ΕΝΑ ΥΠΟΥΛΟ ΣΧΕΔΙΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΑΛΑΣΣΙΟΥ ΧΩΡΟΥ

Με πρόσχημα τη «χωροθέτηση» των θαλάσσιων περιοχών, ανοίγει ο δρόμος για εκχώρηση των ελληνικών θαλασσών και ακτών σε ιδιώτες

Ο καπιταλισμός, ειδικά σε μια Ελλάδα που κυριαρχούν τα πιο παρασιτικά και αρπακτικά κεφάλαια, θέλει να μετατρέψει ακόμα και τη θάλασσα σε χρηματιστηριακό προϊόν!

Είναι έτοιμο προς διαβούλευση το σχέδιο νόμου που θα ενσωματώσει την κοινοτική οδηγία 2014/89 περί εθνικής χωρικής στρατηγικής στη θάλασσα, την παράκτια ζώνη και τον αιγιαλό. Το νομοσχέδιο αφορά: Υδατοκαλλιέργειες – Αλιεία – Εγκαταστάσεις και υποδομές για
έρευνα, εκμετάλλευση και εξόρυξη πετρελαίου, φυσικού αερίου, καθώς και άλλων ενεργειακών πόρων, ορυκτών και αδρανών υλικών και για την παραγωγή ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές – Θαλάσσιες περιοχές (θαλάσσια πάρκα) και κυκλοφοριακές ροές – Προστασία της βιοποικιλότητας και της υποθαλάσσιας πολιτιστικής κληρονομιάς – Επιστημονική έρευνα – Διαδρομές υποβρύχιων καλωδίων και αγωγών – Τουρισμό. Η οδηγία με έμμεσο τρόπο αφορά και τη συνεργασία ανάμεσα στις χώρες της Ε.Ε. και τρίτες χώρες με κοινά θαλάσσια σύνορα, δηλαδή ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.

Με την εν λόγω οδηγία η Ευρωπαϊκή Ένωση επιδιώκει να ξεκαθαρίσει το τοπίο για να παραδώσει τη θάλασσα βορά στους επιχειρηματικούς ομίλους. Με την εμπορευματοποίηση της θάλασσας, εξαπλώνεται και σε αυτή ο παρασιτισμός και τα αδιέξοδά του που κυριαρχούν στην ξηρά. Κύρια μεθόδευση είναι η θεσμοθέτηση της δέσμευσης, για συγκεκριμένες χρήσεις, ολόκληρων περιοχών. Οι δυνατότητες κερδοφορίας που υπόσχεται το θαλάσσιο περιβάλλον είναι αδύνατον να μην τραβήξουν, σαν μαγνήτης, την αρπακτική διάθεση του κεφαλαίου. Υδρογονάνθρακες, θαλάσσια αιολικά πάρκα, ναυτιλία, τουρισμός, ιχθυαποθέματα είναι μόνιμα ψηλά στην ατζέντα της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και πρέπει να αποσαφηνιστούν οι όροι του παιχνιδιού. Ακόμα και ως χρηματιστηριακές αξίες, θα δούμε θαλάσσιες εκτάσεις να μπαλώνουν λογιστικές τρύπες και να γίνονται αντικείμενο κερδοσκοπίας στις αγορές, όπως η ακίνητη περιουσία στην ξηρά.

Στην Ελλάδα η οικοπεδοποίηση θαλάσσιων εκτάσεων και της παράκτιας ζώνης είναι μια ιδέα που μας γυρνά πάνω από 12 χρόνια πίσω, με πρωτεργάτες από την τουριστική βιομηχανία. Όχι τυχαία, ένας μη παραγωγικός κλάδος, που πρόσφατα πιάστηκε να φοροδιαφεύγει μαζικά, από τότε είχε βλέψεις να οικοπεδοποιήσει τη θάλασσα. Κοντά σε αυτόν προσέτρεξε και μια μερίδα επαγγελματιών αλιέων, που μόνο στην Ελλάδα χρησιμοποιούν ακόμα τα πλέον καταστροφικά αλιευτικά εργαλεία στην Ευρώπη.

Οικονομικά, η χρονική συγκυρία είναι ευνοϊκή για τον καπιταλιστικό τυχοδιωκτισμό. Το ΤΑΙΠΕΔ, που ξεπουλά τον δημόσιο πλούτο που δημιούργησαν οι Έλληνες εργαζόμενοι, καραδοκεί. Σε σύντομο χρονικό διάστημα θα μπορεί να παζαρεύει τις θάλασσες, τον αιγιαλό και την παράκτια ζώνη. Η αξία της ακίνητης περιουσίας έχει καταρρεύσει σε επίπεδα χαμηλότερα του 1/3 σε σχέση με πριν την οικονομική κρίση. Επομένως, είναι βέβαιο πως, σε αυτές τις συνθήκες, οποιαδήποτε δέσμευση θαλάσσιων περιοχών, παράκτιας ζώνης ή αιγιαλού θα ξεκινά με εξευτελιστικές τιμές. Χαράς ευαγγέλια για την κερδοφορία του κεφαλαίου!

Η καπιταλιστική οικονομική κρίση έχει οξύνει τον ανταγωνισμό. Ενώ το σχέδιο νόμου θέτει ως πρώτης προτεραιότητας το οικολογικό ζήτημα, στο ίδιο του το σκεπτικό συνδέει την καταστροφή του περιβάλλοντος με την «αναστολή της οικονομικής ανάπτυξης και της προόδου». Με άλλα λόγια, ομολογείται ότι το περιβάλλον τούς ενδιαφέρει μόνο ως εμπορικό προϊόν. Όμως, για την περιφρούρηση της προστασίας του περιβάλλοντος και το πού θα τελειώνουν τα δικαιώματα αξιοποίησης των διαφόρων «οικοπέδων», ούτε λόγος!

Δεν αρνούμαστε πως οι φυσικοί πόροι και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές πρέπει να αξιοποιούνται. Όμως η αξιοποίησή τους πρέπει να είναι δημόσια και να γίνεται μόνο στη βάση πραγματικά παραγωγικών δραστηριοτήτων που θα είναι προς όφελος όλων των εργαζομένων και θα έχουν μια μακροχρόνια προοπτική για τη χώρα. Όπως στην ξηρά, έτσι και στη θάλασσα, καμία αξιοποίηση φυσικών πόρων που δεν θέτει στο επίκεντρο του σχεδιασμού της τους εργαζόμενους δεν υπάρχει πιθανότητα να λειτουργήσει υπέρ αυτών. Ο γκρεμός που μας προβάλλεται πια ως προοπτική το πολύ πολύ να αντικατασταθεί με τη θαλάσσια άβυσσο. Κοινωνικό όφελος και προστασία του περιβάλλοντος έρχονται μόνο μέσα από εργατικό έλεγχο και σύγκρουση με τον καπιταλιστικό παρασιτισμό.

Θωμάς Θαλασσινός