
άλλαζαν τη ζωή των εργατών…
Και προπαγάνδισαν τα αιτήματα της
πενθήμερης εβδομαδιαίας εργασίας –αντί των έξι-, τιμαριθμικά μεροκάματα, και
έναν μήνα πληρωμένης θερινής άδειας και επίδομα. Και είχαν τη δύναμη να πείσουν το 1977 δυόμισι χιλιάδες Λιθογράφους
εργάτες, να κηρύξουν έναν απεργιακό αγώνα -γι’ αυτά τα αιτήματα- που κράτησε τρεις μήνες
συνέχεια: Και με νέες πρωτότυπες τακτικές, και μηχανοκίνητες απεργιακές
φρουρές. Και πάνω απ’ όλα με αποφασιστικότητα και ακλόνητη πίστη στη δύναμή
τους, ενίκησαν τους εργοδότες κατά
κράτος, και επέβαλαν όλα τα αιτήματα αυτού του απεργιακού αγώνα. Αυτός ο
αγώνας είναι ο μεγαλύτερος νικηφόρος, απεργιακός αγώνας της ελληνικής εργατικής
τάξης στο δεύτερο ήμισυ του περασμένου αιώνα, γιατί είναι ο πρώτος αγώνας με
αυτά τα αιτήματα. Αλλά όλοι όμως από κοινού οι κάλπικοι ‘’εκπρόσωποι’’ της
εργατικής τάξης, προσπάθησαν και προσπαθούν -ο καθένας για το δικό του λόγο- να
μείνει αυτός ο αγώνας εντελώς άγνωστος…
Και τώρα για τις πολιτικές ιδέες της ηγεσίας της απεργίας: Πρόεδρος
της άμεσα εκλεγμένης εκατοπενηνταμελούς απεργιακής επιτροπής, ήταν ο Τροτσκιστής Εργάτης Γιώργος Χατζής.
Αναφέρουμε της απεργιακή επιτροπή πρώτη, όπως έχει καθιερωθεί από την ελληνική
αλλά και παγκόσμια εργατική αγωνιστική παράδοση.
2) Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι ο αντεργατικότερος της Ευρώπης
Αναδημοσιεύουμε στοιχεία του
Επενδυτή 9/3/96, που προέρχονται από το «ΔΕΛΤΙΟ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ»,
που είναι από τα εγκυρότερα εσωτερικά όργανα ενημέρωσης της ελληνικής αστικής
τάξης:
«Η πραγματική αμοιβή κατά κεφαλήν
των μισθωτών στην Ελλάδα μειώθηκε συνολικά κατά 12% την περίοδο 1986-1994.
Αντίθετα, στις άλλες χώρες της Ευρώπης, η αμοιβή των μισθωτών αυξήθηκε κατά
11,6%. Τα στοιχεία αυτά περιέχονται σε μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Δελτίο της
Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών. Όπως προκύπτει από τη μελέτη, το εργατικό κόστος
στην Ελλάδα ήταν την περίοδο 1974-1985 το 77% του κόστους στις χώρες του ΟΟΣΑ,
ενώ το 1994 μειώθηκε σε 65,4%.
Αντίθετα, το ποσοστό κερδοφορίας
στον επιχειρηματικό τομέα στην Ελλάδα είναι υψηλότερο του μέσου όρου των επτά
περισσότερο αναπτυγμένων χωρών (G7),
αλλά και των χωρών της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ.
Συγκεκριμένα, το ποσοστό κέρδους
στην Ελλάδα την περίοδο 1987-1994 ανέρχεται σε 20,1%, ενώ στις χώρες του G7 το ποσοστό είναι 15,3% και
στις χώρες του ΟΟΣΑ 15,2%.
Από τη μελέτη αποκαλύπτεται ότι
στην Ελλάδα υπάρχει η χαμηλότερη φορολογία στα εισοδήματα και κέρδη από
επιχειρηματικές δραστηριότητες. Έτσι, ενώ σε 22 χώρες του ΟΟΣΑ το ποσοστό
φορολογίας, ως ποσοστό του ΑΕΠ, ανέρχεται σε 14,8%, στην Ελλάδα είναι μόλις το
6,5% του ΑΕΠ (στοιχεία για το έτος 1996)».
Τα στοιχεία αυτά μας δείχνουν
ότι:
1.
Οι μισθοί και τα μεροκάματα των Ελλήνων
εργατών μειώθηκαν κατά 12%.
2.
Τα κέρδη των Ελλήνων καπιταλιστών υπερβαίνουν
τα κέρδη των Ευρωπαίων κατά 47%.
3.
Και οι φόροι που πληρώνουν σε σύγκριση με τους
Ευρωπαίους καπιταλιστές ήταν μόνο το 39%.
Η κατάσταση αυτή αποδεικνύει τη
ληστρική αρπακτικότητα, το πνεύμα της ευκαιριακής ωμότητας και τη θρασύτητα των
Ελλήνων καπιταλιστών.
Η ληστεία, όμως, αυτή της
ελληνικής εργατικής τάξης και ολόκληρου του εργαζόμενου ελληνικού λαού, έγινε
δυνατή μόνο με τον αντικειμενικά εναρμονισμένο ρόλο όλων των πολιτικών κομμάτων
που στηρίζουν το κοινωνικό σύστημα. Και των τριών αστικών πολιτικών κομμάτων,
Ν.Δ., Πολ. Αν. και ΠΑΣΟΚ και των ρεφορμιστικών κομμάτων ΚΚΕ και Συνασπισμού,
παρά τις επιτηδευμένες κραυγές των ρεφορμιστικών κομμάτων περί του αντιθέτου.
Συνυπεύθυνοι, όμως,
συμπληρωματικά για αυτή τη ληστεία των καπιταλιστών, είναι και αυτοί που
διαμέσου των «επαναστατικών κραυγών» τους, στήριξαν εκλογικά το σημερινό
κυβερνών κόμμα ή το εξωράισαν
πολιτικά ή ακόμα χειρότερα συνεχίζουν να
το εξωραΐζουν. Όλοι αυτής της κατηγορίας
είναι οι πιο κατάπτυστοι και οι πιο ύπουλοι εχθροί της εργατική τάξης.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους
την επικαιρότητα και την πολιτική
σημασία), τη σπουδαία αυτή στήλη που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος
και ηγέτης Γιάννης Βερούχης. Τα άρθρα που δημοσιεύουμε σε αυτό το φύλλο μας
έχουν γραφτεί τον Ιούνιο του 2003 το πρώτο και τον Απρίλιο του 1996 το δεύτερο.