ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ

● Οι Τροτσκιστές είναι επαναστάτες, δρουν μέσα στην πάλη της εργατικής τάξης, και δεν είναι ποτέ απομονωμένοι ούτε πλαδαροί συζητητές.

● Η αντίληψη που επικράτησε στη διαπαιδαγώγηση των τροτσκιστών, αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο: Ήταν ότι τροτσκιστής σημαίνει πρωτοπόρος μαχητής μέσα στην εργατική τάξη. Και αυτή η αντίληψη σφράγισε την αγωνιστική ιστορία των τροτσκιστών σε τέσσερα σημεία.

● Πρώτον: Οι τροτσκιστές μέσα στα εργατικά σωματεία, έσπασαν την αστυνομική τρομοκρατία που είχε επιβάλλει η αστική τάξη στον εμφύλιο πόλεμο, και γι’ αυτό το σημείο μιλήσαμε σε προηγούμενο φύλλο μας.

● Δεύτερον: Οι τροτσκιστές απέδειξαν έμπρακτα –στην αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο χρονική περίοδο- με τις πολλές και αλλεπάλληλες νικηφόρες απεργίες που ηγήθηκαν: Ότι η παθητικότητα της εργατικής τάξης δεν οφείλετο στην ίδια, αλλά κυρίως οφείλετο στην έλλειψη μιας αποφασιστικής, ικανής και ζωντανής ηγεσίας. Και γι’ αυτό το σημείο θα μιλήσουμε σήμερα.

● Το τρίτο και τέταρτο σημείο: Είναι ότι οι τροτσκιστές πρωτοστάτησαν στον αγώνα κατά της Δικτατορίας με τη μαχητικότερη και πολυαριθμότερη αντιστασιακή οργάνωση: Και επίσης ότι με μια ακαταμάχητη απεργία 2.500 Λιθογράφων εργατών και συνεχούς διαρκείας 3 μηνών την οποία διεύθυναν: Η ελληνική εργατική τάξη για πρώτη φορά στην ιστορία της, κατέκτησε την πενθήμερη 40ωρη εβδομαδιαία εργασία, το τιμαριθμικό μεροκάματο και το επίδομα αδείας.

    Γι’ αυτά τα σημεία όμως θα μιλήσουμε στα επόμενα φύλλα μας.

Οι τροτσκιστές αποδεικνύουν έμπρακτα ότι η βασικότερη αιτία της παθητικότητας της ελληνικής εργατικής τάξης μετά τον εμφύλιο πόλεμο, ήταν η έλλειψη ηγεσίας

Μετά τον εμφύλιο πόλεμο επικρατούσε η αντίληψη, ότι η χτυπημένη εργατική τάξη θα αργούσε πολύ να συνέλθει. Τότε η τροτσκιστική μας οργάνωση Κ.Δ.Κ.Ε., αρχικά κατευθύνθηκε στα εξής σημεία της εργατικής τάξης. Υποδηματεργάτες, οικοδόμοι, υδραυλικοί, ξενοδοχοϋπάλληλοι, λιθογράφοι, μηχανουργοί κ.λπ. Εκεί όμως που οι εργάτες τροτσκιστές μπόρεσαν και διέψευσαν μαζικά τις τότε πεσιμιστικές αντιλήψεις για την κατάσταση της εργατικής τάξης, ήταν οι οικοδόμοι και κυρίως οι Λιθογράφοι. Γι’ αυτό και θα αρχίσουμε με τους Λιθογράφους.

●  Η δουλειά μας στους Λιθογράφους ξεκίνησε από ένα ενεργητικό άτομο και εξελίχθηκε σε μια ενεργητική ομάδα 15 περίπου Τροτσκιστών. Οι Τροτσκιστές Λιθογράφοι οργάνωσαν και διεύθυναν συνολικά 61 απεργίες (59 εργοστασιακές και 2 κλαδικές). Οι 59 έγιναν από το 1953 έως το 1967 και οι 2 το 1976 και 1977. Από το συνολικό αριθμό των 61 απεργιών οι 59 ήταν απόλυτα νικηφόρες. Δηλαδή εδώ πρόκειται όχι για ένα ελληνικό ρεκόρ νικηφόρων απεργιών, αλλά για ένα παγκόσμιο.

 Και η συμμετοχή των εργατών στις απεργίες, και η αποφασιστικότητά τους και η φοβερή συνοχή τους κάτω από μια ηγεσία που εκτιμούσαν, σεβόντουσαν και εμπιστευόντουσαν αβίαστα και απόλυτα, απέδειξε ότι η γενική παθητικότητα της ελληνικής εργατικής τάξης, δεν οφείλετο στην ίδια, αλλά στην έλλειψη μιας ηγεσίας της.

● Η ηγετική ομάδα των Λιθογράφων της περιόδου 1953-1967, από την οποία σχηματιζόταν και απόλυτη πλειοψηφία της διοίκησης του Σωματείου Λιθογράφων, αποτελείτο από τους εξής συντρόφους.

Γιάννης Βερούχης, Γιώργη Χατζής, Μάριος Τσιαδής, Θόδωρος Αραβαντινός, Νίκος Τζανανδρέας, Αντώνης Δαμίγος Γιώργος Κότσου, Ανδρέας Κεφαλάς, Βαγγέλης Τσίλης, Παναγιώτης Σακατζής, Γιάννης Προύσαλης, Κυριάκος Σαρηγιάννης, Ματίνα Γορανίτου, Δήμητρα Παύλοβιτς, Ελένη Φατούρου, Κώστας Αμπάβης.

