Οποιαδήποτε
συμφωνία της κυβέρνησης με τους «δανειστές», ακόμα κι αν διασώζει ένα μέρος των
προεκλογικών της υποσχέσεων, θα έχει προσωρινό χαρακτήρα και δεν θα συνεπάγεται
ούτε τον τερματισμό των αντιλαϊκών μέτρων ούτε το τέλος της αφαίμαξής μας προς
όφελος των «πιστωτών». Γι’ αυτό τα πλέον πρωτοπόρα κομμάτια της εργατικής μας
τάξης οφείλουν να βγουν τώρα στο προσκήνιο και ν’ απαιτήσουν τα βασικά
δικαιώματά της!
Δεν
υπάρχει καμιά προοπτική λύτρωσης για την εργατική μας τάξη χωρίς σύγκρουση με
τις εγχώριες μεγαλοαστικές συμμορίες, και κυρίως εκείνες των τραπεζιτών,
μεγαλοεργολάβων-καναλαρχών, εφοπλιστών. Ή εμείς θα επιβιώσουμε ή τα προνόμια
και η ασυδοσία της ολιγαρχίας.
1. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, επίκειται εντός των επομένων
ημερών μια «συμφωνία» στη «διαπραγμάτευση» μεταξύ της κυβέρνησης Τσίπρα και των
«δανειστών». Για να ακριβολογούμε, στη διαπραγμάτευση μεταξύ της αστικής
κυβέρνησης της Ελλάδας αφ’ ενός και αφ’ ετέρου των αστικών κυβερνήσεων των
ισχυρότερων χωρών της Ε.Ε., κυρίως της Γερμανίας, και των εκπροσώπων του
ευρωπαϊκού (ΕΚΤ) και του παγκόσμιου (ΔΝΤ) τραπεζικού-τοκογλυφικού κεφαλαίου.
Εμείς
οι Κομμουνιστές-Τροτσκιστές, μακριά από αυταπάτες, ψεύτικες ελπίδες αλλά και
άχρηστες απογοητεύσεις, εκτιμούμε ότι: Η συμφωνία αυτή θα είναι μια προσωρινή
συμφωνία, η οποία θα δίνει μια πρόσκαιρη χρηματοδοτική «ανάσα» στην κυβέρνηση με
αντάλλαγμα την επιβολή νέων φόρων (που θα πλήξουν οπωσδήποτε και τα χαμηλά
εισοδήματα) και την παραπομπή του μεγαλύτερου μέρους των προεκλογικών
«δεσμεύσεων» της κυβέρνησης στην επόμενη «διαπραγμάτευση», η οποία ούτως ή
άλλως θα ξεκινήσει μέσα στους επόμενους μήνες. Ενώ, φυσικά, θα συνεχίσει να
θεωρείται δεδομένη η «τήρηση των υποχρεώσεων» της χώρας έναντι των «δανειστών»,
δηλαδή, η «ομαλή» αποπληρωμή του δυσθεώρητου (και επαχθούς) χρέους και η
πολύπλευρη «επιτήρηση». Παραμένει για εμάς κυρίαρχο ότι: αν ο εργαζόμενος λαός, με επικεφαλής τα πιο συνειδητά στρώματα της
εργατικής τάξης, δεν κινηθεί για να επιβάλει τα στοιχειώδη δικαιώματά του, όχι
μόνο δεν έχει να ελπίζει σε καμιά ουσιαστική αλλαγή της κατάστασης μέσα στη
χώρα αλλά στους επόμενους γύρους της «διαπραγμάτευσης» θα συζητάμε ξανά τι και
πόσα επιπλέον θα χάσουμε.
2. Με βάση τα παραπάνω, προκύπτουν μια σειρά ερωτήματα: Θα πρέπει να
αποκλειστεί η πιθανότητα μιας «ρήξης»; Εμείς πιστεύουμε ότι τόσο η «ρήξη» από
τη μεριά της κυβέρνησης Τσίπρα όσο και το «Grexit» (έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ) από τη μεριά των
«δανειστών» δεν είναι τίποτα περισσότερο από διαπραγματευτικά χαρτιά. Για να
προχωρήσει σε μια οποιαδήποτε «ρήξη», η
κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει προετοιμάσει κατάλληλα τον ελληνικό λαό (και την
αστική τάξη) για τις συνέπειες, θα έπρεπε να έχει αρχίσει ήδη τη σύγκρουση με
εκείνα τα τμήματα της μεγαλοαστικής τάξης που υπερασπίζονται λυσσαλέα τη
συνέχιση του «μνημονιακού δρόμου» και θα έπρεπε να καταστρώνει ήδη μια σειρά από
έκτακτα μέτρα για την αντιμετώπιση του αρχικού σοκ από μια τέτοια «ρήξη».
