 |
Όχι, δεν πρόκειται
για φυλακές στη Βραζιλία ή το Ελ Σαλβαδόρ.
Αυτή είναι η κατάσταση τα τελευταία
χρόνια στις
ελληνικές φυλακές.
|
Οι
πολυ-πολιτισμικές πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών με την ανεξέλεγκτη εισροή
μεταναστών από τη μία, η κοινωνικο-οικονομική κρίση, που μας έφερε τα μνημόνια,
την ανεργία, την εξαθλίωση, από την άλλη, και τέλος η απουσία του εργατικού
κινήματος ήταν οι καλύτερες «προδιαγραφές» για την κατακόρυφη άνοδο της
εγκληματικότητας στη χώρα μας.
Τα
«σωφρονιστικά καταστήματα», όπως είθισται να λέγονται, η σύνθεση των κρατουμένων
και οι συνθήκες που επικρατούν σε αυτά είναι η αντανάκλαση της σήψης που
αναδίδει το καπιταλιστικό σύστημα. Έχουν
μετατραπεί σε αποθήκες κουρελιασμένων ψυχών (αλλοδαποί σχεδόν το 50%,
τοξικομανείς, εξαθλιωμένοι, το 70% είναι άποροι, σύμφωνα με το υπουργείο
Δικαιοσύνης) αλλά ταυτόχρονα και σε
βιομηχανία παραγωγής εγκληματιών, διαφόρων εθνικοτήτων. Σε πολλές περιπτώσεις
ζουν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο, σε συνθήκες απερίγραπτες.
Τον
Απρίλιο του 2015 θεσπίστηκε ο νόμος Παρασκευόπουλου για την αποσυμφόρηση των
φυλακών, ο οποίος ορίζει ευνοϊκές ρυθμίσεις για υπερήλικες, χρήστες τοξικών
ουσιών, ανήλικους, άτομα με αναπηρία, καθώς και ευνοϊκότερες προϋποθέσεις για
την αποφυλάκιση, υπό όρους, κάποιων κρατουμένων. Τι γίνεται όμως στην πράξη; Οι
ληστείες στο Παλαιό Φάληρο, η δολοφονία του εστιάτορα στην Ύδρα και η σωρεία
καταγγελιών από τους κρατούμενους και τις κρατούμενες μητέρες, ότι οι χώροι
κράτησης έχουν μετατραπεί σε κολαστήρια, αποδεικνύουν ότι μάλλον το νομοθέτημα
δεν εφαρμόζεται ή εφαρμόζεται επιλεκτικά. Εκτός κι αν ο μόνος σκοπός της
αποσυμφόρησης ήταν η ικανοποίηση των
ευρωπαϊκών δικαστηρίων, που εδώ και καιρό κρούουν τον κώδωνα… των προστίμων
εξαιτίας των απαράδεκτων συνθηκών διαβίωσης στις ελληνικές φυλακές. Οπότε η αποσυμφόρηση των φυλακών γίνεται όπως
όπως, χωρίς κανέναν έλεγχο, με αποτέλεσμα να αποφυλακίζονται σκληροί κακοποιοί,
οι οποίοι οδεύουν ολοταχώς για το επόμενο έγκλημα και πάλι ξανά πίσω για
«σωφρονισμό»! Φυσικά, η πολεμική της δεξιάς στον νόμο είναι από
αντιδραστική σκοπιά.
Αν
θέλουμε να μιλήσουμε για τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους, οι φυλακές και κρατούμενοι
το αποδεικνύουν με τον πιο ωμό τρόπο.
Αυτά
που πρέπει να γίνουν άμεσα είναι τα εξής: Οι αλλοδαποί κρατούμενοι να εκτίουν την ποινή τους στη χώρα καταγωγής
τους. Η επανένταξη και ο «σωφρονισμός» πρέπει να γίνεται έξω από τις φυλακές.
Τα δικαστήρια σε μικρές παραβάσεις να εφαρμόζουν την κοινωνική εργασία. Οι
κρατούμενοι να έχουν το δικαίωμα να εκτίουν την ποινή τους στις τέσσερις αγροτικές
φυλακές της Ελλάδας.
Όλγα Στεφανίδου