Στην ακί του στοχάστρου - ΒΟΛΗ ΚΑΤΑ ΒΟΛΗ

                                            Του Γιάννη Βερούχη (1931-2010)

1)      Η Ιστορία μας

Στο γράψιμο της ιστορίας ο καθένας έλκεται από τους ομοίους του. Οι μαχητές γράφουν για τους μαχητές, τους αγώνες τους και τις θυσίες τους. Και αντίθετα οι άμαχοι, οι δειλοί, οι βολεμένοι, -όπως συχνά βλέπουμε-, αυτοί υμνούν τους ομοίους τους, και διακατέχονται από μια βαθιά απέχθεια για τους αφοσιωμένους αγωνιστές και τις θυσίες τους.

Τροτσκιστής σημαίνει μαχητής. Κατά συνέπεια η ιστορία των Τροτσκιστών, είναι μια ιστορία μαχητών που μπορεί να γραφεί όμως, μόνο από αγωνιστές τροτσκιστές με μαχητικό πνεύμα και διάθεση.

Και αυτή η Ιστορία των Ελλήνων Τροτσκιστών –που έχουν λαμπρή ιστορία με ιερές και αιματοβαμμένες παρακαταθήκες- πρέπει να γραφεί και είναι αυτή που μας λείπει: Γιατί είναι μια  αναγκαιότητα της επαναστατικής προετοιμασίας.

2)      «Προβληματικές» και δημόσιο χρέος

1.000.000.000.000 (ένα τρισεκατομμύριο) δρχ. έξοδα συν 300.000.000.000 (τριακόσια δισεκατομμύρια) δρχ. χρέη αφήνει ο ΟΑΕ (Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων), που ίδρυσε η κυβέρνηση Παπανδρέου πριν 10 χρόνια (σ.σ. Το άρθρο είναι γραμμένο το 1993 αλλά σήμερα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ!). η πρόσφατη αυτή πληροφορία κάνει το ζήτημα αρκετά επίκαιρο. Η κυβέρνηση Παπανδρέου πήρε την εξουσία το 1981, με βασικά συνθήματα τη σοσιαλιστική αλλαγή, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, ο λαός στην εξουσία κ.λπ. κ.λπ., τα οποία έφεραν μεν μια ενθουσιώδη συμπάθεια των εργαζόμενων προς την κυβέρνηση, αλλά και ταυτόχρονα μια δυσπιστία μιας μερίδας της καπιταλιστικής τάξης.

Γι’ αυτό και ένα από τα πρώτα μελήματα της κυβέρνησης Παπανδρέου ήταν να αποδείξει έμπρακτα στην καπιταλιστική τάξη, τους καλούς σκοπούς και διαθέσεις της, και την πιστή και δουλική αφοσίωσή της στο καπιταλιστικό καθεστώς και την ίδια αυτή την κυρίαρχη κοινωνική τάξη του, και πήρε διάφορα μέτρα.

Πρώτο μεγάλο «σοσιαλιστικό» μέτρο της ήταν ο «Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων» (ΟΑΕ). Αυτό έγινε ως εξής. Στο διάστημα στης δικτατορίας, καθώς και πριν και μετά από αυτή, ο αρπακτικός και ληστρικός ελληνικός καπιταλισμός –που τέτοιος είναι και κάθε καπιταλισμός- το είχε ρίξει στη λεηλασία των κρατικών δανείων, σε φανερές απάτες και δόλιες χρεοκοπίες επιχειρήσεων. Και με αναπτυξιακά σχέδια «μαϊμούδες» και με την απειλή του κλεισίματος και κάθε μορφή νομική απάτης και εξαγοράς συνειδήσεως και δολιότητες, καταβρόχθισε τεράστια κρατικά δάνεια και έφθασε στο σημείο, πλήθος επιχειρήσεων να έχουν χρέη ακόμα και δεκαπλάσια της αξίας τους. Η κυβέρνηση Παπανδρέου, όμως, όχι μόνο δεν τιμώρησε τους υπεύθυνους –όπως έλεγε- αλλά ανέλαβε με πατρική στοργή και αγάπη, την προστασία και οικονομική, νομική και ηθική αποκατάσταση όλων των αναμιγμένων στην υπόθεση καπιταλιστών, ιδρύοντας το ΟΑΕ. Στον οποίο ο κάθε καπιταλιστής παρέδιδε την «προβληματική του» και τα χρέη του και απαλλασσόταν κάθε ευθύνης, για να συνεχίσει ανενόχλητος τη δράση του, και όχι μόνο αυτό, αλλά μπορούσε να πάρει και νέα κεφάλαια με χαριστική κρατική επιδότηση με τον νέο «αναπτυξιακό» νόμο της ίδιας κυβέρνησης Παπανδρέου.

Όλα αυτά συνέβαιναν την ίδια στιγμή που οι μικροβιοτέχνες, οι μικρέμποροι και οι εργαζόμενοι διώκονταν και διώκονται ισόβια ακόμα και για τα ελάχιστα χρέη τους. Και ταυτόχρονα αυτή η κυβέρνηση, με την «κοινωνικοποίηση», εξαπάτησε και τους εργάτες των «προβληματικών», που δούλεψαν σκυλίσια για την εξυγίανσή τους, και που τελικά η επόμενη αντιδραστική κυβέρνηση Μητσοτάκη τις επιστρέφει στους καπιταλιστές, με συνολικό δεκαετές κόστος εξυγίανσης 1 τρισεκατομμύριο 300 δισεκατομμύρια δραχμές.