Τίποτα τέτοιο δεν διαφαίνεται στις κινήσεις της κυβέρνησης. Η συγκέντρωση
κάποιων «αποθεμάτων» χρήματος υπό τον έλεγχο της Τραπέζης της Ελλάδος αποσκοπεί
στο να αντέξει η κυβέρνηση λίγο ακόμα στη διαπραγμάτευση και όχι στο να
προετοιμάσει μια «ρήξη», κάτι που θα απαιτούσε άλλου είδους μέτρα, όπως έλεγχο
στην κίνηση κεφαλαίων, έκτακτη φορολογία στους «έχοντες», κρατικοποιήσεις
τραπεζών κ.λπ.
Από
την άλλη, όσοι πιστεύουν ότι οι
«δανειστές» μιλούν από θέση ασφάλειας και σιγουριάς, κάνουν λάθος. Η μη
πληρωμή μίας και μόνης δόσης από την ελληνική πλευρά, πόσω μάλλον μια πιθανή
χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους όχι μόνο για το
«ευρωπαϊκό οικοδόμημα» αλλά για όλη την παγκόσμια οικονομία. Απανωτά άρθρα
μεγάλων οικονομολόγων από διάφορες χώρες έχουν αναδείξει ότι η Ευρώπη δεν είναι
καθόλου προετοιμασμένη για ένα Grexit, που το κόστος του θα μετρηθεί τελικά σε τρις
και όχι δις ευρώ. Ενώ και η στάση της Αμερικής αποτελεί ένα «φρένο» για τις
ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Οι περιφερειακές εκλογές της Ισπανίας, το επερχόμενο
δημοψήφισμα στην Αγγλία (όπου θα τεθεί θέμα αποχώρησης από την Ε.Ε.), η άνοδος
του ευρωσκεπτικισμού στην Ανατολική Ευρώπη ματαιώνουν όλο και περισσότερο την
εικόνα μιας Ευρώπης ενωμένης κάτω από μια συγκεκριμένη πολιτική και
στοιχισμένης πίσω από τη Γερμανία.
Το
αμέσως επόμενο ερώτημα προκύπτει αβίαστα: Εμείς οι εργάτες, οι φτωχοί, τα
θύματα της κρίσης, δεν θα έπρεπε να είμαστε υπέρ της «ρήξης», δεν θα έπρεπε να απαιτήσουμε
από την κυβέρνηση να σταματήσει αμέσως να πληρώνει τους τοκογλύφους και να
πετάξει στα μούτρα των «δανειστών» τα τελεσίγραφά τους; Η απάντηση είναι: ανεπιφύλακτα ναι! Αυτό, όμως, δεν αρκεί να το λες
και δεν έχει κανένα νόημα να το λες απλώς και μόνο για λόγους «αριστερής»
πλειοδοσίας. Τη «ρήξη» δεν τη θέλει ούτε η κυβέρνηση ούτε η άρχουσα
μεγαλοαστική τάξη. Επομένως αυτή μπορεί να την επιβάλει μόνο ο εργαζόμενος
λαός. Για να την επιβάλει, όμως, θα πρέπει να περάσει από τη σημερινή στάση
αναμονής, την κατάσταση της φοβίας και των αυταπατών, σε μια φάση ενεργητική,
αγωνιστική, διεκδικητική, σε μια φάση αντεπίθεσης απέναντι στη λαίλαπα που έχει
υποστεί τα τελευταία χρόνια. Και πρέπει
να είναι προετοιμασμένος και για τις συνέπειες που θα έχει μια τέτοια επιλογή,
που ασφαλώς δεν θα είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Αυτό δεν γίνεται
με ευχολόγια! Προϋποθέτει οργάνωση,
πάλη, ανάδειξη νέων πρωτοπόρων δυνάμεων που θα μπουν μπροστά σε αυτή την πάλη.
Προϋποθέτει κάποιες πρώτες νίκες σε συγκεκριμένα μέτωπα, που πρέπει ν’ ανοίξουν
εδώ και τώρα!