Ο πολιτικός οπλισμός αυτής της ομάδας

(διατυπωμένος με τη μεγαλύτερη δυνατή συντόμευση)

-          Η δουλειά στα εργατικά σωματεία είναι αναντικατάστατη, γιατί είναι ο αγώνας για την επιρροή πάνω στην εργατική τάξη.

-          Στην εποχή της παρακμής του καπιταλισμού, για τα εργατικά σωματεία υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι: Ή θα είναι όργανα του καπιταλισμού για να υποδουλώνουν τους εργάτες και να φράξουν το δρόμο της επανάστασης, ή αντίθετα θα γίνουν τα όργαν του επαναστατικού κινήματος για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

-          Ο αγώνας της εργατικής τάξης δια των απεργιών της, είναι η απαραίτητη αγωνιστική προετοιμασία της, για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

-          Πλήρης ανεξαρτησία των εργατικών σωματείων από το αστικό κράτος.

-          Οι συλλογικές συμβάσεις που ρυθμίζονται από το κράτος και τους εργοδότες, είναι οι χειροπέδες των εργατών και φραγμός των εργατικών αγώνων.

-          Η πλήρης δημοκρατία στα εργατικά σωματεία είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης των εργατών.

-          Η νικηφόρος καθοδήγηση απεργιακών αγώνων, απαιτεί συμπαγή αγωνιστική ηγεσία, που δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κανένα «μείγμα ποικιλώνυμων αριστεριστών»…!

-         Η διεξαγωγή των απεργιακών αγώνων απαιτεί ταχείς ελιγμούς και πειθαρχία κινήσεων. Η πειθαρχία όμως των εργατών προς τους ηγέτες τους, μπορεί να συτριχθεί μόνο στην αβίαστη εκτίμηση και σεβασμό των εργατών προς αυτούς τους ηγέτες. Και αυτής την εκτίμηση και αυτός το σεβασμό, μπορούν να τον διεκδικήσουν μόνο οι ηγέτες, που μπορούν να οδηγούν τους μαχόμενους εργάτες στη νίκη.

Ο αγωνιστικός οπλισμός ειδικών γνώσεων

Μέλη της  ομάδας των Λιθογράφων που έτυχε να διαβάσουν βιβλία πολεμικών γεγονότων, παρατήρησαν μια σχέση μεταξύ των πολεμικών επιχειρήσεων και των απεργιακών αγώνων. Και ιδιαίτερα στα ζητήματα τακτικής, με έμφαση στον αιφνιδιασμό –παραπλάνηση- κόπωση, όπως και στα ζητήματα του ψυχολογικού πολέμου. Και γι’ αυτό πειραματίστηκαν πάνω στη μεταφορά και προσαρμογή ορισμένων στοιχείων τακτικής και ψυχολογίας, στις ειδικές συνθήκες εργοστασιακών απεργιών, με εκπληκτικά νικηφόρα αποτελέσματα.

Αυτές οι αντιλήψεις επηρέασαν και τη γενική κατεύθυνση της ομάδας των Λιθογράφων. Που με τη λογική της πολεμικής αντίληψης του «Αντιπαρατάσσουμε την ισχυρότερη πλευρά μας στην πλέον αδύνατη πλευρά του αντιπάλου», κατέληξαν στο δεν αντιπαρατασσόμαστε στους εργοδότες συνολικά σε μια κλαδική απεργία τώρα, αλλά θα τους αντιμετωπίζουμε με εργοστασιακές απεργίες έναν, έναν, και στα οικονομικά ζητήματα.

Έτσι διαμορφώσαμε της εξής προοπτική:

Όταν με τις νικηφόρες εργοστασιακές απεργίες θα σπάσουμε το ηθικό των εργοδοτών, και θα ανέβει και το πνεύμα της οργάνωσης της αυτοπεποίθησης και της μαχητικότητας των εργατών, τότε θα τους χτυπήσουμε απεργιακά συνολικά, αλλά για πολύ σοβαρές πρωτοποριακές διεκδικήσεις, οι οποίες εν συνεχεία θα μεταβληθούν, σε αγωνιστικά αιτήματα ολόκληρης της ελληνικής εργατικής τάξης. Και ακριβώς αυτά που υπολογίζαμε, αυτά ακριβώς έγιναν

Αυτός ήταν ο αγωνιστικός οπλισμός ειδικών γνώσεων.

Γιάννης Βερούχης (1931-2010)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ

Συνεχίζουμε την Ιστορική Στήλη του αλησμόνητου συντρόφου μας, του Κομμουνιστή- Τροτσκιστή ηγέτη Γιάννη Βερούχη, αναδημοσιεύοντας μερικά από τα σημαντικότερα άρθρα που έγραψε γι’ αυτή τη στήλη, η οποία εμφανίστηκε στις αρχές του 2002 και έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στον ιδεολογικό εξοπλισμό της οργάνωσής μας. Το παρόν άρθρο είχε δημοσιευτεί στη Σοσιαλιστική Προοπτική Νο 198 (Ιούλιος-Αύγουστος 2004).