Δεύτερο μεγάλο «σοσιαλιστικό» μέτρο της κυβέρνησης Παπανδρέου ήταν ο «αναπτυξιακός» νόμος, με τον οποίο, για κάθε μεγάλη καπιταλιστική επένδυση, ένα  μέρος –από 25% έως 75% κατά περίπτωση- του συνολικού κεφαλαίου ήταν και είναι κρατική επιδότηση. Και τα μυθώδη αυτά κεφάλαια που χάρισε στους καπιταλιστές –όπως και τα έξοδα του ΟΑΕ- τα εξασφάλισε από παγκόσμιες τράπεζες και από εσωτερικό δανεισμό, που την εξόφλησή τους και τους τόκους τους, τα φόρτωσε στις πλάτες του εργαζόμενου ελληνικού λαού και υποθήκευσε και τις  επόμενες γενιές του.

Το πρώτο «σοσιαλιστικό» μέτρο ο Παπανδρέου το παρουσίασε σαν «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής» και το δεύτερο σαν μέτρο για την καταπολέμηση της ανεργίας!

Όλη αυτή η εξωφρενική ιστορία, είναι μια τερατώδης πολιτική απάτη σε βάρος του εργαζόμενου ελληνικού λαού, από έναν μεγάλο πιστό και αφοσιωμένο πολιτικό υπηρέτη του ελληνικού καπιταλισμού.

Η μεγάλη επιχείρηση «Πειραϊκή-Πατραϊκή» έγινε «προβληματική» από το μεγάλο οικογενειακό καπιταλιστικό συγκρότημα Στράτου-Κατσάμπα. Τώρα το οικογενειακό συγκρότημα ξαναπαίρνει το φιλέτο της επιχείρησης, το εξυγιανθέν οικονομικά, υπερσύγχρονο, με τα τελειότερα νέα μηχανήματα, το κλωστήριο του Καρπενησίου. Του οποίου η αξία –κατά την εκτίμηση των ειδικών τεχνικών υφαντουργών- είναι περί τα 4 δισεκατομμύρια δραχμές, και οι παλιοί του ιδιοκτήτες το ξαναπαίρνουν με 535 εκατομμύρια, από τα οποία  θα καταβάλουν τα 100 και τα υπόλοιπα «αργότερα» και με άτοκες δόσεις, που θα «εξοφληθούν» έως τις 30/12/1999. Επίσης, θα επαναπροσλάβουν μόνο το 65% του προσωπικού και με μειωμένα ημερομίσθια κατά 12%. Το οικογενειακό συγκρότημα ελέγχει τον ΣΕΒ, τη συμφωνία έκανε ο Μητσοτάκης και ο Παπανδρέου εσιώπησε.

3)      Η υποχρεωτική διατίμηση

Τα σπουδαιότερα δοκιμασμένα παγκόσμια μέτρα κατά της ακρίβειας είναι δύο.

Πρώτον: Είναι ο νόμος του «Maximum» (της «μέγιστης» τιμής), δηλαδή υ υποχρεωτική ανώτατη τιμή πωλήσεως. Ο νόμος αυτό ήταν της Γαλλικής αστική επανάστασης του 1789, ψηφίστηκε από τη Συμβατική Συνέλευση στις 4 Μαΐου του 1793, με πρόταση του ηγέτη της αστικής επανάστασης Μαξιμιλιανού Ροβεσπιέρου, και επεβλήθηκε με τα αστικά μέσα… Με την πρώτη εκπληκτική αστική εφεύρεση παραγωγικότητας… την λαιμητόμο!!!

Δεύτερον: Είναι η πρόταση της «αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής». Δηλαδή είναι η αυτόματη μηνιαία προσθήκη πάνω στον μισθό, του ποσοστού της αύξησης του τιμαρίθμου.

Αυτή η πρόταση έγινε από τον μαρξιστή επαναστάτη ηγέτη Λέοντα Τρότσκυ το 1938, και είναι μέσα στο «Μεταβατικό Πρόγραμμα της 4^ης Διεθνούς». Η πρόταση της «αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής» όπως και η πενθήμερη 40ωρη εβδομαδιαία εργασία, ήταν τα αιτήματα της απόλυτα νικηφόρου απεργίας του 1977, 2.500 λιθογράφων εργατών και συνεχούς διάρκειας 3 μηνών. Και θεωρούμε τιμητικό για μας ότι και οι δύο ηγέτες αυτού του μεγάλου εργατικού αγώνα, και ο πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Σωματείου Λιθογράφων, ήταν και είναι σύντροφοί μας.

Τώρα προτείνουμε το πρώτο μέτρο, επειδή για το δεύτερο τα υπάρχοντα σημερινά συνδικάτα δεν ανταποκρίνονται για τον απαιτούμενο αγώνα.

Και τα δύο αυτά μέτρα κατά της ακρίβειας, είναι αποτελεσματικά.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ

Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή στήλη που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης. Τα άρθρα που δημοσιεύουμε σε αυτό το φύλλο μας έχουν γραφτεί τον Μάρτιο του 2003 το πρώτο , τον Οκτώβριο του 1993 το δεύτερο και το Δεκέμβριο του 2003 το τρίτο.