 |
Το πολυδιαφημισμένο αλάτι Ιμαλαΐων παράγεται
υπό
απάνθρωπες συνθήκες
|
Εκτός από τις μόδες στην εμφάνιση,
έχουμε πλέον και τις διατροφικές μόδες. «Ειδήσεις» που διοχετεύονται μέσω της
διαφήμισης, μέσω γνωστών σεφ ή δήθεν επιστημόνων, παντελώς ατεκμηρίωτες τις
περισσότερες φορές, μας ωθούν να καταναλώσουμε διάφορες «υπερτροφές»
(σκευάσματα, βότανα ή καρυκεύματα) για καλύτερη υγεία.
Τέτοια περίπτωση είναι και το
αλάτι Ιμαλαΐων. Σε μια χώρα που αφθονεί το θαλασσινό και συνήθως άριστης
ποιότητας αλάτι, ξαφνικά επικράτησε η κατανάλωση του συγκεκριμένου αλατιού. Η
τιμή του είναι 46% υψηλότερη από το κανονικό, εξορύσσεται από ορυχεία στο
Πακιστάν και περιέχει χλωριούχο νάτριο κατά 95%-96%.
Η αύξηση στην κατανάλωσή
του άρχισε μετά τη συστηματική προώθησή του από γνωστό Άγγλο σεφ. Έρευνες της επιστημονικής ομάδας CASH ανακάλυψαν ότι όχι μόνο δεν παρουσιάζει κανένα σοβαρό
πλεονέκτημα σε σχέση με το κανονικό αλάτι, αλλά η αυξημένη κατανάλωσή του
μπορεί να επιβαρύνει τον οργανισμό. Οι Times του Λονδίνου αποκάλυψαν ότι οι συνθήκες εξόρυξής του είναι άθλιες. Οι εργάτες των ορυχείων
εργάζονται με εξοντωτικά ωράρια, με μισθούς πείνας, ενώ τα εργατικά ατυχήματα
είναι συχνά και πολλές φορές θανατηφόρα.
Μια άλλη υπερτιμημένη «υπερτροφή»
είναι το κινόα, που πολύ λίγο διαφέρει από το δικό μας ταπεινό σιτάρι. Η
εκτίναξη της ζήτησής του προκάλεσε έλλειψή του και υποσιτισμό στους κατοίκους
των Άνδεων, που είναι η βασική τους τροφή.
Η συνειδητή καταναλωτική συμπεριφορά, με βάση τις πραγματικές ανάγκες
και όχι τις πλασματικές που μας δημιουργούν, είναι άμεση αναγκαιότητα. Τα κέρδη
τους είναι από τα δικά μας χρήματα, ας μην παίξουμε το παιχνίδι τους! Μακριά
από τις πολυεθνικές τροφίμων σε οτιδήποτε καταναλώνουμε! Όχι σε προϊόντα που
έρχονται από μακρινές χώρες, η μεταφορά τους επιβαρύνει το περιβάλλον. Μακριά
από προϊόντα που παράγονται σε συνθήκες δουλείας. Ενισχύουμε τους μικρούς
παραγωγούς, επιλέγουμε τοπικά προϊόντα.
Ένα πολύ ενδιαφέρον παράδειγμα
οργάνωσης και αλληλοβοήθειας καταναλωτών και παραγωγών είναι η Κοινωνικά Υποστηριζόμενη Γεωργία, που
υπάρχει σε αρκετές χώρες και στη χώρα μας. Ο καταναλωτής προμηθεύεται απευθείας
από τον παραγωγό, μπορεί να επισκεφτεί το χωράφι, ακόμα και να βοηθήσει στις
εργασίες. Μπορεί να δανείσει ή να προπληρώσει τον παραγωγό, αν χρειάζεται
χρήματα π.χ. για αγορά σπόρων ή μηχανημάτων. Ο παραγωγός έτσι απεγκλωβίζεται
από τους μεγαλεμπόρους και τις τράπεζες. Ας βάλουμε εμείς από την αρχή τους
κανόνες στο παιχνίδι. Μπορούμε!
Μαρία Καράβολα