Διαρκής αιμορραγία για τη χώρα οι εισαγωγές

Παρά τα 6 χρόνια διαρκούς ύφεσης και παρά τα capital controls, οι εισαγωγές έχουν

Για να μη χάνουμε τουλάχιστον 30 δις το χρόνο σε
 εισαγωγές, πρέπει να ξαναστήσουμε την παραγωγή 
στα πόδια της

σταθεροποιηθεί γύρω στα 30 δις ετησίως, εξαιρουμένων των πετρελαιοειδών. Την ώρα που οι Έλληνες εργαζόμενοι εξαθλιώνονται με νέα μέτρα ύψους 5,5 δις, κάθε χρόνο ξοδεύεται αυτό το ποσό για να αγοραστούν προϊόντα που περιλαμβάνουν από είδη πρώτης ανάγκης έως υπολογιστές. Τα αντίστοιχα χρόνια, οι εξαγωγές εμφανίζονται αυξημένες. Σε απόλυτους αριθμούς, όμως, είναι μικρότερες της περιόδου προ κρίσης, όπως επίσης και σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες που εντάχθηκαν σε μνημόνια.

Το έγκλημα εις βάρος των εργαζομένων συνεχίζεται από δύο μεριές. Εγχώρια και ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη εξακολουθούν την υποτίμηση της εργασίας μας χωρίς τελικά να προχωρούν σε κάποια παραγωγική επένδυση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας πάρει τη σκυτάλη από τους προηγούμενους,

χύνει κροκοδείλια δάκρυα, αλλά επιμένει να μην ενεργοποιεί, ακόμα και στο βαθμό που μπορεί, την παραγωγική βάση της χώρας. Έτσι, όχι μόνο δε παράγεται νέος πλούτος αλλά «δικαιολογείται», μέσω περικοπών, η καταλήστευση του κόπου των εργαζομένων (που χυδαία βαφτίστηκε ότι «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας»).

Από την άλλη, οι άνεργοι εγκαταλείπονται στην εξαθλίωση. Η όποια σχεδιαζόμενη ανάπτυξη, κι αυτή στα χαρτιά, δεν προκύπτει πια από την παραγωγή αγαθών αλλά από την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής. Είναι αντιληπτό πως δεν μπορούμε να συναγωνιστούμε την Κίνα, από άποψη κόστους, σε προϊόντα ψηφιακής τεχνολογίας. Ακόμα όμως και με καπιταλιστικούς όρους, έστω το 1/3 των 30 δις αν έμπαινε ως παραγωγικός στόχος, σε αυτά που η Ελλάδα έχει δυνατότητες, σημαντικό μέρος των ανέργων θα ξαναγινόταν οικονομικά ενεργό. Τα οικονομικά και κοινωνικά οφέλη προς όλες τις πλευρές (ασφαλιστικό, εργασιακά, ανεργία, κοινωνικές παροχές) είναι προφανή.

Το διαχρονικό έγκλημα των ελληνικών κυβερνήσεων δεν είναι μόνο ότι συνεργούν με τους δανειστές στη ληστεία. Είναι στο γεγονός ότι δεν έχουν την προοπτική των κρατικών επενδύσεων που θα βοηθούσαν στην ανάπτυξη. Αφού δεν θέλουν να επενδύσουν οι καπιταλιστές, οι δημόσιες επενδύσεις με πρωτοβουλία των εργαζομένων είναι η μόνη επιλογή.

Το σύνθημα των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων παραγωγής μπορεί και πρέπει να γίνει σημείο αναφοράς για τους εργαζόμενους: «Αν δε μπορείτε εσείς, μπορούμε ΕΜΕΙΣ!». Η λύση είναι στην άκρη του χεριού μας και μόνο εμείς μπορούμε να τη δώσουμε!

Θωμάς Θαλασσινός