3. Το κορυφαίο ζήτημα αυτή τη
στιγμή είναι το ζήτημα του χρόνου. Πόσες εβδομάδες ή μήνες έχουν μπροστά
τους τα μικροαστικά και κατώτερα αστικά στρώματα μέχρι να «στεγνώσει» η αγορά
και τα «λουκέτα» να πάρουν και πάλι μαζικές διαστάσεις (κάτι που, πάντως, δεν
ισχύει αυτή τη στιγμή, παρά το κλίμα που δημιουργούν τα κανάλια); Πόσους μήνες
μπορούν ν’ αντέξουν ακόμα οι άνεργοι χωρίς ν’ ανοίξει μια προοπτική για
δουλειές; Πόσους μήνες θ’ αντέξουν ακόμα οι χαμηλόμισθοι χωρίς προοπτική για
κάποια μικρή αύξηση, ή με απλήρωτα δεδουλευμένα; Πόσον καιρό μπορεί ν’ αντέξει
το κυβερνητικό σχήμα χωρίς ν’ αρχίσουν να δημιουργούνται κεντρόφυγες τάσεις;
Πόσος καιρός απομένει μέχρι ν’ αναδιοργανωθεί η μνημονιακή αντιπολίτευση, ή ακόμα
και μια πραγματική αριστερή αντιπολίτευση (έξω και πέρα, βέβαια, από τα
«σταματημένα ρολόγια» του ΚΚΕ και τις προσχηματικές «διαφωνίες» των
Λαφαζάνηδων); Πόσον καιρό ακόμα θα παραμείνει αδιατάρακτος στη σκληρή γραμμή
του ο γερμανικός ιμπεριαλισμός;
Το
σίγουρο είναι ότι τα χρονικά περιθώρια για όλους έχουν στενέψει πολύ, και σε
αυτές τις καταστάσεις μόνο οι αποφασισμένοι επιβιώνουν. Το μόνο που θα πρέπει
να ενδιαφέρει εμάς που πονάμε πραγματικά την τάξη μας και τα συμφέροντά της
είναι αυτή η αποφασιστικότητα να
σφυρηλατηθεί στο δικό μας στρατόπεδο. Μόνο αν μπει σε θέση μάχης η εργατική
πρωτοπορία θα μπορέσει πραγματικά η τάξη μας να παίξει έναν ρόλο στις
εξελίξεις. Αλλιώς θα συνεχίσει να παρακολουθεί παθητικά τα «παζάρια» στις
Βρυξέλλες, που και να οδηγήσουν τώρα σε ένα προσωρινό αποτέλεσμα, θα ξεκινήσουν
και πάλι, με ακόμα μεγαλύτερες απειλές, το αργότερο τον Σεπτέμβριο. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο! Οι δυνάμεις
είναι μικρές και διεσπαρμένες, το πρόβλημα ηγεσίας δεδομένο, αλλά οι πρώτες
κινήσεις αντίστασης μπορούν να ξεκινήσουν, έστω σε ορισμένα μέτωπα στην αρχή,
για να πάρουν γενικότερη μορφή στη συνέχεια.
4. Τα πιο συνειδητά και πρωτοπόρα κομμάτια της εργατικής μας τάξης πρέπει
να μπουν τώρα μπροστά, με ένα πρόγραμμα άμεσων διεκδικήσεων, που θα έχουν και
τη μορφή έκτακτων μέτρων υπεράσπισης του λαού και της χώρας από τους εκβιασμούς
των «δανειστών» και του ντόπιου μεγαλοαστικού παρασιτικού κεφαλαίου. Και ποια
είναι τα μέτρα αυτά;
- Σταμάτημα της αποπληρωμής του
εξωτερικού χρέους. Ακόμα και σαν
διαπραγματευτικό χαρτί μιας αστικής κυβέρνησης να το δει κανείς, θα ήταν μια
πρώτη κίνηση για να αλλάξει ο
συσχετισμός στη «διαπραγμάτευση» και η αγωνία να περάσει στο στρατόπεδο των
«δανειστών».
- Επιβολή έκτακτης (αλλά και τακτικής)
φορολογίας στα μεγάλα παρασιτικά εισοδήματα, το μεγάλο κεφάλαιο, τους εφοπλιστές,
την ολιγαρχία του πλούτου. Μείωση μέχρι και κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη
πρώτης ανάγκης, αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, γενική φοροαπαλλαγή των ανέργων.
Δήμευση των περιουσιακών στοιχείων των μεγαλοφοροφυγάδων και των οφσόρ
εταιρειών.
- Αυξήσεις στους
χαμηλόμισθους-χαμηλοσυνταξιούχους, επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων.
- Κρατικοποίηση του τραπεζικού
συστήματος και των στρατηγικών επιχειρήσεων, άνοιγμα των κλειστών εργοστασίων. Επιτακτική συγκέντρωση όλων των κρατικών πόρων και
διάθεσή τους υπέρ της παραγωγικής
ανασυγκρότησης, με δημόσιες επενδύσεις, όπως επίσης και υπέρ των άμεσων
λαϊκών αναγκών. Απαγόρευση εξαγωγής χρήματος από τη χώρα.
- Άμεση κάλυψη της επιβίωσης των πιο
εξαθλιωμένων, με επισιτιστικά και
ιατροφαρμακευτικά προγράμματα και με κινητοποίηση όλων των κρατικών και μη
κρατικών δομών αλληλεγγύης. Επέκταση του επιδόματος ανεργίας σε όλο το χρονικό
διάστημα ανεργίας.
Μόνο μέσα από την πάλη για τέτοιου
είδους άμεσες και ζωτικές διεκδικήσεις μπορεί και η εργατική μας τάξη να
ενισχύσει τη θέση της και ο εργαζόμενος ελληνικός λαός να προετοιμαστεί για να
διεκδικήσει συνολικότερες και πιο ριζοσπαστικές λύσεις στα προβλήματά του. Μόνο
μέσα από αυτή την προοπτική ο φόβος θα περάσει στο στρατόπεδο των ξένων και
εγχώριων παρασίτων και εκβιαστών.
3.6.2015
Η Συντακτική Επιτροπή