 |
Αν τα χρήματα που ξοδεύονται σε
διάφορες μορφές κουκουλώματος και
ανακύκλωσης της ανεργίας πήγαιναν σε δημόσιες
παραγωγικές
επενδύσεις, θα είχαμε σίγουρα πολύ λιγότερους ανέργους
|
Η οικονομική
και κοινωνική κρίση μαστίζει την ελληνική κοινωνία και, σαν αποτέλεσμα των
μνημονίων, κάθε μορφή κοινωνικής πρόνοιας έχει συρρικνωθεί. Μέσα σε αυτό το
πλαίσιο, η ήδη πετσοκομμένη «κοινωνική πολιτική» μεταλλάσσεται κατά τέτοιον
τρόπο που δημιουργεί μόνο «ωφελούμενους», σε ομηρία από το κράτος, και όχι
αξιοπρεπείς εργαζόμενους.
Η πιο σοβαρή έκφραση
της κρίσης είναι η ανεργία, η οποία δεν είναι μόνο οικονομικό πρόβλημα, αλλά είναι
και βαθύτατα κοινωνικό και πολιτικό. Η
πολιτική που γιγάντωσε την ύφεση είναι η ίδια πολιτική που απαγορεύει την παραγωγική
ανασυγκρότηση της χώρας και επιτείνει το πρόβλημα της ανεργίας. Η «λύση»
που προς το παρόν προσφέρεται από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, και την
τελευταία, των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι μια επιδοματική
ουσιαστικά πολιτική, που εμφανίζεται ως πολιτική «αλληλεγγύης» στους ανέργους
και τους ασθενέστερους, αλλά στην πραγματικότητα έχει τη μορφή ελεημοσύνης και
εξάρτησης από το κράτος.
Κανείς δεν
αμφισβητεί ότι υπάρχει ανάγκη στήριξης των πιο χτυπημένων από την κρίση ομάδων
του πληθυσμού, από την άλλη όμως η αξιοπρέπεια των εργαζομένων και των πολιτών συνολικότερα
είναι αυτή που θα δώσει την ελπίδα και την προοπτική.
Έχουμε, για
παράδειγμα, τα συσσίτια, τα κοινωνικά παντοπωλεία, τις κάρτες σίτισης και άλλες
παρόμοιες δομές υποστήριξης των ανέργων και οικονομικά ασθενέστερων. Σίγουρα
δεν είμαστε αντίθετοι σε κάτι που μπορεί να ανακουφίσει μεγάλες κοινωνικές ομάδες
οι οποίες δεν έχουν ούτε τα αναγκαία. Αυτά, όμως, βοηθούν μόνο προσωρινά,
αποτελούν ημίμετρα και όχι ουσιαστικές και μακρόπνοες λύσεις. Άλλωστε, παρατηρούμε ότι σε πολλές
περιπτώσεις δεν παίρνουν τη βοήθεια αυτοί που πραγματικά την έχουν ανάγκη.
Στη συνέχεια, ως
«λύση» προσφέρεται από το κράτος η λεγόμενη «κατάρτιση», τα επιδοτούμενα σεμινάρια κ.λπ. Πρόκειται για
αμφιβόλου αποτελεσματικότητας επανεκπαίδευση, που ως αποτέλεσμα έχει να κάνουν πάρτι με τα χρήματα του κράτους
και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΣΠΑ) διάφοροι επιτήδειοι, όπως ιδιωτικά ΚΕΚ και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Δεν είναι
βέβαια τυχαία η δημιουργία τόσο πολλών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων αυτή την
εποχή. Εκτός λοιπόν μιας μικρής οικονομικής ανακούφισης, σε αυτούς τους χώρους της
«κατάρτισης» δημιουργούνται αυταπάτες ότι
οι άνεργοι εξειδικεύονται για την επόμενη… ανύπαρκτη εργασία και συχνά πυκνά
σπρώχνονται να ζητήσουν επιδοτήσεις για να ανοίξουν δικές τους επιχειρήσεις,
πρακτική που οδηγεί στο ίδιο παρασιτικό μοντέλο που ζήσαμε τα τελευταία 30
χρόνια.
Από την άλλη,
έχουμε τις προσωρινές θέσεις εργασίας (voucher, επιδότηση του
εργοδότη για πρόσληψη ανέργων, 5μηνα στους δήμους κ.λπ.). Είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για εκμετάλλευση, ανασφάλεια, χαμηλές
αμοιβές και ένας μοχλός πίεσης προς τα κάτω στα ήδη χαμηλά μεροκάματα των μόνιμων
εργαζόμενων. Και εδώ αναπαράγεται ένας παρασιτισμός που δεν έχει καμιά σχέση
με τις πραγματικές ανάγκες της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Στις περιπτώσεις αυτές η ανεργία απλώς
κουκουλώνεται ή ανακυκλώνεται και οι εργαζόμενοι ζουν με την ελπίδα ενός νέου
5μηνου, ώστε να μην εξαθλιωθούν.
Όλες αυτές και
άλλες «πολιτικές στήριξης» δεν οδηγούν πουθενά, δεν έχουν σχέση με ανάπτυξη και
δημιουργία αξιοπρεπών θέσεων εργασίας. Είναι καθαρό ότι η κυβέρνηση Τσίπρα,
πιστή στο μνημονιακό πλαίσιο, επιλέγει και αυτή τις ίδιες πολιτικές, που
συντηρούν το πρόβλημα της ανεργίας, καθιστώντας τους πολίτες ανενεργούς εργασιακά,
ενώ παράλληλα οδηγούν στην περιθωριοποίηση και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Καταλαβαίνετε
λοιπόν τι θα συμβεί σε μερικά χρόνια· θα έχουμε πολίτες επαγγελματικά
ανεκπαίδευτους, έξω από την παραγωγική διαδικασία, μαθημένους να ψευτοβολεύονται
με επιδόματα φτώχειας. Αυτό δεν πρέπει να γίνει! Γι’ αυτό ο αγώνας των εργαζομένων και των ανέργων θα πρέπει να είναι
μόνο σε μία κατεύθυνση: στην απαίτηση του δικαιώματος της εργασίας και όχι της ελεημοσύνης.
Με στήριξη της ντόπιας παραγωγής με δημόσιες επενδύσεις, με σχεδιασμό και
εργατικό έλεγχο, με έμφαση στην παραγωγή υψηλής τεχνολογίας. Μόνο έτσι θα
έχουμε θέσεις εργασίας σταθερές, ικανοποιητικά αμειβόμενες, με δικαιώματα, με
ισχυρή την εργατική τάξη, και όχι επαιτεία και ομηρία.
Ματίνα Χελιδώνη