 |
Ιμπεριαλιστές και
τοπικές αστικές τάξεις όχι μόνο δεν
ενδιαφέρονται να σταματήσουν τον πόλεμο στη
Συρία,
αλλά κλιμακώνουν το λουτρό αίματος, για τα οικονομικά
και όχι μόνο
συμφέροντά τους
|
Και
ενώ όλα έδειχναν ότι ο πόλεμος στη Συρία πλησίαζε στο τέλος του, με τις
συντριπτικές νίκες των Κούρδων (YPG) και των συμμάχων
τους Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF) κατά του Ισλαμικού
Κράτους (ISIS), αλλά και με τις επιτυχίες του Άσαντ κατά της
λεγόμενης «αντιπολίτευσης», η εισβολή της Τουρκίας στη Βόρεια Συρία, με την
έμπρακτη υποστήριξη των ΗΠΑ και την πλήρη ανοχή της Ρωσίας, ανέτρεψε τις μέχρι
τώρα ισορροπίες και συμμαχίες.
Το πρόσχημα για την εισβολή της Τουρκίας του
Ερντογάν ήταν η καταπολέμηση της τρομοκρατίας του Ισλαμικού Κράτους (ISIS).
Αλλά ο πραγματικός
στόχος είναι η εξόντωση των Κούρδων της Συρίας, με τον φόβο πως, μετά τις νίκες
των τελευταίων εναντίον των φανατικών ισλαμιστών, η δημιουργία ενός κουρδικού
κράτους στη βόρεια Συρία, όπως και στο Ιράκ, θα έφερνε πιο κοντά και το Μεγάλο
Κουρδιστάν, το οποίο θα συμπεριλάμβανε και τα κουρδικά εδάφη της Τουρκίας. Ταυτόχρονα
η Τουρκία πετυχαίνει τον έλεγχο τμήματος της βόρειας Συρίας, αλλά και μερική
αποκατάσταση του καταρρακωμένου γοήτρου των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, μετά το
αποτυχημένο πραξικόπημα του καλοκαιριού.
Από
την πλευρά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ήταν αναγκαία μια προσωρινή έστω
συμμαχία του με την Τουρκία, για να φρενάρει τις προελαύνουσες δυνάμεις του Άσαντ,
που υποστηρίζονται από τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Ο τελευταίος αποσκοπεί σε ένα
καλό κομμάτι της πίτας στη νέα μοιρασιά της Μέσης Ανατολής, για την προώθηση
των δικών του συμφερόντων (ενέργεια, οπλικά συστήματα κ.ά.).
Το ότι ο πόλεμος
στη Συρία έχει πάρει τη μορφή ενός σφαγείου χωρίς ορατό τέλος έχει να κάνει και
με το γεγονός ότι οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην περιοχή είναι πολύπλοκες
και άλυτες. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι περισσότεροι από τους εμπλεκόμενους εξάγουν
φυσικό αέριο.
Το Κατάρ, που χρηματοδοτεί τον ISIS, και το Ιράν, που
πολεμάει στο πλευρό του Άσαντ, διαθέτουν τα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου
παγκοσμίως. Ο χώρος της βόρειας Συρίας είναι ο δρόμος προς την ευρωπαϊκή αγορά
και όποιος τον ελέγχει, μπορεί να ελέγξει και τη ροή φυσικού αερίου προς την
Ευρώπη. Η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή των ΗΠΑ και της Ρωσίας, καθώς και η απόφαση
των Ευρωπαίων (Γαλλίας, Αγγλίας, Ιταλίας) να συμμετάσχουν πιο ενεργά, πίσω από
τους Αμερικανούς, με στρατό και όπλα, δημιουργεί την πεποίθηση ότι το τέλος
αυτού του πολέμου είναι μακριά.
Από
τα μέχρι τώρα στοιχεία, όλα δείχνουν μια
παρασκηνιακή συνεργασία Ρωσίας- Αμερικής, μιας και συμφωνούν και οι δύο με
την τουρκική εισβολή, αλλά και με την παραμονή στον πόλεμο των Κούρδων και των
συμμάχων τους. Τις απόψεις αυτές έρχονται να ενισχύσουν διεθνείς αναλυτές,
μιλώντας για τα «βρεφικά βήματα μιας νέας Ρωσο-Αμερικανικής πολιτικής με όργανο
την Τουρκία». Σε αυτό να προσθέσουμε την εδώ και κάποια χρόνια στενή συνεργασία
της ρωσικής Gazprom και της αμερικανικής Exxon Mobil στην εκμετάλλευση
των πετρελαίων και του φυσικού αερίου της Αρκτικής. Γιατί όχι και του Περσικού
Κόλπου;
Το
Μεσανατολικό πρόβλημα όχι μόνο παραμένει άλυτο εδώ και πολλά χρόνια αλλά και
περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, λόγω των
ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού, που
δημιουργεί διαλυτικές τάσεις σε κράτη με εσωτερικές αντιθέσεις, όπως Συρία,
Ιράκ, Λιβύη κ.λπ., αλλά και της
αδυναμίας του προλεταριάτου της περιοχής να ενοποιηθεί κάτω από μια κοινή
σημαία, ξεπερνώντας εθνικές και θρησκευτικές διαιρέσεις.
Αν στις
ανεπτυγμένες χώρες η εργατική τάξη μπορέσει να αναδιοργανωθεί και να σημειώσει
νίκες, αυτό θα ενθαρρύνει και τους μεσανατολικούς λαούς να παλέψουν για τα
δικαιώματά τους και μια απελευθερωτική κοινωνική προοπτική.
Υποστηρίζουμε χωρίς
αυταπάτες τις πιο προοδευτικές δυνάμεις μέσα στη Συρία, όπως τους Κούρδους του YPG, και κινητοποιούμαστε όπως μπορούμε για το σταμάτημα του
πολέμου, που γίνεται για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των τοπικών αστικών
τάξεων και των ιμπεριαλιστών, με εκατόμβες νεκρών προλεταρίων της Μέσης
Ανατολής.
Χρήστος Χατζής